Tragedia żebracza – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tragedia żebracza (właśc. Tragedia żebracza nowo uczyniona) – anonimowy renesansowy dramat, pochodzący z połowy XVI wieku. Mimo że utwór był niezwykle popularny, do dziś zachował się jedynie jego fragmenty oraz wydany w 1573 roku w Litomyślu przekład czeski, na podstawie którego Józef Magnuszewski stworzył rekonstrukcję oryginału polskiego[1].

Utwór liczył prawdopodobnie około 1000 wersów. Jego akcja dzieje się w Potoku pod Częstochową, gdzie w miejscowej karczmie polscy żebracy urządzili swój synod. W czasie jego trwania wdali się w spór z kupcem, który obraził stan żebraczy. Kłótnia, w której obie strony zostają całkowicie obśmiane, kończy się błazeńskim wyrokiem obecnego w karczmie Wójta.

Do Tragedii żebraczej nawiązuje wydana w 1612 roku Peregrynacja dziadowska.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jerzy Ziomek: Renesans. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997, s. 120. ISBN 83-01-11766-4.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tragedia_żebracza&oldid=68575893”