Transport miejski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Indywidualny transport miejski w Kopenhadze
Współdzielone hulajnogi elektryczne i rowery elektryczne jako element transportu miejskiego ostatniej mili.

Transport miejski – dziedzina gospodarowania polegająca na zaspokajaniu potrzeb przewozowych na obszarze zurbanizowanym: w obrębie miasta oraz w strefie podmiejskiej[1].

Transport miejski może odbywać się pieszo lub z wykorzystaniem odpowiednich środków:

Problematyka transportu miejskiego dotyka w głównej mierze zagadnień zbiorowego transportu pasażerskiego, więc termin ten bywa utożsamiany z pojęciem komunikacja miejska, oznaczającym miejski pasażerski transport zbiorowy[3].

Oprócz transportu zbiorowego w niektórych miastach funkcjonują publiczne systemy wypożyczania rowerów[4] oraz samochodów osobowych: car-sharing[5].

Komunikacja miejska jako część komunikacji zbiorowej[edytuj | edytuj kod]

Tramwaj w Bydgoszczy

Komunikacja miejska stanowi część większego systemu transportowegokomunikacji zbiorowej – obejmującego zarówno połączenia mające status użyteczności publicznej (publiczny transport zbiorowy), jak i niemające tego statusu (prywatny transport zbiorowy)[6].

Komunikacja miejska jest wyróżniana w podziale komunikacji zbiorowej ze względu na zasięg przestrzenny sieci połączeń jako część komunikacji lokalnej (dzielonej na komunikację miejską i podmiejską), obok komunikacji: regionalnej (w warunkach polskich realizowanej w skali powiatów i województw), ponadregionalnej (w skali kraju) i międzynarodowej (wykraczającej poza obszar kraju)[7].

Centrum przesiadkowe komunikacji miejskiej

Zadania komunikacji miejskiej[edytuj | edytuj kod]

Komunikacja miejska zaspokaja potrzeby przewozowe ludności na obszarach miasta i strefy podmiejskiej w zakresie połączenia miejsc zamieszkania z:

  • miejscami pobierania nauki (szkoły, uczelnie) i świadczenia pracy
  • organami administracji publicznej
  • sklepami i centrami handlowymi
  • placówkami opieki zdrowotnej

oraz miejscami rekreacji, instytucjami kultury, obiektami kultu religijnego[7].

Ze względu na wykorzystywane środki transportu można wyróżnić np. miejski transport drogowy, miejski transport szynowy i miejski transport wodny.

Transport miejski w Polsce[edytuj | edytuj kod]

 Zobacz więcej w artykule Transport w Polsce, w sekcji Transport miejski.

W prawie polskim w odniesieniu do transportu miejskiego stosowane są różne określenia, między innymi takie jak: komunikacja komunalna, zbiorowa komunikacja komunalna, gminny transport zbiorowy (Ustawa z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe), lokalny transport zbiorowy (Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym) oraz komunikacja miejska (Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym)[8].

W III Rzeczypospolitej zaspokojenie potrzeb mieszkańców w zakresie lokalnego transportu zbiorowego stanowi zadanie własne gmin, mające charakter użyteczności publicznej[9].

Ramy prawne działania komunikacji miejskiej w Polsce regulują bezpośrednio rozporządzenie unijne nr 1370/2007 oraz krajowa ustawa o publicznym transporcie zbiorowym z 2010 roku[10], natomiast pośrednio również szereg aktów prawnych odnoszących się do gospodarki komunalnej, prawa cywilnego, prawa handlowego, samorządu terytorialnego i transportu drogowego[11].

Komunikacja miejska według stanu na rok 2011 była najpopularniejszym rodzajem publicznego transportu zbiorowego w Polsce pod względem liczby przewożonych pasażerów[12].

Pod koniec 2011 roku komunikacja miejska funkcjonowała w ponad 260 polskich miastach i gminach i obejmowała zasięgiem terytorialnym 17 milionów mieszkańców[13]. W miastach dominowała komunikacja autobusowa: przewoźnicy i operatorzy posiadali 11 tysięcy autobusów[13]. Szesnaście miast posiadało pod koniec roku 2011 dostęp do komunikacji tramwajowej, cztery – do komunikacji trolejbusowej, a jedno – do metra[13]. Od 2005 roku wzrasta udział kolei miejskiej w komunikacji miejskiej w polskich aglomeracjach: istnieją systemy szybkiej kolei miejskiej w Trójmieście i Warszawie, rozbudowie na obszarze miast ulegają także systemy kolei aglomeracyjnej[14]. W części miast istnieje integracja taryfowa komunikacji miejskiej z koleją na obszarze miasta[15].

W Polsce notowano spadek liczby osób korzystających ze zbiorowej komunikacji miejskiej. Liczba pasażerów spadła z 7,2 mld podróżnych w 1990 do 4,9 mld w 2001[potrzebny przypis]. Jako przyczynę wskazywano proces wyludniania się centrów miast, czyli eksurbanizacji, który pociąga za sobą niekontrolowany rozwój motoryzacji indywidualnej[potrzebny przypis].

Dynamika spadku ilości pasażerów komunikacji miejskiej w latach 2001–2011 zmalała – liczba podróżujących komunikacją miejską spadła do niecałych 4 mld[16].

Przystąpienie Polski do Unii Europejskiej umożliwiło polskim samorządom inwestowanie w transport miejski z wykorzystaniem funduszy strukturalnych (Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego), pozyskiwanych poprzez zgłaszanie projektów do regionalnych i krajowych programów operacyjnych (m.in. ZPORR, SPOT, POIŚ, „Polska Wschodnia”)[9]. Niektóre samorządy korzystały ponadto z programów ramowych (np. projektu Civitas-Caravel)[17].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wyszomirski 2008 ↓, s. 12.
  2. Norbert Chamier-Gliszczyński, Tadeusz Bohdal. Wskaźniki oceny mobilności miejskiej w aspekcie ochrony środowiska. „Rocznik Ochrony Środowiska”. 18, s. 673, 2016. Koszalin: Środkowo-Pomorskie Towarzystwo Naukowe Ochrony Środowiska. ISSN 1506-218X. [dostęp 2017-11-23]. (pol.). 
  3. Transport miejski. W: Włodzimierz Rydzkowski (red.), Krystyna Wojewódzka-Król (red.), aut: Henryk Babis [et al.]: Transport. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, s. 213–214. ISBN 978-83-01-14260-5.
  4. Rower Miejski – wypożyczalnia rowerów. wrower.pl.
  5. World Carshare Cities: Inventories. World Carshare Consortium. [dostęp 2009-06-09]. (ang.).
  6. Madej, Madej i Pruciak 2017 ↓, s. 78.
  7. a b Madej, Madej i Pruciak 2017 ↓, s. 79.
  8. Transport miejski. Ekonomika i organizacja, s. 9.
  9. a b Grzelec i in. 2013 ↓, s. 23.
  10. Grzelec i in. 2013 ↓, s. 17.
  11. Grzelec i in. 2013 ↓, s. 20.
  12. Grzelec i in. 2013 ↓, s. 9.
  13. a b c Grzelec i in. 2013 ↓, s. 10.
  14. Grzelec i in. 2013 ↓, s. 51.
  15. Grzelec i in. 2013 ↓, s. 54.
  16. Grzelec i in. 2013 ↓, s. 66.
  17. Grzelec i in. 2013 ↓, s. 26.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Olgierd Wyszomirski (red.): Transport miejski. Ekonomika i organizacja. Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, 2008. ISBN 978-83-7326-507-3.
  • Krzysztof Grzelec, Adam Karolak, Cecylia Radziewicz, Robert Wolański: Raport o stanie komunikacji miejskiej w Polsce w latach 2000–2012. Wyd. I. Warszawa: Izba Gospodarcza Komunikacji Miejskiej, 2013. ISBN 978-83-919415-8-4.
  • Bogusław Madej, Robert Madej, Konrad Pruciak: Publiczny transport miejski. Zasady tworzenia rozkładów jazdy. Wyd. II zaktualizowane. Warszawa: Akademia Transportu i Przedsiębiorczości, 2017. ISBN 978-83-944575-3-2.