Taras Wozniak – Wikipedia, wolna encyklopedia

Taras Wozniak
Тарас Степанович Возняк
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

11 maja 1957
Swaryczów, USRR, ZSRR

Zawód, zajęcie

informatyk, tłumacz, dziennikarz, politolog, kulturoznawca

Narodowość

ukraińska

Taras Stepanowycz Wozniak (ukr. Тарас Степанович Возняк) (ur. 11 maja 1957 we wsi Swaryczów (ukr Сваричів) w rejonie rożniatowskim obwodu stanisławowskiego) – ukraiński kulturoznawca, politolog, naczelny redaktor niezależnego kulturoznawczego kwartalnika „Ji”, od września 2016 dyrektor generalny Lwowskiej Galerii Sztuki im. Borysa Woźnickiego, laureat Nagrody im. Wasyla Stusa (2021).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się po powrocie ojca z pobytu w latach 1945-1956 na zesłaniu do Magadanu. Jego rodzina zamieszkała w miasteczku Broszniów-Osada w rejonie rożniatowskim obwodu stanisławowskiego.

W latach 1974-1979 studiował na Politechnice Lwowskiej. W latach 1980-1984 służył w Armii Sowieckiej w stopniu oficera. W tym czasie zajmował się tłumaczeniem dzieł filozoficznych Edmunda Husserla, Romana Ingardena, Gabriela Marcela, Martina Heideggera, Hansa-Georga Gadamera i Maxa Schelera.

Po demobilizacji w roku 1984 pracował jako programista w Lwowskiej Fabryce Urządzeń Frezerskich. Pod hasłem zainicjowanej przez Michaiła GorbaczowaGłasnosti" został aktywistą demokratyzacji i współorganizatorem pierwszego na Ukrainie strajku w Lwowskiej Fabryce Urządzeń Frezerskich.

Zbliżył się do nieformalnej grupy intelektualistów nazwanych umownie „szkołą lwowską” działającej w latach osiemdziesiątych we Lwowie.

Organizował wydawnictwo niecenzurowanych publikacji kulturoznawczych (samizdat). Wydawał dzieła Bruno Schulza.

W roku 1987 wraz z Mikołajem Jakowiną rozpoczął przygotowania do wydawania niezależnego czasopisma kulturoznawczego. Nazwę „Ji” zaproponowali ukraiński tłumacz Grigorij Koczur i językoznawca Jurij Szewielow.

Pierwszy numer ukazał się w roku 1989 pod redakcją Tarasa Woźniaka, który kieruje nim do obecnych czasów. Pierwszych pięć numerów powielano kserograficznie w Wilnie z poparciem Sąjūdisu, dopiero w roku 1995 czasopismo zostało zalegalizowane.

Obecnie „Ji” ukazuje się w wersjach papierowej i elektronicznej. Poświęcone jest sprawom społeczeństwa, praw człowieka, stosunków między społecznościami, wielokulturowości, integracji europejskiej, regionalizmu, globalizacji, dialogu ekumenicznego i bieżącej polityce.

Zajmuje się też postaciami 18-wiecznego rzeźbiarza galicyjskiego Jana Jerzego Pinzela, pisarza Bruno Schulza i malarza Zygmunta Haupta.

Od roku 2005 jest współzałożycielem i prezesem Fundacji Współpracy Polsko-Ukraińskiej – Warszawa-Kijów.

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Возняк Т. Тексти та переклади, (Teksty i przekłady), Харків: Фоліо, 1998, 667 с., ISBN 966-03-0382-3