Tarcisio Bertone – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	1 sierpnia 1991
Miejscowość	Vercelli
Miejsce	katedra św. Euzebiusza
Konsekrator	Albino Mensa
Współkonsekratorzy	Luigi Bettazzi; Carlo Cavalla
Konsekrowani biskupi
Mauro Piacenza	15 listopada 2003
Luigi Ernesto Palletti	16 stycznia 2005
Raffaele Farina	16 grudnia 2006
Gianfranco Girotti	16 grudnia 2006
Antoni Stankiewicz	16 grudnia 2006
Carlo Chenis	10 lutego 2007
Leo Boccardi	18 marca 2007
Vincenzo Bertolone	3 maja 2007
Michele Di Ruberto	30 czerwca 2007
Gaetano Galbusera	26 sierpnia 2007
Vito Rallo	28 października 2007
Gianni Ambrosio	16 lutego 2008
Luciano Suriani	26 kwietnia 2008
Léon Kalenga Badikebele	1 maja 2008
Frans Daneels	1 maja 2008
Juan Arrieta	1 maja 2008
Miguel Maury Buendía	12 czerwca 2008
Paolo De Nicolò	12 czerwca 2008
Bernardito Auza	3 lipca 2008
Piergiuseppe Vacchelli	3 lipca 2008
Luis Ladaria Ferrer	26 lipca 2008
Ambrogio Spreafico	26 lipca 2008
Martin Krebs	16 listopada 2008
Luigi Bianco	25 kwietnia 2009
Jan Pawłowski	30 kwietnia 2009
Joseph Spiteri	24 maja 2009
Mario Toso	12 grudnia 2009
Jean Laffitte	12 grudnia 2009
Giovanni D’Ercole	12 grudnia 2009
Petar Rajič	23 stycznia 2010
Piero Pioppo	18 marca 2010
Novatus Rugambwa	18 marca 2010
Eugene Nugent	18 marca 2010
Valentino Di Cerbo	1 maja 2010
Joseph Tobin	9 października 2010
Giorgio Lingua	9 października 2010
Ignacio Carrasco de Paula	9 października 2010
Enrico dal Covolo	9 października 2010
Mauro Maria Morfino	3 kwietnia 2011
Jan Vokál	7 maja 2011
Giuseppe Sciacca	8 października 2011
Barthélemy Adoukonou	8 października 2011
Francesco Cavina	22 stycznia 2012
Julio Murat	3 marca 2012
Luciano Russo	14 kwietnia 2012
Edoardo Aldo Cerrato	8 września 2012
Guido Pozzo	17 listopada 2012
Ettore Balestrero	27 kwietnia 2013
Michael Banach	27 kwietnia 2013
Brian Udaigwe	27 kwietnia 2013
José Rodríguez Carballo	18 maja 2013
Współkonsekrowani biskupi
Vincenzo Savio	30 maja 1993
Adrianus Herman van Luyn	1 lutego 1994
Luigi Locati	4 lutego 1996
Fernando Sabogal Viana	13 kwietnia 1996
José Octavio Ruiz Arenas	13 kwietnia 1996
Oscar Urbina Ortega	13 kwietnia 1996
Jozef Zlatnanský	20 lipca 1997
Mieczysław Mokrzycki	29 września 2007
Francesco Giovanni Brugnaro	29 września 2007
Gianfranco Ravasi	29 września 2007
Tommaso Caputo	29 września 2007
Sergio Pagano	29 września 2007
Vincenzo Di Mauro	29 września 2007
Gabriele Caccia	12 września 2009
Franco Coppola	12 września 2009
Pietro Parolin	12 września 2009
Raffaello Martinelli	12 września 2009
Giorgio Corbellini	12 września 2009
Savio Hon Tai-Fai	5 lutego 2011
Marcello Bartolucci	5 lutego 2011
Celso Morga Iruzubieta	5 lutego 2011
Antonio Filipazzi	5 lutego 2011
Edgar Peña Parra	5 lutego 2011
Charles Brown	6 stycznia 2012
Marek Solczyński	6 stycznia 2012
Georg Gänswein	6 stycznia 2013
Fortunatus Nwachukwu	6 stycznia 2013
Nicolas Thévenin	6 stycznia 2013
Angelo Vincenzo Zani	6 stycznia 2013
Alberto Lorenzelli	22 czerwca 2019

Tarcisio Bertone
	Kardynał biskup
	; Tarcisio Bertone (2013)
	Fidem custodire, concordiam servare; Strzec wiary, zachować zgodę
Kraj działania	Włochy, Watykan
Data i miejsce urodzenia	2 grudnia 1934 ; Romano Canavese
	Kamerling Świętego Kościoła Rzymskiego
Okres sprawowania	2007–2014
	Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	2006–2013
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	salezjanie
Śluby zakonne	3 grudnia 1950
Prezbiterat	1 lipca 1960
Nominacja biskupia	4 czerwca 1991
Sakra biskupia	1 sierpnia 1991
Kreacja kardynalska	21 października 2003; Jan Paweł II
Kościół tytularny	Najświętszej Maryi Panny Wspomożycielki przy Via Tuscolana
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Tarcisio Bertone SDB (ur. 2 grudnia 1934 w Romano Canavese) – włoski duchowny rzymskokatolicki, salezjanin, doktor prawa kanonicznego, arcybiskup metropolita Vercelli w latach 1991–1995, sekretarz Kongregacji Nauki Wiary w latach 1995–2002, arcybiskup metropolita Genui w latach 2002–2006, kardynał od 2003 (najpierw w stopniu prezbitera, w 2008 promowany do stopnia biskupa), sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej w latach 2006–2013, kamerling Świętego Kościoła Rzymskiego w latach 2007–2014.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodzi z wielodzietnej rodziny (piąty z ośmiorga rodzeństwa). Wstąpił do zgromadzenia salezjanów, kształcił się w oratorium w Valdocco (koło Turynu), odbył nowicjat w Monte Oliveto, a 3 grudnia 1950 złożył śluby zakonne. Na Salezjańskim Wydziale Teologicznym w Turynie obronił licencjat, a w Papieskim Athenaeum Salezjańskim w Rzymie pracę doktorską z prawa kanonicznego poświęconą czasom papieża Benedykta XIV. 1 lipca 1960 przyjął święcenia kapłańskie.

W 1967 został profesorem Papieskiego Athenaeum Salezjańskiego w Rzymie (przekształconego w Papieski Uniwersytet Salezjański w 1973), był m.in. dziekanem Wydziału Prawa Kanonicznego (1979–1985), wicerektorem (1987–1989), rektorem (1989–1991). Gościnnie wykładał kościelne prawo publiczne na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim. Pracował nad reformą Kodeksu Prawa Kanonicznego i promował jego nową wersję wśród parafii włoskich. Pełnił jednocześnie obowiązki duszpasterskie w kilku rzymskich parafiach.

4 czerwca 1991 Jan Paweł II mianował go arcybiskupem Vercelli. Sakrę biskupią przyjął 1 sierpnia 1991 z rąk emerytowanego arcybiskupa Vercelli Albina Mensy. Stał na czele archidiecezji cztery lata, w czerwcu 1995 złożył rezygnację i przeszedł do pracy w Kurii Rzymskiej. Został sekretarzem Kongregacji Doktryny Wiary, papież Jan Paweł II powierzył mu zadanie ogłoszenia trzeciej tajemnicy fatimskiej. 10 grudnia 2002 został arcybiskupem Genui.

21 października 2003 został wyniesiony do godności kardynalskiej; otrzymał tytuł prezbitera S. Maria Ausiliatrice in via Tuscolana (przypisywany zazwyczaj do rangi kardynała diakona, ale wyniesiony do tytułu prezbiterskiego pro hac vice). W lutym 2005 był specjalnym wysłannikiem papieża w Coimbra (Portugalia) na pogrzebie siostry Łucji, ostatniego świadka objawień fatimskich.

22 czerwca 2006 został mianowany na stanowisko sekretarza stanu Stolicy Apostolskiej w miejsce emerytowanego kardynała Angela Sodano. Objął swój urząd 15 września 2006.

4 kwietnia 2007 został mianowany przez papieża Benedykta XVI kamerlingiem Świętego Kościoła Rzymskiego.

W dniach 14–16 września 2007 odwiedził Polskę: Kraków, Warszawę i Licheń, gdzie przewodniczył uroczystościom beatyfikacyjnym założyciela Marianów, o. Stanisława Papczyńskiego.

30 kwietnia 2009 był głównym konsekratorem arcybiskupa Jana Pawłowskiego w Sanktuarium Matki Bożej Królowej Męczenników w Bydgoszczy-Fordonie.

10 maja 2008 został promowany do rangi kardynała biskupa tytularnego diecezji suburbikarnej Frascati.

30 kwietnia 2009 otrzymał tytuł doktora honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego^[1], a 11 lutego 2010 roku – Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu^[2]. Tego samego dnia został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej^[3].

11 czerwca 2012 był w Bydgoszczy w celu otwarcia Centrum Studiów Ratzingera przy uczelni KPSW, wręczono mu także tytuł honoris causa.

W dniach 28 lutego – 13 marca 2013 w czasie sede vacante po rezygnacji Benedykta XVI jako kamerling administrował Watykanem i Stolicą Apostolską.

31 sierpnia 2013 papież Franciszek przyjął rezygnację kardynała Bertone z funkcji sekretarza stanu (złożoną ze względu na podeszły wiek) i mianował na jego miejsce arcybiskupa Pietro Parolina^[4]. 15 października 2013 oficjalnie przeszedł na emeryturę. Abp Parolin miał objąć stanowisko 15 października, lecz ceremonia została przełożona o kilka tygodni, ze względu na operację, której arcybiskup się poddał^[5]^[6]. Po odejściu kardynała Tarcisio Bertone, a przed objęciem stanowiska przez jego następcę, funkcję tę pełnili szefowie dwóch sekcji Sekretariatu Stanu: spraw ogólnych i stosunków z państwami^[7].

Uczestnik konklawe 2005 i konklawe 2013. W związku z ukończeniem 80 lat życia, 2. grudnia 2014 stracił prawo do udziału w konklawe.

W 2015 wyszło na jaw^[8], że jego luksusowy apartament^[9] został wyremontowany z pieniędzy szpitala pediatrycznego Dzieciątka Jezus w Rzymie za kwotę ok. 200 000 euro. W 2017 roku skazano^[10] prezesa szpitala, łączna kwota defraudacji sięgała 422 000 euro.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Doktorzy Honoris Causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. kul.pl. [dostęp 2011-02-23].
↑ Kard. Bertone doktorem honoris causa Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. KAI, 2010-02-11. [dostęp 2010-02-11].
↑ M.P. z 2010 r. nr 31, poz. 427
↑ Pope appoints Ab Parolin new Secretary of State. News Vatican. [dostęp 2013-08-31]. (ang.).
↑ Archbishop Parolin has pastoral approach, says cardinal. News Vatican. [dostęp 2013-10-15]. (ang.).
↑ Cardinal Bertone ends mandate as secretary of state. Vatican Information Service. [dostęp 2013-10-15]. (ang.).
↑ Będzie nr 2 Watykanu, ale później. "Mały zabieg chirurgiczny" [online], www.tvn24.pl [dostęp 2017-11-27] .
↑ NickN. Squires NickN., Vatican to hold trial of officials accused of using children's hospital funds for cardinal's luxury flat, „The Telegraph”, 13 lipca 2017, ISSN 0307-1235 [dostęp 2018-09-26] (ang.).
↑ Korupcja u Dzieciątka, „Przegląd”, 31 lipca 2017 [dostęp 2018-09-26] (pol.).
↑ Processo per l'attico di Bertone: condannato a un anno l'ex presidente del Bambino Gesù, „Repubblica.it”, 15 października 2017 [dostęp 2018-09-26] (wł.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Nota biograficzna Tarcisio Bertone na stronie Stolicy Apostolskiej. [dostęp 2023-06-29]. (wł.).
Tarcisio Bertone w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy [dostęp 2013-06-29] (ang.)
Tarcisio Bertone [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2020-07-20] (ang.).

[1] Doktorzy Honoris Causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. kul.pl. [dostęp 2011-02-23].

[2] Kard. Bertone doktorem honoris causa Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. KAI, 2010-02-11. [dostęp 2010-02-11].

[3] M.P. z 2010 r. nr 31, poz. 427

[newsvatican-4] Pope appoints Ab Parolin new Secretary of State. News Vatican. [dostęp 2013-08-31]. (ang.).

[newsvatican2-5] Archbishop Parolin has pastoral approach, says cardinal. News Vatican. [dostęp 2013-10-15]. (ang.).

[VIS-6] Cardinal Bertone ends mandate as secretary of state. Vatican Information Service. [dostęp 2013-10-15]. (ang.).

[7] Będzie nr 2 Watykanu, ale później. "Mały zabieg chirurgiczny" [online], www.tvn24.pl [dostęp 2017-11-27] .

[8] NickN. Squires NickN., Vatican to hold trial of officials accused of using children's hospital funds for cardinal's luxury flat, „The Telegraph”, 13 lipca 2017, ISSN 0307-1235 [dostęp 2018-09-26] (ang.).

[9] Korupcja u Dzieciątka, „Przegląd”, 31 lipca 2017 [dostęp 2018-09-26] (pol.).

[10] Processo per l'attico di Bertone: condannato a un anno l'ex presidente del Bambino Gesù, „Repubblica.it”, 15 października 2017 [dostęp 2018-09-26] (wł.).

[11] w latach 1944–1958 nie było osoby na stanowisku sekretarza stanu, jego obowiązki pełnił osobiście papież Pius XII

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[A]

Biografia	Georg Ratzinger Moje życie Konklawe 2005 herb Vatileaks rezygnacja 2013 (8661) Ratzinger Konklawe 2013 Pogrzeb
Pontyfikat	kalendarium pontyfikatu podróże apostolskie beatyfikowani i kanonizowani wykład ratyzboński Rok św. Pawła Rok Kapłański Rok wiary Nagroda Ratzingera
Dokumenty papieskie	Encykliki Adhortacje apostolskie Motu propria konstytucje apostolskie
Książki Benedykta XVI	Boża rewolucja Jezus z Nazaretu Światłość świata Benedykt XVI. Ostatnie rozmowy
Współpracownicy	Georg Gänswein Alfred Xuereb Tarcisio Bertone Guido Marini kardynałowie z nominacji Benedykta XVI

Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1551–1644)	Girolamo Dandini (1551–1555) Carlo Borromeo (1560–1565) Tolomeo Gallio (1565–1566) Girolamo Rusticucci (1566–1572) Tolomeo Gallio (1572–1585) Decio Azzolini (1585–1587) Antonio Maria Graziani (1587–1590) Giovanni Andrea Caligari (1590–1591) Pierbenedetto Peretti (1592–1593) Pietro Aldobrandini i Cinzio Passeri Aldobrandini (1593–1605) Roberto Ubaldini (1605) Erminio Valenti (1605) Lanfranco Margotti (1605–1611) i Martino Malacrida (1605–1608) Porfirio Feliciani (1611–1621) i Giovanni Battista Perugini (1611–1614) Giovanni Battista Agucchi (1621–1623) Lorenzo Magalotti (1623–1628) Lorenzo Azzolini (1628–1632) Pietro Benessa (1632–1634) Francesco Adriano Ceva (1634–1643) Giovanni Battista Spada (1643–1644)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1644-1829)	Giovanni Giacomo Panciroli (1644–1651) Fabio Chigi (1651–1655) Giulio Rospigliosi (1655–1667) Decio Azzolini (1667–1669) Federico Borromeo (1670–1673) Francesco Nerli (1673–1676) Alderano Cibo (1676–1689) Giambattista Rubini (1689–1691) Fabrizio Spada (1691–1700) Fabrizio Paolucci (1700–1721) Giorgio Spinola (1721–1724) Fabrizio Paolucci (1724–1726) Nicolò Maria Lercari (1726–1730) Antonio Banchieri (1730–1733) Giuseppe Firrao (1733–1740) Silvio Valenti Gonzaga (1740–1756) Alberico Archinto (1756–1758) Luigi Maria Torregiani (1758–1769) Lazzaro Opizio Pallavicini (1769–1785) Ignazio Gaetano Boncompagni-Ludovisi (1785–1789) Francesco Saverio de Zelada (1789–1796) Ignazio Busca (1796–1797) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1797–1799) Ercole Consalvi (1800–1806) Filippo Casoni (1806–1808) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1808) Bartolomeo Pacca (1808–1814) Ercole Consalvi (1814–1823) Giulio Maria della Somaglia (1823–1828) Tommaso Bernetti (1828–1829)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (od 1829)	Giuseppe Albani (1829–1830) Tommaso Bernetti (1831–1836) Luigi Lambruschini (1836–1846) Tommaso Pasquale Gizzi (1846–1847) Gabriele Ferretti (1847–1848) Giuseppe Bofondi (1848) Giacomo Antonelli (1848) Antonio Francesco Orioli (1848, ad interim) Giovanni Soglia Ceroni (1848) Giacomo Antonelli (1848–1876) Giovanni Simeoni (1876–1878) Alessandro Franchi (marzec–lipiec 1878) Lorenzo Nina (1878–1880) Lodovico Jacobini (1880–1887) Mariano Rampolla del Tindaro (1887–1903) Rafael Merry del Val (1903–1914) Domenico Ferrata (1914) Pietro Gasparri (1914–1930) Eugenio Pacelli (1930–1939) Luigi Maglione (1939–1944) Pius XII^[A] (1944–1958) Domenico Tardini (1958–1961) Amleto Giovanni Cicognani (1961–1969) Jean-Marie Villot (1969–1979) Agostino Casaroli (1979–1991) Angelo Sodano (1991–2006) Tarcisio Bertone (2006–2013) Pietro Parolin (od 2013)