Valencia CF – Wikipedia, wolna encyklopedia

Valencia CF
Ilustracja
Logo klubu
Pełna nazwa

Valencia Club de Fútbol, S.A.D.

Przydomek

Los Ches
Els Taronges (Pomarańczowi)
Los Murciélagos (Nietoperze)

Barwy

              
biało-pomarańczowo-czarne

Data założenia

18 marca 1919

Debiut w najwyższej lidze

22 listopada 1931
Espanyol 3:0 Valencia CF[1]

Liga

Primera División

Państwo

 Hiszpania

Wspólnota autonomiczna

 Walencja

Siedziba

Walencja

Adres

Plaza del Valencia Club de Futbol Nº2, 46010 Walencja

Stadion

Estadio Mestalla
(w budowie: Nou Mestalla)

Sponsor techniczny

Puma

Właściciel

Peter Lim

Prezes

Anil Murthy

Trener

Rubén Baraja

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Trzeci
strój
Strona internetowa

Valencia Club de Fútbol (wym. [baˈlenθja] lub [baˈlensja]) znany również jako Valencia CF lub Valenciahiszpański klub piłkarski z siedzibą w Walencji założony 18 marca 1919 roku, występujący w Primera División od sezonu 1931/1932 do dziś (z wyjątkiem sezonu 1986/1987). Należy do najbardziej utytułowanych drużyn hiszpańskich: 6-krotny mistrz kraju, 8-krotny zdobywca Pucharu Króla i jednokrotny trymufator Superpucharu Hiszpanii. Osiągał także sukcesy w europejskich pucharach: w 1962, 1963 oraz 2004 wygrał Puchar UEFA, a w 1980Puchar Zdobywców Pucharów. W tabeli wszech czasów ligi hiszpańskiej Valencia zajmuje 4. miejsce za Realem Madryt, FC Barceloną i Atlético Madryt[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Początki[edytuj | edytuj kod]

Klub został założony przez grupę mieszkańców Walencji 18 marca 1919 r. w barze Torino. Głównymi inicjatorami jego utworzenia byli Gonzalo Medina Pernas i Octavio Augusto Milego. Pierwszym prezesem Valencia Club Football został Octavio Augusto Milego. Jako barwy klubowe obrano czarny i biały, choć w latach 1924–1996 za barwy hiszpańskiego klubu uznawano tylko kolor biały. Pierwszy mecz Los Ches rozegrali z lokalnym rywalem Gimnastico de Castellon (porażka 0:1). 20 maja 1923 r. do użytku oddany został obecny stadion klubowy – Estadio Mestalla, mogący wówczas pomieścić 19 tys. widzów.

Pierwsze sukcesy[edytuj | edytuj kod]

„Złoty wiek” w historii klubu zaczął się w 1940 r. dzięki prezesowi klubu – Luisowi Casanovie, który sprowadził czołowych zawodników. W tym czasie drużyna zdobyła trzy mistrzostwa ligi i dwa krajowe puchary. W drużynie grali wówczas m.in.: Epi, Amadeo, Asensi i Gorostiza.

Lata 50. i Antonio Puchades[edytuj | edytuj kod]

Lata 50. w historii klubu łączą się nierozerwalnie z ikoną drużyny Los Ches, Antonio Puchades. W tym czasie zarząd podjął decyzję o rozbudowie i modernizacji Estadio Mestalla. 10 lipca 1950 roku rozpoczęto prace pod kierownictwem architekta D. Savior Pasquala oraz odpowiadającego za wykonanie D. Chose Tormo. Mestalla stał się wtedy obiektem, który mógł pomieścić 45 000 widzów. Mimo że Valencia w owym czasie posiadała drużynę składającą się z wyróżniających graczy, z Puchadesem na czele, wyniki w sezonie 50/51 nie były zadowalające dla kibiców. Valencianistas grali bardzo nieregularnie, zaskakując swoich kibiców porażkami ze słabymi drużynami. Louis Casanova chciał odejść z klubu, jednak pod presją współpracowników, zawodników i mieszkańców miasta został do 1959 roku.

Puchar Miast Targowych[edytuj | edytuj kod]

2 lipca 1961 r. po tragicznej śmierci Brazylijczyka Waltera, który zginął w wypadku samochodowym, na prezydenta klubu został wybrany Julio Miguel. W Pucharze Miast Targowych Valencia zdobyła puchar pokonując 6:2 w finale Barcelonę. Miguel zaczął sprowadzać nowych graczy, m.in. brazylijskiego bramkostrzelnego napastnika, Waldo Machado. Strzelecką parę wraz z Waldo stworzył Vicente Guillot, którego kariera przebiegała podobnie. Razem strzelili wiele bramek, a Waldo jest do tej pory najlepszym strzelcem Los Ches.

Era Di Stéfano[edytuj | edytuj kod]

Alfredo Di Stéfano przybył do klubu w kwietniu 1970 r., zastępując parę trenerską Enrique Boque i Savior Artigas. Di Stéfano stworzył solidną drużynę z dobrze poukładaną obroną z takim nazwiskami jak Sol, Anibal, Jesus Martinez, Anton, Abelardo. W środku pola grali Pepe i Claramunt, w ataku Forment, Valdez, Sergio i Pellicer. W sezonie 1970/71 Los Ches i Valencia pod wodzą Di Stéfano zdobyła tytuł mistrza ligi. Obserwatorzy i recenzenci byli zgodni, że głównym autorem tego sukcesu był Abelardo, który przykuwał uwagę Hiszpanów swoją grą.

Czas finałów[edytuj | edytuj kod]

W 1992 r. kierownictwu na czele z prezesem Arturo Tuzonem Gilem udaje się wyjść z kryzysu finansowego i doprowadzają klub do dawnej świetności. Zatrudniono holenderskiego szkoleniowca Guuss Hiddinka. Holender nie doprowadził jednak VCF do tytułu i klub zajął dwa razy z rzędu 4 miejsce w lidze. W sezonie 1993/94 do drużyny przybył ceniony zawodnik, Predrag Mijatovic. Valencia jednak nadal nie uzyskiwała wyników, a z posadą musieli się kolejno pożegnać Paco Real, Héctor Núñez i Jose Manuel Rielo.

W kolejnym sezonie 1994/95, z Mijatovicem i Gaizką Mendietą w składzie, Valencia zajęła 10. miejsce w lidze. Do drużyny dołączali tacy piłkarze jak Ilie, Vlaovic, Claudio Lopez, Romario; nie wiązało to się jednak z sukcesami. W sezonie 1998/99 Valencia tryumfowała w Pucharze Hiszpanii pokonując w dwumeczu Barcelonę. W 1999 r. trenerem klubu zostaje argentyński trener Hector Raul Cuper, który w pierwszym swym sezonie zdobywa z Valencianistas Superpuchar Hiszpanii i doprowadza drużynę do finału Ligi Mistrzów. Valencia przegrała w finale z Realem Madryt 0:3. Rok później w walce o Puchar Ligi Mistrzów Los Ches ulegli Bayernowi Monachium w serii rzutów karnych. Po tym wydarzeniu z klubu odeszli trener Raul Cuper i zawodnik Gaizka Mendieta.

Mistrzostwo Hiszpanii 2002[edytuj | edytuj kod]

Nowy trener Rafael Benítez stworzył silną drużynę i 5 maja 2002 roku na stadionie La Rosaleda, Valencia pokonała Malagę 2:0 i została mistrzem ligi. Zwycięski skład tworzyli: Angloma, Ayala, Carboni, Curro Torres, Djukic, Fabio Aurelio, Garrido, Marchena, Navarro, Pellegrino, Aimar, Albelda, Angulo, Baraja, De los Santos, Jandro, Kily Gonzalez, Rufete, Serban, Vicente, Carew, Ilie, Juan Sanchez, Mista i Salva.

Dublet 2004[edytuj | edytuj kod]

W 2004 r. pod wodzą Rafaela Beníteza klub zdobył Mistrzostwo Ligi i Puchar UEFA, pokonując w meczu finałowym na stadionie w Göteborgu Olympique Marsylia. Rafael Benítez ostatecznie odszedł z klubu przed wygaśnięciem kontraktu, obejmując angielski klub Liverpool F.C. Jego następcą został Włoch Claudio Ranieri.

Lata (2007–2017)[edytuj | edytuj kod]

Zespół Valencii w 2012 r.

Ostatnim trofeum po jakie sięgnęła Valencia był Puchar Króla sezonu 2007/2008. Valencia wyeliminowała kolejno Real Unión Irún, Real Betis, Atlético Madryt i w półfinale zmierzyła się Barceloną. Po remisie 1:1 w pierwszym meczu w rewanżu rozgrywanym na Mestalla „Nietoperze” zwyciężyli 3:2[3].

Finał rozegrano 16 kwietnia 2008 na Estadio Vicente Calderón. Blanquinegros wygrali 3:1. W pierwszych 10 minutach meczu bramki zdobyli Alexis i Juan Mata, a na siedem minut przed końcem trzecie trafienie dołożył Fernando Morientes i kibice zgromadzeni na trybunach madryckiego obiektu mogli rozpocząć świętowanie zdobycia 7. pucharu w historii[4].

W latach 2010–2012 Valencia pod wodzą Unaia Emery’ego trzykrotnie z rzędu zdobyła trzecie miejsce w Primera División. W sezonie 2015/2016 zespół zajął 11 miejsce w tabeli. W kolejnym sezonie zespół prowadzony przez trzech trenerów (Pako Ayestaran, Cesare Prandelli oraz dwukrotnie przez Voro) uzyskał 12 miejsce w lidze. Był to najgorszy wynik od sezonu 1987/1988 kiedy to drużyna zajęła 13 miejsce w tabeli[5].

W 2012 oraz 2014 r. Valencia dwukrotnie dotarła do półfinału Ligi Europy UEFA.

W maju 2014 r. nowym właścicielem Valencii został singapurski miliarder Peter Lim, który wykupił 70 procent udziałów klubu[6]. W ciągu trzech lat (2014–2017) zarządzania klubem przez Lima Valencia zmieniała trenera aż siedmiokrotnie (Nuno Espirito Santo, Gary Neville, Pako Ayestaran, Voro, Cesare Prandelli, Voro, Marcelino).

Era Marcelino[edytuj | edytuj kod]

11 maja 2017 r. ogłoszono, że nowym trenerem Valencii zostanie Marcelino García Toral.

Sezon 2017/2018[edytuj | edytuj kod]

W letnim okienku transferowym do Nietoperzy dołączyli: Simone Zaza, Francis Coquelin, Gabriel Paulista, Neto, Andreas Pereira, Jeison Murillo, Geoffrey Kondogbia, Luciano Vietto i Gonçalo Guedes. Z klubem pożegnali się: Mathew Ryan, Álvaro Negredo, Nani, Enzo Pérez, Pablo Piatti, João Cancelo, Yoel Rodríguez, Diego Alves, Robert Ibáñez, Aymen Abdennour i Zakaria Bakkali.

W inaugurującym meczu Ligi hiszpańskiej Valencia pokonała u siebie Las Palmas po bramce Simone Zazy. W następnych 3 kolejkach zespół Marcelino zremisował 2-2 z Realem Madryt, 0-0 z Atlético Madryt oraz 1-1 z Levante UD. Od 5 do 12 kolejki Primera División Valencia wygrała wszystkie spotkania, znakomitą passę przerwał mecz z FC Barceloną zremisowany 1-1. W Pucharze Króla Nietoperze dotarli do półfinału, gdzie lepszy okazał się zespół Barcelony (0-3 w dwumeczu). Ostatecznie Valencia zakończyła zmagania ligowe na 4 miejscu 3 punkty za Realem Madryt z dorobkiem 73 punktów, tym samym awansując do Ligi Mistrzów.

Sezon 2018/2019[edytuj | edytuj kod]

Podczas letniego okna transferowego wykupiono: Geoffreya Kondogbię, Gonçalo Guedesa i Jeisona Murillo. Zawodnicy ci byli wypożyczeni do Valencii w poprzednim sezonie. Ponadto zespół wzmocnił Kévin Gameiro, Mouctar Diakhaby i Daniel Wass. Wypożyczono także Michy’ego Batshuayi’a Denisa Cherysheva. Juventus wykupił João Cancelo, Nemanja Maksimović wzmocnił Getafe CF i Martín Montoya dołączył do Brighton. Na wypożyczenie do Torino FC udał się Simone Zaza. Klub opuścił też Zakaria Bakkali i Nani.

Zespół Valencii źle rozpoczął sezon ligowy. W pierwszym meczu La Ligi Nietoperze zremisowali z Atlético Madryt 1-1. Lecz w następnej kolejce z Espanyolem zawodnicy Marcelino przegrali 0-2. W następnych 4 meczach wszystkie zakończyły się remisem i po 6 kolejce Valencia zajmowała 16 miejsce. Pierwsze zwycięstwo nastąpiło w kolejnym spotkaniu z Realem Sociedad (1-0 po golu Kévina Gameiro).

W Lidze Mistrzów Valencia grała w grupie H z Juventusem, Manchesterem United i BSC Young Boys. W pierwszym spotkaniu na Estadio Mestalla lepsza okazała się drużyna prowadzona przez Massimiliano Allegriego. Valencia przegrała 0-2. A zmagania w grupie zakończyła na 3 miejscu z dorobkiem 8 punktów tym samym awansując do 1/16 finału Ligi Europy. W La Liga zespół Marcelino od pierwszego zwycięstwa w lidze zremisowała następne 3 mecze z rzędu i przegrała z Gironą 0-1. W Pucharze Króla Valencia pokonywała kolejno CD Ebro (3-1 w dwumeczu), Sporting Gijón (4-2 w dwumeczu), Getafe CF (3-2 w dwumeczu) i Real Betis (3-2 w dwumeczu) zapewniając sobie udział w finale.

Skład Valencii podczas meczu 1/8 Ligi Europy przeciwko FK Krasnodar

W 1/16 finału Ligi Europy Nietoperze pokonali Celtic F.C. 0-2 na wyjeździe i 1-0 w siebie. Następnie wygrali dwumecz z FK Krasnodar (3-2 w dwumeczu). W ćwierćfinale Valencia zwyciężyła z Villarrealem 1-3 na wyjeździe i 2-0 u siebie. Zmagania zakończyli w półfinale ulegając Arsenalowi 3-1 w Londynie i 2-4 na Estadio Mestalla.

Końcówka sezonu ligowego w wykonaniu Els Taronges była o wiele lepsza w ich wykonaniu. Ostatnie 10 meczów przyniosło 7 zwycięstw i 3 porażki. Zdobywając 61 punktów Valencia zajęła 4 miejsce wyprzedzając piąte Getafe o 2 punkty.

25 maja w finale Copa Del Rey zespół Nietoperzy zwyciężył z FC Barceloną wygrywając 2-1 po bramkach Kévina Gameiro i Rodrigo, dla Blaugrany gola zdobył Lionel Messi. Był to pierwszy puchar wygrany przez Valencię od 2008 roku kiedy także wywalczyli Puchar Króla[7].

Sezon 2019/2020[edytuj | edytuj kod]

Pierwszym ruchem transferowym Valencii było sprowadzenie holenderskiego bramkarza Jaspera Cillessena z FC Barcelony. Z kolei drużynę Blaugrany wzmocnił Neto. Kupiono także Denisa Cherysheva, Manu Vallejo oraz Jorge Saenza. Za darmo do drużyny dołączył Jason. Simone Zaza został wykupiony przez Torino FC. Levante UD kupiło Rúbena Vezo. Na wypożyczenie do PSV Eindhoven udał się Toni Lato.

Sukcesy[edytuj | edytuj kod]

Krajowe[edytuj | edytuj kod]

Hiszpania Zdobyte trofea w rozgrywkach Hiszpanii (stan na: 25-05-2022)
Rozgrywki Osiągnięcie Razy Sezon(y)

Mistrzostwo
I miejsce 6 1941/1942, 1943/1944, 1946/1947, 1970/1971, 2001/2002, 2003/2004
II miejsce 6 1947/1948, 1948/1949, 1952/1953, 1971/1972, 1989/1990, 1995/1996
III miejsce 10 1940/1941, 1949/1950, 1950/1951, 1953/1954, 1988/1989, 1999/2000, 2005/2006, 2009/2010, 2010/2011, 2011/2012
IV miejsce 13 1957/1958, 1958/1959, 1964/1965, 1967/1968, 1977/1978, 1980/1981, 1991/1992, 1992/1993, 1998/1999, 2006/2007, 2014/2015, 2017/2018, 2018/2019

Puchar
zdobywca 8 1941, 1949, 1954, 1967, 1979, 1999, 2008, 2019
finalista 11 1934, 1944, 1945, 1946, 1952, 1970, 1971, 1972, 1995, 1999, 2022
półfinalista (1/2 finału)

ćwierćfinalista (1/4 finału)
16

19
1933, 1940, 1942, 1943, 1950, 1957, 1959, 1962, 1963, 1964, 1990, 1993, 1996, 2012, 2016, 2018

1928, 1930, 1931, 1948, 1955, 1958, 1960, 1965, 1968, 1969, 1974, 1978, 1991, 1992, 2004, 2006, 2009, 2013, 2020

Superpuchar
zdobywca 1 1999
finalista 3 2002, 2004, 2008
półfinalista 1 2019/2020

Międzynarodowe[edytuj | edytuj kod]

FIFA Zdobyte trofea w rozgrywkach międzynarodowych (stan na: 25-05-2022)
Rozgrywki Osiągnięcie Razy Sezon(y)

Liga Mistrzów
(Puchar Europy)
zdobywca
finalista 2 1999/2000, 2000/2001
ćwierćfinalista (1/4 finału)
1/8 finału
2
3
2002/2003, 2006/2007
2010/2011, 2012/2013, 2019/2020

Liga Europy
(Puchar UEFA)
zdobywca 1 2003/2004
finalista
półfinalista (1/2 finału)
ćwierćfinalista (1/4 finału)
1/8 finału
3
5
1
2011/2012, 2013/2014, 2018/2019
1981/1982, 1982/1983, 1996/1997, 2001/2002, 2009/2010
2015/2016

Puchar Zdobywców
zdobywca 1 1979/1980
finalista
ćwierćfinalista (1/4 finału) 1 1967/1968

Superpuchar UEFA
zdobywca 2 1980, 2004
finalista

Puchar Intertoto
zdobywca 1 1998
finalista 1 2005

Puchar Miast Targowych
zdobywca 2 1961/1962, 1962/1963
finalista 1 1963/1964

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Obecny skład[edytuj | edytuj kod]

Stan na 28 września 2022[9]
Nr Poz. Piłkarz
1 BR Hiszpania Iago Herrerín
2 OB Republika Zielonego Przylądka Thierry Correia
3 OB Hiszpania Toni Lato
4 PO Stany Zjednoczone Yunus Musah
5 OB Brazylia Gabriel Paulista
6 PO Hiszpania Hugo Guillamón
7 NA Urugwaj Edinson Cavani
8 PO Gwinea Ilaix Moriba (wypożyczony z RB Leipzig)
9 NA Holandia Justin Kluivert (wypożyczony z Romy)
11 NA Hiszpania Samu Castillejo
12 OB Gwinea Mouctar Diakhaby
13 BR Hiszpania Cristian Rivero
Nr Poz. Piłkarz
14 OB Hiszpania José Gayà (kapitan)
15 OB Turcja Cenk Özkacar (wypożyczony z Lyon)
16 NA Brazylia Samuel Lino (wypożyczony z Atlético Madrid)
17 PO Hiszpania Nico González (wypożyczony z Barcelony)
18 PO Portugalia André Almeida
19 NA Hiszpania Hugo Duro
20 OB Gwadelupa Dimitri Foulquier
21 OB Hiszpania Jesús Vázquez
22 NA Brazylia Marcos André
24 OB Szwajcaria Eray Cömert
25 BR Gruzja Giorgi Mamardashvili
BR Hiszpania Jaume Doménech

Piłkarze na wypożyczeniu[edytuj | edytuj kod]

Nr Poz. Piłkarz
OB Hiszpania Jorge Sáenz (w Leganés do 30 czerwca 2023)
PO Peru Alessandro Burlamaqui (w Badajoz do 30 czerwca 2023)
Nr Poz. Piłkarz
PO Francja Koba Koindredi (w Oviedo do 30 czerwca 2023)
PO Serbia Uroš Račić (w Braga do 30 czerwca 2023)

Sztab szkoleniowy[edytuj | edytuj kod]

Stan na 27 maja 2021 r.[10][11]
Imię i nazwisko Funkcja
Hiszpania José Bordalás Trener
Hiszpania Óscar Álvarez Asystent trenera
Hiszpania José Manuel Ochotorena Trener bramkarzy
Hiszpania Javier Miñano Trener przygotowania fizycznego
Hiszpania Chema Sanz Pracownik techniczny

Piłkarze[edytuj | edytuj kod]

Stadiony[edytuj | edytuj kod]

Estadio Mestalla w 1923 r.
Obecny wygląd stadionu
 Osobny artykuł: Estadio Mestalla.

Estadio Mestalla 20 maja 1923 r. odbył się mecz pomiędzy Valencią i miejscowym rywalem Levante UD. Wydarzenie to wpisało się do historii jako pierwszy mecz rozegrany na stadionie Mestalla. Jednak rzeczywiście pierwszym miejscem gdzie drużyna z Valencii zaczęła grać w piłkę była zarośnięta początkowo trawą łąka o nazwie Algiros z której w 1919 r. postanowiono stworzyć miejsce rozgrywek. Cztery lata później dokładnie 500 metrów od Algiros wzniesiono stadion o nazwie Mestalla. Stadion na początku istnienia mógł pomieścić 17 000 widzów, z czasem uległ on przebudowie i modernizacji. Gdy mecze mogło oglądać 22 000 widzów stwierdzono, że wreszcie wielki klub doczekał się wielkiego obiektu. W październiku 1957 r. w mieście nastąpiła powódź, która zniszczyła dużą część stadionu, który jednak już rok później wrócił do użytkowania. Dodatkowo zamontowano sztuczne oświetlenie. W 1969 r. nazwa stadionu została zmieniona na Luis Casanowa Stadio, która obowiązywała do 1994 roku, kiedy to Stadion Mestalla odzyskał swoją tradycyjną nazwę. W roku 1982 stadion doczekał się wielkiej promocji jaką z pewnością były Mistrzostwa Świata 1982, w których to stadion był jedną z aren tego turnieju.

Trenerzy[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Trenerzy piłkarzy Valencii CF.
Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania
1. Juan Armet Kinké 1921 1922
2. Agustín Sancho 1922 1923
3. Czechosłowacja Antonín Fivébr 1923 1927
4. Anglia Jimmy Elliott 1927 1929
5. Czechosłowacja Antonín Fivébr 1929 1931
6. Anglia Randolph Galloway 14.08.1931 30.06.1933
7. Anglia Jack Greenwell 01.07.1933 28.11.1934
8. Czechosłowacja Antonín Fivébr 1934 08.11.1935
9. Andrés Balsa 08.11.1935 1936
10. Ramón Encinas 1939 30.06.1942
11. Leopoldo Costa 11.07.1942 11.04.1943
12. Eduardo Cubells 15.04.1943 1946
13. Luis Pasarín 1946 1948
14. Jacinto Quincoces 24.06.1948 30.06.1954
15. Carlos Iturraspe 1954 30.06.1956
16. Luis Miró 01.07.1956 30.12.1958
17. Jacinto Quincoces 30.12.1958 15.09.1959
18. Brazylia Otto Bumbel 15.09.1959 30.06.1960
19. Domènec Balmanya 17.07.1960 30.06.1962
20. Argentyna Alejandro Scopelli 01.07.1962 30.06.1963
21. Bernadino Eladiran 01.07.1963 15.01.1964
22. Edmundo Suárez 15.01.1964 30.06.1965
23. Sabino Barinaga 01.07.1965 14.05.1966
24. Edmundo Suárez 14.05.1966 15.10.1968
25. Joseíto 15.10.1968 15.10.1969
26. Salvador Artigas
Enrique Buqué
15.10.1969 30.06.1970
27. Argentyna Alfredo Di Stéfano 01.07.1970 18.06.1974
28. Milovan Ćirić 13.07.1974 08.04.1975
29. Dragoljub Milošević 11.04.1975 21.09.1975
30. Hiszpania Manolo Mestre 21.09.1975 30.06.1976
31. Paragwaj Heriberto Herrera 01.07.1976 22.02.1977
32. Hiszpania Manolo Mestre 22.02.1977 30.06.1977
33. Francja Marcel Domingo 01.07.1977 27.03.1979
34. Hiszpania Bernadino Eladiran 27.03.1979 30.06.1979
35. Argentyna Alfredo Di Stéfano 01.07.1979 30.06.1980
36. Hiszpania Bernadino Eladiran 01.07.1980 04.01.1982
37. Hiszpania Manolo Mestre 04.01.1982 01.11.1982
38. Miljan Miljanić 01.11.1982 09.03.1983
39. Hiszpania Koldo Aguirre 09.03.1983 30.06.1983
40. Hiszpania Francisco García Gómez 01.07.1983 10.02.1984
41. Hiszpania Roberto Gil 10.02.1984 27.05.1985
42. Hiszpania Rubén Óscar Valdez 27.05.1985 28.01.1986
 
Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania
43. Argentyna Alfredo Di Stéfano 29.01.1986 22.03.1988
44. Hiszpania Roberto Gil 22.03.1988 30.06.1988
45. Urugwaj Víctor Espárrago 01.07.1988 30.06.1991
46. Holandia Guus Hiddink 01.07.1991 15.11.1993
47. Hiszpania Francisco Real 15.11.1993 15.12.1993
48. Urugwaj Héctor Núñez 15.12.1993 10.03.1994
49. Hiszpania José Manuel Rielo 10.03.1994 24.03.1994
50. Holandia Guus Hiddink 24.03.1994 30.06.1994
51. Brazylia Carlos Alberto Parreira 01.08.1994 05.06.1995
52. Hiszpania José Manuel Rielo 05.06.1995 30.06.1995
53. Hiszpania Luis Aragonés 03.07.1995 14.11.1996
54. Hiszpania José Manuel Rielo 14.11.1996 22.11.1996
55. Argentyna Jorge Valdano 22.11.1996 15.09.1997
56. Włochy Claudio Ranieri 20.09.1997 30.06.1999
57. Argentyna Héctor Cúper 01.07.1999 30.06.2001
58. Hiszpania Rafael Benítez 01.07.2001 30.06.2004
59. Włochy Claudio Ranieri 08.07.2004 25.02.2005
60. Hiszpania Antonio López Habas 25.02.2005 30.06.2005
61. Hiszpania Quique Sánchez Flores 01.07.2005 29.10.2007
62. Hiszpania Óscar Fernández 29.10.2007 02.11.2007
63. Holandia Ronald Koeman 02.11.2007 21.04.2008
64. Hiszpania Voro 21.04.2008 30.06.2008
65. Hiszpania Unai Emery 01.07.2008 30.06.2012
66. Argentyna Mauricio Pellegrino 01.07.2012 01.12.2012
67. Hiszpania Ernesto Valverde 03.12.2012 01.06.2013
68. Serbia Miroslav Đukić 04.06.2013 16.12.2013
69. Hiszpania Juan Antonio Pizzi 26.12.2013 02.07.2014
70. Portugalia Nuno Espírito Santo 04.07.2014 29.11.2015
71. Hiszpania Voro 30.11.2015 05.12.2015
72. Anglia Gary Neville 02.12.2015 30.03.2016
73. Hiszpania Pako Ayestarán 30.03.2016 20.09.2016
74. Hiszpania Voro 20.09.2016 28.09.2016
75. Włochy Cesare Prandelli 28.09.2016 30.12.2016
76. Hiszpania Voro 30.12.2016 30.06.2017
77. Hiszpania Marcelino 01.07.2017 11.09.2019
78. Hiszpania Albert Celades 11.09.2019 29.06.2020
79. Hiszpania Voro 29.06.2020 19.07.2020
80. Hiszpania Javi Gracia 27.07.2020 03.05.2021
81. Hiszpania Voro 03.05.2021 30.06.2021
82. Hiszpania José Bordalás 01.07.2021 03.06.2022
83. Włochy Gennaro Gattuso 01.07.2022 30.01.2023
84. Hiszpania Voro 31.01.2023 13.02.2023
85. Hiszpania Rubèn Baraja 14.02.2023

Prezesi[edytuj | edytuj kod]

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania
1. Gonzalo Medina Pernas 1919 1919
2. Octavio Augusto Milego Díaz 1919 1922
3. Alfredo Aigües Ponce 1922 1922
4. Francisco Vidal Muñoz 1922 1922
5. Ramón Leonarte Ribera 1922 1924
6. Francisco Romeu Zarandieta 1924 1924
7. Pablo Verdeguer Comes 1924 1925
8. Facundo Pascual Quilis 1925 1929
9. Juan Giménez Cánovas 1929 1932
10. Manuel García del Moral 1932 1933
11. Adolfo Royo Soriano 1933 1935
12. Francisco Almenar Quinzá 1935 1936
 
Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania
13. Luis Casanova Giner 1936 1936
14. Alfredo Giménez Buesa 1939 1940
15. Luis Casanova Giner 1940 1959
16. Vicente Iborra Gil 1959 1961
17. Julio de Miguel i Martínez de Bujanda 1961 1973
18. Francisco Ros Casares 1973 1975
19. Alfredo Corral Cervera 1976 1976
20. José Ramos Costa 1976 1983
21. Hiszpania José Barrachina 1983 1983
22. Hiszpania Vicente Tormo Alfonso 1983 1986
23. Hiszpania Pedro Cortés García 1986 1986
24. Hiszpania Arturo Tuzón Gil 1986 1993
 
Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania
25. Hiszpania José Domingo 1990 1990
26. Hiszpania Melchor Hoyos Pérez 1993 1994
27. Hiszpania Francisco Roig Alfonso 1994 1997
28. Hiszpania Pedro Cortés García 1997 2001
29. Hiszpania Jaime Ortí Ruiz 2001 2004
30. Hiszpania Juan Bautista Soler 2004 2008
31. Hiszpania Agustín Morera 2008 2008
32. Hiszpania Vicente Soriano 2008 2009
33. Hiszpania Manuel Llorente 2009 2013
34. Hiszpania Amadeo Salvo 2013 2015
35. Singapur Lay Hoon Chan 2015 2017
36. Singapur Anil Murthy 2017 urzęduje

Hymn klubu[edytuj | edytuj kod]

¡Amunt València!

És un equip de primera
nostre València Club de Futbol
que lluita per a defendre
en totes bandes nostres colors
En el Camp de l’Algirós
ja començàrem a demostrar
que era una bona manera
per a València representar

Amunt València, Visca el València,
és el millor
Amunt València, Visca el València
del nostre cor
Units com sempre
els valencianistes et seguirem
en cada estadi per a què triomfes
t’animarem

En la capital del Túria
és el València qui vist de blanc
i defén la camiseta
ple de coratge per a guanyar
En Mestalla continuarem
sempre esforçant-se
per a triomfar
i les glòries arribaren
i en competència continuaran

Amunt València, Visca el València,
és el millor
Amunt València, Visca el València,
del nostre cor.
Units com sempre
els valencianistes et seguirem,
en cada estadi perquè triomfes
t’animarem

Sponsorzy[edytuj | edytuj kod]

Lata Sponsor odzieżowy Sponsor na koszulce
1980-1982 Adidas
1982-1985 Ressy
1985-1990 Rasan Caja Ahorros Valencia
1990-1992 Puma
1992-1993 Mediterránia
1993-1994 Luanvi
1994-1995 Cip
1995-1998 Ford
1998-2000 Terra Mítica
2000-2001 Nike
2001-2002 Metrored
2002-2003 Terra Mítica
2003-2008 Toyota / Panasonic Toyota Racing
2008-2009 Valencia Experience
2009-2011 Kappa Unibet
2011-2014 Joma Jinko Solar
2014-2016 Adidas BeIN Sport
2016-2017
2017-2019 BLU Products
2019- Puma Bwin

Od 2019 roku głównym sponsorem Valencii jest firma bukmacherska Bwin, której logo znajduje się na koszulkach piłkarzy. Inni oficjalni sponsorzy Valencii to niemiecka firma odzieżowa Puma, producent bezalkoholowych napojów gazowanych Coca-Cola, firma motoryzacyjna Alfa Romeo, nadawca telewizyjny BeIN Sport czy producent gier EA Sports.

Rekordy[edytuj | edytuj kod]

Najwięcej występów w barwach Valencii[edytuj | edytuj kod]

Lp. Zawodnik Kraj Łącznie
1 Fernando Gómez Hiszpania 552
2 Ricardo Arias Hiszpania 537
3 David Albelda Hiszpania 467
4 Miguel Ángel Angulo Hiszpania 430
5 Santiago Cañizares Hiszpania 418
6 José Claramunt Hiszpania 381
7 Manuel Mestre Hiszpania 374
8 Enrique Saura Hiszpania 372
9 Fernando Giner Hiszpania 366
10 Amedeo Carboni Włochy 346

Najlepsi strzelcy w barwach Valencii[edytuj | edytuj kod]

Lp. Piłkarz Lata gry Razem
1 Hiszpania Edmundo Suárez 1939-1950 238
2 Brazylia Waldo Machado 1961-1970 160
3 Argentyna Mario Kempes 1976-1981

1982-1984

146
4 Hiszpania Fernando Gómez 1983-1998 143
5 Hiszpania David Villa 2005-2010 129
6 Hiszpania Silvestre Igoa 1941-1950 117
7 Hiszpania Manuel Badenes 1950-1956 102
8 Hiszpania Vicente Seguí 1946-1959 91
9 Bułgaria Ljubosław Penew 1989-1995 88
10 Hiszpania Epi Fernández 1940-1949 87

Królowie strzelców ligi hiszpańskiej w barwach Valencii[edytuj | edytuj kod]

Koronę króla strzelców zdobyło 4 zawodników, a w sumie nagroda była przyznawana graczowi Valencii 6 razy:

Zawodnik Sezon Gole
Hiszpania Edmundo Suárez 1941/1942 27
1943/1944 28
Hiszpania Ricardo 1957/1958 19
Brazylia Waldo Machado 1966/1967 24
Argentyna Mario Kempes 1976/1977 24
1977/1978 28

Zdobywcy Trofeo Zamora[edytuj | edytuj kod]

Nagrodę zdobyło 6 zawodników, a łącznie gracze Valencii sięgali po nie 9 razy.

Zawodnik Sezon Mecze Gole str. Średnia
Ignacio Eizaguirre 1943/1944 26 32 1,23
1944/1945 22 28 1,27
Goyo Vergel 1957/1958 28 28 1,00
Angel Abelardo 1970/1971 30 19 0,63
Hiszpania José Luis Manzanedo 1978/1979 25 26 1,04
Hiszpania José Manuel Ochotorena 1988/1989 37 25 0,67
Hiszpania Santiago Cañizares 2000/2001 37 34 0,92
2001/2002 31 23 0,74
2003/2004 37 25 0,68

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Español – Valencia (3 – 0) 22/11/1931 [online], bdfutbol.com [dostęp 2021-02-08] (hiszp.).
  2. La Liga – estatisticas historidas. [dostęp 2017-05-03]. (hiszp.).
  3. Sezon 2007/2008 – Barca.pl – FC Barcelona, Barca, Blaugrana – najlepszy serwis o FCB [online], barca.pl [dostęp 2017-11-27] (pol.).
  4. Campeón de la Copa del Rey 2008 – Marca.com [online], archivo.marca.com [dostęp 2017-11-27].
  5. Valencia CF – Rankingi historyczne ligi | Transfermarkt [online] [dostęp 2016-08-06].
  6. Valencia ma nowego właściciela. Singapurczyk wyciągnie klub z kryzysu? [online] [dostęp 2016-08-06].
  7. Barcelona na kolanach w finale, Valencia z Pucharem Króla [online], Przegląd Sportowy, 25 maja 2019 [dostęp 2019-07-06] (pol.).
  8. IFFHS AWARDS 2004 – iffhs.com.
  9. Valencia CF, [w:] baza Transfermarkt (drużyny) [dostęp 2020-11-16].
  10. Valencia CF, [w:] baza Transfermarkt (drużyny-sztab trenerski) [dostęp 2020-11-18].
  11. Jose Bordalas trenerem Valencii – Polsat Sport [online], www.polsatsport.pl [dostęp 2021-05-27] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]