Szprot – Wikipedia, wolna encyklopedia

Szprot
	Sprattus sprattus
	(Linnaeus, 1758)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	promieniopłetwe
Rząd	śledziokształtne
Rodzina	śledziowate
Rodzaj	Sprattus
Gatunek	szprot
Synonimy
	Alosa papalina Canestrini, 1872; Clupanodon phalerica Risso, 1827; Clupea latulus Cuvier, 1829; Clupea papalina Bonaparte, 1846; Clupea schoneveldii Krøyer, 1846; Clupea sprattus Linnaeus, 1758; Clupea sprattus balticus Schneider, 1908; Clupea sulinae Antipa, 1904; Meletta vulgaris Valenciennes, 1847; Spratella pumila Valenciennes, 1847; Spratella serdinka Nikolskii, 1923; Spratella sprattus baltica (Schneider, 1908); Sprattus haleciformis Girgensohn, 1846; Sprattus sprattus balticus (Schneider, 1908); Sprattus sprattus phalerica (Risso, 1827); Sprattus sprattus phalericus (Risso, 1827); Sprattus sprattus sprattus (Linnaeus, 1758); Spratus spratus (Linnaeus, 1758);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Szprot^[3], sardynka norweska^[4] (Sprattus sprattus) – gatunek małej ryby morskiej z rodziny śledziowatych (Clupeidae).

Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]

Występuje we wschodniej części Oceanu Atlantyckiego i morzach Europy: Morzu Północnym, Bałtyckim i w północnych rejonach Morza Śródziemnego i Czarnego.

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Osiąga długość, w zależności od środowiska i podgatunku, od 10 do 20 cm. Wyglądem bardzo przypomina młodego śledzia. Cechą odróżniającą jest szorstka krawędź brzucha. Ciało szprota jest pokryte srebrnymi łuskami, niebieskawymi na grzbiecie. Jako typowa drobna ryba pelagiczna, odżywia się zooplanktonem^[5].

Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]

Tarło odbywa wiosną i na początku lata. Samica składa do 40 000 ziaren ikry. Młode wykluwają się po 3–4 dniach. Larwy unoszą się w wodach pelagialnych.

Znaczenie gospodarcze[edytuj | edytuj kod]

Szprot jest szeroko wykorzystywany w przetwórstwie rybnym. Zawartość tłuszczu w mięsie to około 12%, jest źródłem wielu witamin.

Połowy szprota (obok połowów śledzia i dorsza) należą do największych na Morzu Bałtyckim. Przed przełowieniem sięgały 150 000 – 250 000 ton rocznie.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Ryby Polski

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Sprattus sprattus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ Sprattus sprattus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ G. Nikolski: Ichtiologia szczegółowa. Tłum. Franciszek Staff. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1970.
↑ Krystyna Kowalska, Jan Maciej Rembiszewski, Halina Rolik Mały słownik zoologiczny, Ryby, Wiedza Powszechna, Warszawa 1973.
↑ TomaszT. Linkowski TomaszT., Klimat, plankton i zasoby rybackie [online], „Wiedza i Życie”, nr 9/1998; archiwum.wiz.pl [dostęp 2020-03-08] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-28] .

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Sprattus sprattus. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. fishbase.org [dostęp 24 marca 2009]
Ludwik Żmudziński: Świat zwierzęcy Bałtyku. Atlas makrofauny. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1990. ISBN 83-02-02374-4.
Włodzimierz Załachowski: Ryby. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997. ISBN 83-01-12286-2.

[itis-1] Sprattus sprattus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] Sprattus sprattus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[Nikolski-3] G. Nikolski: Ichtiologia szczegółowa. Tłum. Franciszek Staff. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1970.

[KRR-4] Krystyna Kowalska, Jan Maciej Rembiszewski, Halina Rolik Mały słownik zoologiczny, Ryby, Wiedza Powszechna, Warszawa 1973.

[5] TomaszT. Linkowski TomaszT., Klimat, plankton i zasoby rybackie [online], „Wiedza i Życie”, nr 9/1998; archiwum.wiz.pl [dostęp 2020-03-08] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-28] .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]