Sygnaturka (wieża) – Wikipedia, wolna encyklopedia
Sygnaturka – mała wieża, najczęściej kościelna, w której zazwyczaj umieszcza się najmniejszy z dzwonów, również nazywany sygnaturką. Na dzwonie tym dzwoniono na Sanctus i na podniesienie.
Element ten położony jest zazwyczaj nad skrzyżowaniem transeptu z nawą główną w większych kościołach lub nad prezbiterium w mniejszych świątyniach. Sygnaturka pojawiła się w architekturze w średniowieczu. We wnętrzu sygnaturki umieszczano bardzo często dokumenty związane z fundacją kościoła, jako pamiątkę dla przyszłych pokoleń.
Galeria[edytuj | edytuj kod]
- Sygnaturka kościoła śś. Piotra i Pawła w Bożkowie
- Sygnaturka kościoła Świętego Krzyża w Nysie
- Sygnaturka kościoła św. Anny w Nowej Rudzie
- Sygnaturka kościoła św. Doroty w Radkowie
- Sygnaturka kaplicy cmentarnej w Jaszkowej Dolnej
- Sygnaturka kościoła św. Marii Magdaleny w Tarnobrzegu
- Sygnaturka kościoła w Tarnowie w województwie dolnośląskim
- Sygnaturka kościoła Zbawiciela w Tarnowskich Górach
- Makieta w Muzeum Cystersów w Mogile w podziemiach Przeoratu
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 385. ISBN 83-01-12365-6.
- Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 153. ISBN 83-85001-89-1.