USS Langley (CV-1) – Wikipedia, wolna encyklopedia

USS Langley (CV-1)
	; USS „Langley” (czerwiec 1927)
	Historia
Stocznia	Mare Island Naval Shipyard
Położenie stępki	18 października 1911
Wodowanie	14 sierpnia 1912
	US Navy
Wejście do służby	po raz pierwszy 7 kwietnia 1913
Los okrętu	zatopiony przez japońskie samoloty 27 lutego 1942
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	19 360 ton (jako „Jupiter”); 11 500 ton (jako „Langley”)
Długość	165,2 m
Szerokość	19,8 m
Zanurzenie	8,4 m (jako „Jupiter”); 5,8 m (jako „Langley”)
Prędkość	15,5 węzłów
	Wyposażenie lotnicze
	34–55 samolotów
Załoga	163 (jako „Jupiter”); 468 (jako „Langley”)
	Multimedia w Wikimedia Commons

USS Langley (CV-1) – pierwszy lotniskowiec zbudowany dla US Navy. Okręt został wodowany 1912 roku jako węglowiec pod nazwą USS „Jupiter” (AC-3). W 1920 roku rozpoczęto jego przebudowę na lotniskowiec i nazwano imieniem Samuela Pierponta Langleya. Okręt powrócił do służby jako lotniskowiec w 1922 roku. W latach międzywojennych odegrał ogromną rolę w tworzeniu sił powietrznych amerykańskiej marynarki. W 1936–1937 „Langley” został przebudowany na tender wodnosamolotów pod nowym oznaczeniem AV-3. Podczas II wojny światowej został zatopiony przez lotnictwo japońskie 27 lutego 1942 roku podczas próby dostarczenia 32 myśliwców P-40 z Australii na wyspę Jawa.

Stępkę pod węglowiec USS „Jupiter” (AC-3) położono 18 października 1911 roku w stoczni Mare Island Naval Shipyard w Kalifornii. Okręt zwodowano 24 sierpnia 1912 roku i wprowadzono do służby 7 kwietnia 1913 roku.

Przebudowa okrętu na lotniskowiec została zatwierdzona 11 lipca 1919 roku.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Dane techniczne i zdjęcia ze strony www.navsource.org