Trał elektromagnetyczny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Trał elektromagnetyczny – trał niekontaktowy, przeznaczony do niszczenia min morskich wyposażonych w zapalnik elektromagnetyczny (reagujący na pole magnetyczne jednostki pływającej).

Trał elektromagnetyczny składa się z trzech głównych części:

• agregatów prądotwórczych (trałowych),
• przyrządu sterowania pracą trałów, którego zadaniem jest generowania zmiennych charakterystyk pola elektromagnetycznego,
• części zaburtowej czyli holowanych kabli, solenoidów i elektrod.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Encyklopedia Techniki Wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1978.brak strony w książce