Ugór – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ugór – pole wyłączone z rolniczego użytkowania na okres 1–2 lat, na którym wykonywana jest odpowiednia pielęgnacja mechaniczna (ugór czarny), chemiczna (ugór herbicydowy) lub pole niepielęgnowane zarastające samoistnie chwastami segetalnymi i samosiewami zbóż (ugór zielony). Celem ugorowania jest poprawienie żyzności gleby. Niekiedy ugór stosuje się również jako metodę zwalczania chwastów na bardzo zachwaszczonych polach.

Wyróżnia się trzy rodzaje ugoru:

czarny – niezawierający roślinności, nawożony obornikiem
herbicydowy – utrzymywany za pomocą herbicydów
zielony – obsiany roślinami o krótkim okresie wegetacji, przeznaczonymi do przeorania na zielony nawóz.

Historycznie i etymologicznie pojęcie ugoru wywodzi się z terminu u-po-gorze-lisko i jest związane z gospodarką wypaleniskową.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

odłóg

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Jan Flis, Szkolny słownik geograficzny, WSiP, Warszawa, 1985, s.215, ISBN 83-02-00870-2