Ustawa o działalności leczniczej – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej
Państwo

 Polska

Data wydania

15 kwietnia 2011

Miejsce publikacji

Dz.U. z 2011 r. nr 112, poz. 654

Tekst jednolity

Dz.U. z 2023 r. poz. 991

Data wejścia w życie

1 lipca 2011

Rodzaj aktu

ustawa

Przedmiot regulacji

prawo medyczne

Status

obowiązujący

Ostatnio zmieniony przez

Dz.U. z 2023 r. poz. 1972

Wejście w życie ostatniej zmiany

26 marca 2024

Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych

Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej – polska ustawa, uchwalona przez Sejm, regulująca kwestie prawne związane z działalnością leczniczą.

Zakres regulacji[edytuj | edytuj kod]

Ustawa określa:

  • zasady wykonywania działalności medycznej
  • rodzaje podmiotów wykonujących działalność leczniczą
  • zasady funkcjonowania podmiotów wykonujących działalność leczniczą
  • normy czasu pracy pracowników podmiotów leczniczych (ochrony zdrowia)
  • zasady sprawowania nadzoru nad wykonywaniem działalności leczniczej.

Poprzednie regulacje[edytuj | edytuj kod]

Ustawa zastąpiła:

Nowelizacje[edytuj | edytuj kod]

Ustawę znowelizowano wielokrotnie. Ostatnia zmiana weszła w życie w 2024 roku[2].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Art. 220 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej.
  2. Ustawa z dnia 17 sierpnia 2023 r. o niektórych zawodach medycznych (Dz.U. z 2023 r. poz. 1972).