Tomasz Nejman – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tomasz Nejman

kontradmirał
Data i miejsce urodzenia	26 listopada 1867 Wilno
Data śmierci	1942
Przebieg służby
Siły zbrojne	MW Imperium Rosyjskiego  Marynarka Wojenna (II RP)
Stanowiska	członek stały Komisji Budowy Okrętów dla Floty Czarnomorskiej

Tomasz Nejman (ur. 26 listopada 1867, zm. 1942) – generał major Marynarki Wojennej Imperium Rosyjskiego i kontradmirał Marynarki Wojennej II Rzeczypospolitej, morski oficer techniczny dużych okrętów nawodnych, uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej i I wojny światowej. Karierę zakończył na stanowisku członka Komisji Budowy Okrętów dla Floty Czarnomorskiej. Następnie powrócił do odrodzonej Polski, jednak nie został przyjęty do służby czynnej.

Służba wojskowa w Rosji[edytuj | edytuj kod]

Tomasz Nejman urodził się 26 listopada 1867 w Wilnie. Był synem Romualda i Koletty z Aleksandrowiczów. Po ukończeniu gimnazjum w rodzinnym mieście dostał się na Wydział Mechaniczny w Morskiej Szkole Inżynierii w Kronsztadzie. W 1888 zakończył naukę i rozpoczął służbę w rosyjskiej Cesarskiej Marynarce Wojennej, podczas której odbył w 1891 kurs elektrotechniczny. Był również absolwentem Wydziału Mechanicznego Akademii Morskiej w Petersburgu z 1894.

Początkowo pływał na okrętach Floty Bałtyckiej jako młodszy oficer mechanik, pomocnik starszego oficera mechanika, oficer mechanik oraz starszy oficer mechanik. Służył podczas wojny rosyjsko-japońskiej – wziął udział w bitwie pod Cuszimą, na nieopancerzonym krążowniku „Ałmaz”, który jako jeden z trzech okrętów rosyjskich zdołał przedrzeć się do Władywostoku. Ostatnią jednostką pływającą, na której służył był krążownik pancerny „Riurik” Floty Bałtyckiej. W 1912 zakończył służbę na morzu i został członkiem stałym w Komisji Budowy Okrętów dla Floty Czarnomorskiej. Na stanowisku tym pracował do końca I wojny światowej, awansując w 1915 na generała majora floty.

Pobyt w odrodzonej Polsce[edytuj | edytuj kod]

W 1919 przybył na odrodzone ziemie polskie, ale nie został zakwalifikowany do służby czynnej w Siłach Zbrojnych. Otrzymał natomiast stopień generała podporucznika marynarki rezerwy, a po weryfikacji w 1921 przemianowano go na kontradmirała w stanie spoczynku. Na stałe zamieszkał ponownie w Wilnie, gdzie zaprzyjaźnił się z kontradmirałem Michałem Borowskim. Aktywnie wspierał działalność Ligi Morskiej i Kolonialnej, w której był członkiem Zarządu Okręgowego. Po wkroczeniu do Wilna Armii Czerwonej w 1939 został internowany. Zmarł w 1942.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• ZbigniewZ. Machaliński ZbigniewZ., Admirałowie Polscy 1919-1950, Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1993, ISBN 83-11-08216-2, OCLC 830056483 .brak strony (książka)