Transport indywidualny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Transport indywidualny – jeden z dwóch rodzajów transportu według podziału ze względu na dostępność dla użytkowników^[1] . Obejmuje sposoby przemieszczania się inne niż z wykorzystaniem transportu zbiorowego^[2][1] . Transport indywidualny zaspokaja potrzeby transportowe konkretnej osoby lub rodziny^[1] .

Transport indywidualny obejmuje m.in. ruch:

• pieszych,
• pojazdów zaprzęgowych,
• urządzeń transportu indywidualnego,
• urządzeń wspomagających ruch,
• pojazdów jednośladowych w tym rowerów jednośladowych
• samochodów osobowych,
• lotnictwa ogólnego,
• łodzi motorowych.

Środki transportu indywidualnego mogą należeć do posiadaczy, bądź być wynajmowane / współdzielone (np. taksówki, car-sharing, rowery miejskie, hulajnogi współdzielone, skutery elektryczne).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Jan Podoski: Transport w miastach. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1985, seria: Inżynieria komunikacyjna. ISBN 83-206-0574-1.
• transport, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2019-05-05] .