Towarzystwo Rolnicze w Królestwie Polskim – Wikipedia, wolna encyklopedia

Towarzystwo Rolnicze – organizacja skupiająca ziemian Królestwa Polskiego w latach 1858–1861.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Towarzystwo powstało na fali liberalnych reform cara Aleksandra II, wywołanych przegraną przez Imperium Rosyjskie wojną krymską. Była to faktycznie pierwsza organizacja pozarządowa istniejąca w Królestwie Polskim, nie poddana kontroli władz carskich^{[potrzebny przypis]}. Zajmowała się szeroko rozumianą polityką rolną; dbała o podniesienie rentowności polskiego rolnictwa, opowiadała się za stopniowym odchodzeniem od pańszczyzny. Postulowała oświatę chłopów. Prezesem Towarzystwa Rolniczego był hrabia Andrzej Artur Zamoyski.

Utworzone ukazem cesarza Aleksandra II z 24 listopada 1857 roku^[1].

28 lutego 1861 wraz z przedstawicielami Delegacji Miejskiej skierowało adres do cesarza Aleksandra II, przedłożony namiestnikowi Królestwa Polskiego Michaiłowi Gorczakowowi. Głosił on, że życzenia kraju tym są gorętsze, że w rodzinie ludów europejskich on tylko jeden pozbawiony jest tych koniecznych warunków bytu, bez których żadna społeczność dojść nie może do poznania celów, dla których ją Opatrzność do życia powołała.^[2]

Istniało do 6 kwietnia 1861, rozwiązane przez Aleksandra Wielopolskiego. 8 kwietnia 1861, w wyniku ostrzelania przez Rosjan uczestników demonstracji przeciw rozwiązaniu Towarzystwa Rolniczego na Placu Zamkowym w Warszawie, zginęło ponad 100 osób, a ok. 200 zostało rannych^[3].

 Z tym tematem związana jest kategoria: Członkowie Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskim (1858–1861).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Władysław Grabski, Historia Towarzystwa Rolniczego: 1858–1861 r. T. 1–2 Warszawa Gebethner i Wolff; Kraków G. Gebethner i Sp. 1904
• Lista członków Towarzystwa Rolniczego w Królestwie Polskiem w roku 1861. bc.wbp.lublin.pl