Telegraf bezprzewodowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Samorejestrujący odbiornik telegrafu bezprzewodowego z roku 1903

Telegraf bezprzewodowy – radiowe urządzenie nadawczo-odbiorcze, pozwalające na odległość przekazać sygnały radiowe kodem Morse'a. Telegraf „bez drutu” został zbudowany w oparciu o nadajnik i odbiornik Marconiego w roku 1903 przez Juliana Ochorowicza, wynalazcę i konstruktora,[potrzebny przypis] a wykorzystany do nadania sygnałów wzywających na pomoc po raz pierwszy przez transatlantyk RMS Republic w styczniu 1906 roku.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Witold J. Urbanowicz: Transatlantyki: Zarys ich dziejów i techniki. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1977.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Telegraf_bezprzewodowy&oldid=72998798”