Turystyka w Polsce – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gdańsk, Stare miasto
Sztolnia w kompleksie Riese

Polska jest częścią światowego rynku turystycznego z rosnącą liczbą odwiedzających, szczególnie po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej[1]. Do najpopularniejszych miejsc turystycznych należą: wybrzeże Morza Bałtyckiego, Pojezierze Mazurskie, Tatry (najwyższe pasmo górskie Karpat), Bieszczady Zachodnie, Sudety oraz Puszcza Białowieska. Na ofertę turystyczną Polski składają się zwiedzanie zabytków w miastach i poza miastami, np. tzw. pomników historii, a także turystyka biznesowa, agroturystyka, turystyka kwalifikowana, trekking, wspinaczka. W roku 2012 Polska była 17. najchętniej odwiedzanym przez turystów krajem na świecie (według Światowej Organizacji Turystyki).

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwsi polscy turyści byli pielgrzymami podróżującymi do sanktuariów zarówno w Polsce, jak i za granicą. Rozwój komercyjnej turystyki rozpoczął się w XIX wieku. Najbardziej popularnymi regionami stały się góry, zwłaszcza Tatry. Był to również czas szybkiego pojawienia się kurortów głównie w Sudetach, Beskidach i wzdłuż wybrzeża Morza Bałtyckiego. Turystyka w Polsce rozkwitła po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku. Pierwszy profesjonalny polski touroperator – Orbis powstał we Lwowie w roku 1920.

Sytuacja polityczna i gospodarcza w Polsce po II wojnie światowej spowodowała drastyczne zatrzymanie rozwoju turystyki. Dopiero po roku 1989 rynek turystyczny Polski zaczął się odradzać, a wstąpienie Polski do UE w roku 2004 oraz przystąpienie do układu z Schengen w 2007 wpłynęło na zdecydowane zwiększenie liczby turystów zagranicznych.

Według obliczeń Instytutu Turystyki w roku 2012 liczba przyjazdów do Polski wyniosła 67,4 miliona. 14,8 miliona z tej liczby to przyjazdy w celach turystycznych. W Polsce wpływy z turystyki w 2012 roku były o 16,3% większe niż w roku poprzednim[2]

W roku 2014 w celach turystycznych Polskę odwiedziło 16 mln osób.

W 2016 liczba przyjazdów do Polski wyniosła 80,5 mln. 17,5 miliona z tej liczby to przyjazdy uznawane za turystyczne (z przynajmniej jednym noclegiem)[3].

W listopadzie 2018 r. Polska zajęła 7 miejsce w Rankingu Turystyki Międzynarodowej „Tourism Rank”[4].

Atrakcje turystyczne w Polsce[edytuj | edytuj kod]

Obiekty z listy światowego dziedzictwa UNESCO[edytuj | edytuj kod]

Fragment Starego Miasta w Toruniu wpisanego w 1997 roku na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO
Rynek Wielki w Zamościu
 Osobny artykuł: Lista światowego dziedzictwa UNESCO w Polsce.
 Zobacz też: Pomnik historii i Park kulturowy.

Środowisko naturalne[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Geografia Polski.

Polska posiada zróżnicowane środowisko naturalne, które jest stosunkowo odporne na rozwój człowieka. Odwiedzający są przyciągani przez morze na północy i góry na południu. Wśród najbardziej popularnych miejsc odwiedzanych przez turystów są: Tatry z najwyższym polskim szczytem – Rysami oraz słynną Orlą Percią; Karkonosze, Góry Stołowe, Bieszczady, Pieniny, Puszcza Białowieska, Pojezierze Mazurskie i Woliński Park Narodowy.

Polska jest jednym z najbardziej zalesionych krajów w Europie. Lasy zajmują powierzchnię 9,1 mln ha, czyli 29,2% powierzchni kraju. Lasów w Polsce cały czas przybywa. Odpowiada za to Krajowy program zwiększania lesistości, zakładający wzrost lesistości do 30% w roku 2020 i do 33% w roku 2050. Największym kompleksem leśnym w Polsce są Bory Dolnośląskie. Z części terenów leśnych utworzono Leśne Kompleksy Promocyjne oferujące liczne atrakcje turystyczne, np. rezerwat przyrody Świdwie w Puszczy Wkrzańskiej (Puszcze Szczecińskie).

 Zobacz też: Góry w Polsce, Rzeki w Polsce, Jeziora w Polsce, Rezerwaty przyrody w Polsce, Parki narodowe w Polsce i Parki krajobrazowe w Polsce.

Wydarzenia kulturalne[edytuj | edytuj kod]

Dymarki Świętokrzyskie w Nowej Słupi
 Osobny artykuł: Kultura polska.

Miejscowości turystyczne i uzdrowiska[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Lista uzdrowisk w Polsce.

Istnieją dziesiątki kurortów morskich na wybrzeżu Morza Bałtyckiego, m.in. Świnoujście, Kołobrzeg, Dąbki, Ustka i Sopot. W głębi Niżu Polskiego również znajdują się liczne uzdrowiska, jak Połczyn-Zdrój, Supraśl, Uniejów, Ciechocinek i Gołdap. Na wyżynach są to m.in. Nałęczów, Busko-Zdrój i Solec-Zdrój. Uzdrowiska górskie to Cieplice Śląskie-Zdrój, Kudowa-Zdrój, Wapienne, Iwonicz-Zdrój i wiele innych.

Wśród osób uprawiających sporty wodne najpopularniejsze są wybrzeże Morza Bałtyckiego, Kraina Wielkich Jezior Mazurskich, oraz naturalne i sztuczne zbiorniki wodne w innych częściach kraju, m.in. Zalew Szczeciński, Roztoka Odrzańska koło Polic, Trzebieży i Stepnicy (Zatoka Stepnicka), Zalew Kamieński i Zalew Wiślany, jezioro Dąbie w Szczecinie, Jezioro Myśliborskie w Myśliborzu, jezioro Drawsko w Czaplinku, Jezioro Maltańskie w Poznaniu, Jezioro Zegrzyńskie u ujścia Bugu do Narwi koło Serocka, Zalew Sulejowski między Sulejowem a Tomaszowem Mazowieckim, Jezioro Goczałkowickie w Goczałkowicach-Zdroju i Jezioro Solińskie koło Soliny.

W górach znajdują się ośrodki do uprawiania narciarstwa – w Sudetach: Karpacz, Szklarska Poręba, Zieleniec, Czarna Góra. W Karpatach ośrodki do uprawiania narciarstwa i turystyki pieszej to Zakopane, Szczyrk, Krynica-Zdrój, Ustroń, Wisła, Szczawnica i Krościenko nad Dunajcem. W Sudetach dużą popularnością cieszą się miejscowości Gór Opawskich: miasta Prudnik i Głuchołazy, a także wsie Jarnołtówek, Pokrzywna, Moszczanka i Wieszczyna w dolinie Złotego Potoku[5]. Głównymi górskimi szlakami turystycznymi w Polsce są: Główny Szlak Beskidzki z Ustronia do Wołosatego (517 km), Główny Szlak Sudecki ze Świeradowa-Zdroju do Prudnika (440 km) i Główny Szlak Świętokrzyski z Gołoszyc do Kuźniaków (105 km).

Ofertę turystyczną na prowincji rozwijają małe miasta zrzeszone w międzynarodowym stowarzyszeniu Cittàslow. Należą do niego m.in. Bartoszyce, Pasym i Murowana Goślina[6].

Turyści zagraniczni[edytuj | edytuj kod]

Pręgierz w Kłodzku

Korzystający z bazy noclegowej w Polsce w roku 2012[7]:

Narodowość Liczba osób
(w tys.)
1  Niemcy 1212,8
2  Wielka Brytania 367,3
3  Ukraina 219,3
4  Włochy 218,0
5  Francja 195,9
6  Białoruś 163,7
7  Hiszpania 155,2

Źródło: Instytut Turystyki[8]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]


Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Tourism Highlights [online], World Tourism Organization, 2007 [zarchiwizowane z adresu 2013-04-09] (ang.).
  2. ↑ Wpływy z turystyki w 2012 r. (zmiany w %). Instytut Turystyki. [dostęp 2014-01-10]. (pol.).
  3. ↑ Cudzoziemcy w Polsce [online], Onet.pl, 2 czerwca 2017 [zarchiwizowane z adresu 2017-06-05].
  4. ↑ Home [online], www.tourismrank.com [dostęp 2020-07-09].
  5. ↑ Góry Opawskie - opis pasma - Nasze Sudety [online], www.naszesudety.pl [dostęp 2021-11-14].
  6. ↑ Cittaslow – Strona startowa [online], cittaslowpolska.pl [dostęp 2017-11-15].
  7. ↑ Dotyczy tylko państw europejskich.
  8. ↑ Rok 2012. Korzystający z bazy noclegowej w Polsce (razem: 4940 tys.). Instytut Turystyki. [dostęp 2014-01-10]. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Polska – tematy i zagadnienia
Historia
Geografia
Prawo i ustrój polityczny
Demografia,
bezpieczeństwo
i życie społeczne
Kultura
Gospodarka
Turystyka państw Europy
Państwa
Terytoria zależne
Podmioty o ograniczonym
uznaniu międzynarodowym

  1. ↑ a b c Państwo leżące częściowo w Azji
  2. ↑ Naddniestrzańska Republika Mołdawska nie jest uznawana przez żadne w pełni suwerenne państwo.
  3. ↑ Republika Kosowa jednostronnie ogłosiła niepodległość, która jest uznawana przez 112 ze 193 państw członkowskich ONZ. Obecnie działa tam specjalna misja Unii Europejskiej – EULEX.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Turystyka_w_Polsce&oldid=73024606”