Ulica Kazimierza Wielkiego we Wrocławiu – Wikipedia, wolna encyklopedia

ulica Kazimierza Wielkiego
Stare Miasto
Ilustracja
Widok na ul. Kazimierza Wielkiego
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Miejscowość

Wrocław

Długość

1 km

Przebieg
światła 0m ul. św. Mikołaja
światła 135m ul. Ruska
światła 290m ul. św. Antoniego
światła 320m pl. Bohaterów Getta
światła 340m ul. Krupnicza
490m ul. Gepperta
światła 520m przejście dla pieszych
540m ul. Zamkowa
580m ul. Stanisława Leszczyńskiego
610m ul. św. Doroty
700m ul. Świdnicka
światła 790m ul. Widok / ul. Szewska
910m ul. Łaciarska
1030m ul. Ofiar Oświęcimskich
pl. św. Krzysztofa
Położenie na mapie Wrocławia
Mapa konturowa Wrocławia, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „ulica Kazimierza Wielkiego”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „ulica Kazimierza Wielkiego”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „ulica Kazimierza Wielkiego”
Ziemia51°06′28,0″N 17°01′50,6″E/51,107778 17,030722

Ulica Kazimierza Wielkiego – jedna z najstarszych ulic Wrocławia.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Obiegająca część Starego Miasta forma przestrzenna trasy jest reliktem wewnętrznej fosy miejskiej, należącej niegdyś do systemu obronnego Wrocławia, oraz równoległych do niej ulic. Wewnętrzne mury miejskie i zwana Czarną Oławą fosa utraciły po powiększeniu miasta w 1263 (i po utworzeniu drugiej, zewnętrznej linii murów wraz z nową zewnętrzną Fosą Miejską) swoje pierwotne znaczenie. Do zewnętrznej części miasta prowadziły przerzucone nad fosą mosty, które kontrolowane były przez wzniesione przy nich bramy[a]. W późnym średniowieczu zaczęto wznosić nad wewnętrzną fosą różne zabudowania, przede wszystkim domy rzemieślników. Przednie elewacje domów tworzyły kilkanaście uliczek i zaułków. Jedynym śladem dawnego bogactwa toponimów jest dziś podwójne nazewnictwo ulicy Białoskórniczej – Nowego Świata.

Architektura wąskich domów rzemieślników była skromna. Do dziś zachowało się kilka wyrwanych z dawnego kontekstu wąskich uliczek grup takich budynków (przy ul. Białoskórniczej, Psie Budy i Kazimierza Wielkiego). Nad fosą wznoszono budynki, m.in. stajnie, przytułek i zachowany do dziś szpital Świętego Grobu oraz kilka obiektów sakralnych: kościół św. Wojciecha, luterańskie kościoły św. Krzysztofa i Opatrzności Bożej. Największe założenie architektoniczne stanowił zespół pałacu królów pruskich, obecnie (2010) Muzeum Miejskie.

Po epidemii cholery w 1866 fosę osuszono i zasypano wedle koncepcji architekta miejskiego Carla Johanna Christiana Zimmermanna. Będące w początku XIX w. dzielnicą biedoty ciasne uliczki stanowiły poważny problem higieniczny i socjalny. W tym czasie, w pasie dawnej fosy, powstało kilka okazalszych obiektów użyteczności publicznej, m.in. gmach Miejskiej Kasy Oszczędności i Biblioteki Miejskiej (obecnie Biblioteka Uniwersytecka).

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Do rejestru zabytków województwa dolnośląskiego położonych przy ulicy Kazimierza Wielkiego wpisane są:[1]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Bramy na linii wewnętrznych murów miejskich utrzymywane były w gotowości bojowej do końca średniowiecza.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  1. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo dolnośląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023, s. 227-228 [dostęp 2024-02-13].