Vreni Schneider – Wikipedia, wolna encyklopedia

Vreni Schneider
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 lutego 1963
Elm

Klub

SC Elm

Debiut w PŚ

11.12 1983, Val d’Isère
(28. miejsce – gigant)

Pierwsze punkty w PŚ

14.12 1984, Madonna di Campiglio (9. miejsce – slalom)

Pierwsze podium w PŚ

17.12 1984, Santa Caterina (1. miejsce – gigant)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Szwajcaria
Igrzyska olimpijskie
złoto Calgary 1988 Gigant
złoto Calgary 1988 Slalom
złoto Lillehammer 1994 Slalom
srebro Lillehammer 1994 Kombinacja
brąz Lillehammer 1994 Gigant
Mistrzostwa świata
złoto Crans-Montana 1987 Gigant
złoto Vail 1989 Gigant
złoto Saalbach 1991 Slalom
srebro Vail 1989 Kombinacja
srebro Vail 1989 Slalom
brąz Saalbach 1991 Kombinacja
Puchar Świata
Kryształowa Kula
1988/1989
Kryształowa Kula
1993/1994
Kryształowa Kula
1994/1995
2. miejsce
1986/1987
3. miejsce
1985/1986
3. miejsce
1990/1991
Puchar Świata (Slalom)
Mała Kryształowa Kula
1988/1989
Mała Kryształowa Kula
1989/1990
Mała Kryształowa Kula
1991/1992
Mała Kryształowa Kula
1992/1993
Mała Kryształowa Kula
1993/1994
Mała Kryształowa Kula
1994/1995
2. miejsce
1987/1988
Puchar Świata (Gigant)
Mała Kryształowa Kula
1985/1986
Mała Kryształowa Kula
1986/1987
Mała Kryształowa Kula
1988/1989
Mała Kryształowa Kula
1990/1991
Mała Kryształowa Kula
1994/1995
2. miejsce
1991/1992
2. miejsce
1993/1994
3. miejsce
1984/1985
3. miejsce
1987/1988
Puchar Świata (Kombinacja)
2. miejsce
1986/1987
2. miejsce
1994/1995
3. miejsce
1988/1989
Strona internetowa

Verena „Vreni” Schneider (ur. 26 listopada 1964 w Elm) – szwajcarska narciarka alpejska, pięciokrotna medalistka igrzysk olimpijskich, sześciokrotna medalistka mistrzostw świata oraz trzykrotna zdobywczyni Pucharu Świata. Jedna z najbardziej utytułowanych zawodniczek w historii tego sportu. Jedna z niewielu zawodniczek, która stawała na podium zawodów Pucharu Świata we wszystkich konkurencjach.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

W zawodach Pucharu Świata Vreni Schneider zadebiutowała 11 grudnia 1983 roku w Val d’Isère, gdzie zajęła 28. miejsce slalomie gigancie. Pierwsze punkty wywalczyła nieco ponad rok później, 14 grudnia 1984 roku w Madonna di Campiglio, zajmując dziewiąte miejsce w slalomie. Już trzy dni później pierwszy raz stanęła na podium, 17 grudnia w Santa Caterina wygrywając giganta. W zawodach tych wyprzedziła Tamarę McKinney z USA i Marię Epple z RFN. W kolejnych startach jeszcze trzykrotnie stawała na podium: 4 stycznia w Mariborze była druga, 3 marca w Vail zajęła trzecie miejsce, a 17 marca 1985 roku w Waterville Valley zwyciężyła w gigancie. W klasyfikacji generalnej sezonu 1984/1985 była dziewiąta, a w klasyfikacji giganta zajęła trzecie miejsce, za swą rodaczką, Michelą Figini i Mariną Kiehl z RFN. Na przełomie stycznia i lutego 1985 roku wystartowała na mistrzostwach świata w Bormio, gdzie w gigancie uplasowała się na dwunastej pozycji.

Po raz pierwszy na podium klasyfikacji generalnej stanęła w sezonie 1985/1986. Na podium zawodów stawała siedem razy, w tym trzykrotnie zwyciężała: 6 stycznia w Mariborze, 19 stycznia w Oberstaufen i 20 marca 1986 roku w Waterville Valley była najlepsza w gigancie. Sezon ukończyła na trzecim miejscu, ulegając dwóm rodaczkom: Marii Walliser i Erice Hess. W gigancie zdobyła pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę, w klasyfikacji kombinacji była piąta, a w slalomie siódma. Jeszcze lepsze wyniki osiągnęła w kolejnym sezonie, w którym jedenastokrotnie plasowała się w najlepszej trójce. Odniosła przy tym sześć zwycięstw: 6 grudnia w Waterville Valley, 5 stycznia w Saalbach-Hinterglemm, 13 lutego w Megève i 22 marca w Sarajewie wygrywała giganty, a 17 grudnia w Courmayeur i 14 lutego 1987 roku w Saint-Gervais była najlepsza w slalomach. W efekcie w klasyfikacji generalnej była druga, 7 punktów za Walliser, drugie miejsce zajęła także w klasyfikacji kombinacji, a w gigancie zdobyła Małą Kryształową Kulę. Na początku 1987 roku wystąpiła także na mistrzostwach świata w Crans-Montana, gdzie zdobyła złoty medal w gigancie. Dwa dni wcześniej zajęła czwarte miejsce w supergigancie, przegrywając walkę o podium z Mateją Svet z Jugosławii o 0,25 sekundy. Czwarte miejsce zajęła również w kombinacji, tym razem w walce o brązowy medal lepsza okazała się Tamara McKinney.

Najważniejszym punktem sezonu 1987/1988 były igrzyska olimpijskie w Calgary. Starty rozpoczęła od kombinacji, w której zajmowała siódme miejsce po zjeździe. Slalomu do kombinacji jednak nie ukończyła i ostatecznie nie była klasyfikowana. Trzy dni później wystartowała w gigancie, w którym po pierwszym przejeździe była piąta, tracąc do prowadzącej Hiszpanki Blanki Fernández Ochoy 0,85 sekundy. W drugim przejeździe Szwajcarka uzyskała najlepszy czas i ostatecznie zwyciężyła, wyprzedzając Christę Kinshofer z RFN o 0,93 sekundy i Marię Walliser o 1,23 sekundy. Na tych samych igrzyskach wystartowała także w slalomie, wygrywając oba przejazdy, co dało jej drugi złoty medal. Pozostałe miejsca na podium zajęły: Mateja Svet ze stratą 1,68 sekundy i Christa Kinshofer ze stratą 1,71 sekundy. W zawodach pucharowych na podium znalazła się osiem razy, jednak tylko dwukrotnie zwyciężała: 5 stycznia w Tignes w gigancie i 24 stycznia w Bad Gastein w slalomie. Sezon zakończyła na piątym miejscu, w klasyfikacji slalomu była druga, a w gigancie trzecia.

Schneider zdominowała sezon 1988/1989, wygrywając 14 z 29 zawodów Pucharu Świata. Wygrała ty wszystkie slalomy: 16 grudnia w Altenmarkt, 20 grudnia w Courmayeur, 3 stycznia w Mariborze, 8 stycznia w Mellau, 15 stycznia w Grindelwald, 3 marca w Furano i 10 marca w Shiga Kōgen. Wygrała także sześć z siedmiu rozegranych gigantów: 28 listopada w Les Menuires, 18 grudnia w Valzoldana, 6 i 7 stycznia w Schwarzenbergu, 21 stycznia w Tignes i 8 marca w Shiga Kōgen oraz kombinację 16 grudnia w Altenmarkt. W klasyfikacji generalnej zwyciężyła z przewagą ponad 100 punktów nad Walliser i zdobyła pierwszą Kryształową Kulę. Ponadto zdobyła Małe Kryształowe Kule w klasyfikacjach slalomu i giganta, a w kombinacji była trzecia, za swą rodaczką Brigitte Oertli i Austriaczką Ulrike Maier. Rozgrywane w lutym 1989 roku mistrzostwa świata w Vail przyniosły jej trzy medale. Najpierw zdobyła srebro w kombinacji, osiągając jedenasty czas zjazdu i najlepszy czas slalomu. Na Podium rozdzieliła Tamarę McKinney i Brigitte Oertli. Drugie miejsce zajęła także w slalomie, ustępując tylko Matei Svet. Następnie zajęła 26. miejsce w supergigancie, jednak na zakończenie zwyciężyła w gigancie, wyprzedzając Francuzkę Carole Merle i Mateję Svet. W kolejnym sezonie odniosła pięć zwycięstw: 25 listopada w Park City, 6 stycznia w Piancavallo, 9 stycznia w Hinterstoder, 21 stycznia w Mariborze i 18 marca w Åre była najlepsza w slalomach. Nie wystarczyło to jednak na podium klasyfikacji generalnej PŚ, Szwajcarka zajęła tym razem szóste miejsce. Wywalczyła za to drugie z rzędu zwycięstwo w klasyfikacji slalomu.

Kolejne medale zdobyła podczas mistrzostw świata w Saalbach-Hinterglemm w 1991 roku. W kombinacji zdobyła brązowy medal, uzyskując 24. czas zjazdu i najlepszy czas slalomu. W konkurencji tej lepsze okazały się tylko Chantal Bournissen ze Szwajcarii i Austriaczka Ingrid Stöckl. Następnie zwyciężyła w slalomie, wyprzedzając Jugosłowiankę Natašę Bokal o 0,16 sekundy i Austriaczkę Ingrid Salvenmoser o 0,66 sekundy. Wystartowała również w gigancie, zajęła jednak siódmą pozycję. W zawodach pucharowych osiem razy plasowała się na podium, w tym trzy razy zwyciężała: 11 stycznia w Kranjskiej Gorze w gigancie, 11 marca w Lake Louise w slalomie oraz 17 marca w Vail, ponownie w gigancie. W klasyfikacji generalnej zajęła trzecie miejsce za Austriaczkami: Petrą Kronberger i Sabine Ginther, a w klasyfikacji giganta wywalczyła kolejną Małą Kryształową Kulę. Podobne wyniki osiągnęła w sezonie 1991/1992, w którym na podium stanęła dziewięć razy. Pięć razy stawała na najwyższym stopniu podium: 30 listopada w Lech, 18 stycznia w Mariborze i 29 lutego w Narwiku w slalomie, a 8 grudnia w Santa Caterina i 5 stycznia w Oberstaufen w gigancie. W klasyfikacji generalnej była tym razem czwarta, zwyciężyła za to w klasyfikacji slalomu, a w gigancie była druga za Carole Merle. W lutym 1992 roku wzięła udział w igrzyskach olimpijskich w Albertville, jednak nie zdobyła medali. W slalomie po pierwszym przejeździe zajmowała piąte miejsce, tracąc do prowadzącej Julie Parisien z USA 0,44 sekundy. W drugim przejeździe osiągnęła dziesiąty czas, co dało jej siódmy łączny wynik. Wystartowała także w gigancie, jednak nie ukończyła pierwszego przejazdu.

Bez medalu Schneider wróciła również z mistrzostw świata w Morioce w 1993 roku. Wystartowała tam tylko w slalomie, jednak nie ukończyła rywalizacji i nie była klasyfikowana. W Pucharze Świata na podium stawała sześć razy, z czego cztery razy wygrywała: 6 stycznia w Mariborze, 17 stycznia w Cortina d’Ampezzo, 19 marca w Vemdalen i 8 marca w Åre była najlepsza w slalomie. W klasyfikacji generalnej była szósta, a w klasyfikacji slalomu odniosła kolejne zwycięstwo.

Przez dwa kolejne sezony wygrywała w klasyfikacji generalnej. W tym czasie 27 razy stawała na podium, odnosząc łącznie jedenaście zwycięstw, wszystkie w slalomie: 28 listopada Santa Caterina i 19 grudnia 1993 roku w St. Anton am Arlberg, 9 stycznia w Altenmarkt, 23 stycznia w Mariborze, 5 lutego w Sierra Nevada, 10 marca w Mammoth Mountain, 20 marca w Vail, 27 listopada w Park City i 18 grudnia 1994 roku w Sestriere, 26 lutego w Mariborze i 19 marca 1995 roku w Bormio. W sezonie 1994/1995 wygrała także klasyfikacje giganta i slalomu, a rok wcześniej wygrała w slalomie, a w gigancie była druga za Austriaczką Anitą Wachter. W lutym 1994 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Lillehammer, gdzie w czterech startach wywalczyła trzy medale. Najpierw wystartowała w zjeździe, zajmując 33. miejsce. Następnie zdobyła srebrny medal w kombinacji, rozdzielając Szwedkę Pernillę Wiberg i Alenkę Dovžan ze Słowenii. Do zwycięstwa Schneider zabrakło 0,13 sekundy. Trzy dni później wywalczyła brązowy medal w gigancie, plasując się 2 sekundy za Włoszką Deborą Compagnoni i 0,78 sekundy za Niemką Martiną Ertl. W swoim ostatnim starcie wzięła udział w slalomie, w którym po pierwszym przejeździe była piąta, tracąc 0,68 sekundy do Słowenki, Katji Koren. W drugim przejeździe była najlepsza i ostatecznie zwyciężyła, z przewagą 0,34 sekundy nad Austriaczką Elfi Eder i 0,60 sekundy nad Katją Koren. Tym samym została pierwszą narciarką alpejską, która zdobyła trzy złote medale i pierwszą, która zdobyła w sumie pięć medali olimpijskich[1]. W marcu 1995 roku zakończyła karierę.

Vreni Schneider odniosła łącznie 55 zwycięstw w zawodach Pucharu Świata i zajmuje trzecie miejsce na liście wszech czasów[2]. Ponadto Schneider zajmuje czwarte miejsce w klasyfikacji wszech czasów pod względem miejsc na podium (101)[3]. Jest także rekordzistką pod względem zwycięstw w klasyfikacjach końcowych giganta (4) i slalomu (6). W sezonie 1988/1989 odniosła łącznie 14 zwycięstw, co do chwili obecnej pozostaje rekordem[4]. Ponadto ustanowiła rekord zdobytych punktów w jednym sezonie z wynikiem 1656 pkt. Wynik ten został pobity przez Pernillę Wiberg w sezonie 1996/1997[5].

Schneider wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw Szwajcarii, w tym dziewięć złotych: w gigancie w latach 1987, 1989, 1991 i 1994 oraz slalomie w latach 1988, 1989, 1993, 1994 i 1995. W latach 1988, 1989, 1991, 1994 i 1995 otrzymywała tytuł najlepszej sportsmenki Szwajcarii[6]. W latach 1994-1995 otrzymywała nagrodę Skieur d’Or, przyznawaną przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Dziennikarzy Narciarskich[7]. W 1994 roku otrzymała także tytuł sportsmenki roku na świecie oraz szwajcarskiej sportsmenki stulecia[8].

Jest mężatką, ma dwoje dzieci. Obecnie prowadzi szkołę narciarską w Elm w kantonie Glarus.

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
DNF 21 lutego 1988 Kanada Calgary Kombinacja 29,25 pkt - Austria Anita Wachter
1. 24 lutego 1988 Kanada Calgary Gigant 2:06,49 - -
1. 26 lutego 1988 Kanada Calgary Slalom 1:36,69 - -
DNF 19 lutego 1992 Francja Albertville Gigant 2:12,74 - Szwecja Pernilla Wiberg
7. 20 lutego 1992 Francja Albertville Slalom 1:32,68 +1,28 Austria Petra Kronberger
33. 19 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Zjazd 1:35,93 +3,42 Niemcy Katja Seizinger
2. 21 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Kombinacja 3:05,16 +0,13 Szwecja Pernilla Wiberg
3. 24 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Gigant 2:30,97 +2,00 Włochy Deborah Compagnoni
1. 26 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Slalom 1:56,01 - -

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
12. 6 lutego 1985 Włochy Bormio Gigant 2:18,53 +2,29 Stany Zjednoczone Diann Roffe
DNF1[9] 9 lutego 1985 Włochy Bormio Slalom 1:29,58 - Francja Perrine Pelen
4. 30 stycznia 1987 Szwajcaria Crans-Montana Kombinacja 15,32 pkt +21,17 pkt Szwajcaria Erika Hess
4. 3 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Supergigant 1:19,17 +1,08 Szwajcaria Maria Walliser
1. 5 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Gigant 2:21,22 - -
DNF1[10] 7 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Slalom 1:33,30 - Szwajcaria Erika Hess
2. 2 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Kombinacja 5,65 pkt +20,98 pkt Stany Zjednoczone Tamara McKinney
2. 7 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Slalom 1:30,88 +0,61 Mateja Svet
26.[11] 8 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Supergigant 1:19,46 +3,04 Austria Ulrike Maier
1. 11 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Gigant 2:29,37 - -
3. 31 stycznia 1991 Austria Saalbach Kombinacja 26,45 pkt +15,68 pkt Szwajcaria Chantal Bournissen
1. 1 lutego 1991 Austria Saalbach Slalom 1:25,90 - -
7. 2 lutego 1991 Austria Saalbach Gigant 2:07,45 +1,25 Szwecja Pernilla Wiberg
DNF1[12] 9 lutego 1993 Japonia Morioka Slalom 1:27,66 - Austria Karin Buder
DNF1[13] 10 lutego 1993 Japonia Morioka Gigant 2:17,59 - Francja Carole Merle

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Zwycięstwa w zawodach Pucharu Świata[edytuj | edytuj kod]

  1. Włochy Santa Caterina17 grudnia 1984 (gigant)
  2. Stany Zjednoczone Waterville Valley17 marca 1985 (gigant)
  3. Maribor6 stycznia 1986 (gigant)
  4. Oberstaufen19 stycznia 1986 (gigant)
  5. Stany Zjednoczone Waterville Valley20 marca 1986 (gigant)
  6. Stany Zjednoczone Waterville Valley6 grudnia 1986 (gigant)
  7. Włochy Courmayeur17 grudnia 1986 (slalom)
  8. Austria Saalbach5 stycznia 1987 (gigant)
  9. Francja Megève13 lutego 1987 (gigant)
  10. Francja Saint-Gervais14 lutego 1987 (slalom)
  11. Sarajewo22 marca 1987 (gigant)
  12. Francja Tignes5 stycznia 1988 (gigant)
  13. Austria Bad Gastein24 stycznia 1988 (slalom)
  14. Francja Les Menuires28 listopada 1988 (gigant)
  15. Austria Altenmarkt16 grudnia 1988 (slalom)
  16. Austria Altenmarkt16 grudnia 1988 (kombinacja)
  17. Włochy Valzoldana18 grudnia 1988 (gigant)
  18. Włochy Courmayeur20 grudnia 1988 (slalom)
  19. Maribor3 stycznia 1989 (slalom)
  20. Austria Schwarzenberg6 stycznia 1989 (gigant)
  21. Austria Schwarzenberg7 stycznia 1989 (gigant)
  22. Austria Mellau8 stycznia 1989 (slalom)
  23. Szwajcaria Grindelwald15 stycznia 1989 (slalom)
  24. Francja Tignes21 stycznia 1989 (gigant)
  25. Japonia Furano3 marca 1989 (slalom)
  26. Japonia Shiga Kōgen8 marca 1989 (gigant)
  27. Japonia Shiga Kōgen10 marca 1989 (slalom)
  28. Stany Zjednoczone Park City25 listopada 1989 (slalom)
  29. Włochy Piancavallo6 stycznia 1990 (slalom)
  30. Austria Hinterstoder9 stycznia 1990 (slalom)
  31. Maribor21 stycznia 1990 (slalom)
  32. Szwecja Åre18 marca 1990 (slalom)
  33. Kranjska Gora11 stycznia 1991 (gigant)
  34. Kanada Lake Louise11 marca 1991 (slalom)
  35. Stany Zjednoczone Vail17 marca 1991 (gigant)
  36. Austria Lech30 listopada 1991 (slalom)
  37. Włochy Santa Caterina8 grudnia 1991 (gigant)
  38. Niemcy Oberstaufen5 stycznia 1992 (gigant)
  39. Słowenia Maribor18 stycznia 1992 (slalom)
  40. Norwegia Narwik29 lutego 1992 (slalom)
  41. Słowenia Maribor6 stycznia 1993 (slalom)
  42. Włochy Cortina d’Ampezzo17 stycznia 1993 (slalom)
  43. Szwecja Vemdalen19 marca 1993 (slalom)
  44. Szwecja Åre28 marca 1993 (slalom)
  45. Włochy Santa Caterina28 listopada 1993 (slalom)
  46. Austria St. Anton am Arlberg19 grudnia 1993 (slalom)
  47. Austria Altenmarkt9 stycznia 1994 (slalom)
  48. Słowenia Maribor23 stycznia 1994 (slalom)
  49. Hiszpania Sierra Nevada5 lutego 1994 (slalom)
  50. Stany Zjednoczone Mammoth Mountain10 marca 1994 (slalom)
  51. Stany Zjednoczone Vail20 marca 1994 (slalom)
  52. Stany Zjednoczone Park City27 listopada 1994 (slalom)
  53. Włochy Sestriere18 grudnia 1994 (slalom)
  54. Słowenia Maribor26 lutego 1995 (slalom)
  55. Włochy Bormio19 marca 1995 (slalom)

Pozostałe miejsca na podium[edytuj | edytuj kod]

  1. Maribor4 stycznia 1985 (gigant) – 2. miejsce
  2. Stany Zjednoczone Vail3 marca 1985 (gigant) – 3. miejsce
  3. Austria Bad Gastein12 stycznia 1986 (slalom) – 3. miejsce
  4. Francja Puy St. Vincent17 stycznia 1986 (supergigant) – 3. miejsce
  5. Oberstaufen20 stycznia 1986 (gigant) – 2. miejsce
  6. Kanada Bromont22 marca 1986 (gigant) – 3. miejsce
  7. Stany Zjednoczone Park City29 listopada 1986 (gigant) – 3. miejsce
  8. Francja Val d’Isère14 grudnia 1986 (supergigant) – 3. miejsce
  9. Maribor4 stycznia 1987 (slalom) – 2. miejsce
  10. Austria Mellau11 stycznia 1987 (kombinacja) – 2. miejsce
  11. Bischofswiesen18 stycznia 1987 (gigant) – 2. miejsce
  12. Włochy Sestriere26 listopada 1987 (slalom) – 3. miejsce
  13. Włochy Piancavallo20 grudnia 1987 (gigant) – 2. miejsce
  14. Szwajcaria Saas-Fee18 stycznia 1988 (slalom) – 2. miejsce
  15. Austria Bad Gastein24 stycznia 1988 (kombinacja) – 2. miejsce
  16. Kranjska Gora30 stycznia 1988 (gigant) – 2. miejsce
  17. Kranjska Gora31 stycznia 1988 (slalom) – 2. miejsce
  18. Japonia Furano4 marca 1989 (gigant) – 3. miejsce
  19. Stany Zjednoczone Vail3 grudnia 1989 (gigant) – 3. miejsce
  20. Włochy Valzoldana1 grudnia 1990 (gigant) – 2. miejsce
  21. Francja Morzine22 grudnia 1990 (slalom) – 3. miejsce
  22. Niemcy Zwiesel10 lutego 1991 (gigant) – 3. miejsce
  23. Kanada Lake Louise10 marca 1991 (gigant) – 2. miejsce
  24. Stany Zjednoczone Waterville Valley20 marca 1991 (slalom) – 2. miejsce
  25. Austria Lech1 grudnia 1991 (slalom) – 2. miejsce
  26. Austria Hinterstoder14 stycznia 1992 (slalom) – 2. miejsce
  27. Austria Hinterstoder15 stycznia 1992 (gigant) – 3. miejsce
  28. Włochy Piancavallo20 stycznia 1992 (gigant) – 2. miejsce
  29. Stany Zjednoczone Park City28 listopada 1992 (gigant) – 3. miejsce
  30. Słowenia Maribor5 stycznia 1993 (gigant) – 3. miejsce
  31. Włochy Santa Caterina26 listopada 1993 (gigant) – 2. miejsce
  32. Szwajcaria Veysonnaz11 grudnia 1993 (gigant) – 3. miejsce
  33. Francja Morzine6 stycznia 1994 (slalom) – 2. miejsce
  34. Słowenia Maribor21 stycznia 1994 (gigant) – 2. miejsce
  35. Słowenia Maribor22 stycznia 1994 (slalom) – 2. miejsce
  36. Hiszpania Sierra Nevada5 lutego 1994 (kombinacja) – 2. miejsce
  37. Stany Zjednoczone Vail16 marca 1994 (zjazd) – 3. miejsce
  38. Stany Zjednoczone Vail19 marca 1994 (gigant) – 2. miejsce
  39. Stany Zjednoczone Park City26 listopada 1994 (gigant) – 3. miejsce
  40. Stany Zjednoczone Vail4 grudnia 1994 (gigant) – 2. miejsce
  41. Francja Méribel30 grudnia 1994 (slalom) – 2. miejsce
  42. Austria Haus8 stycznia 1995 (gigant) – 3. miejsce
  43. Włochy Cortina d’Ampezzo23 stycznia 1995 (gigant) – 2. miejsce
  44. Szwecja Åre18 lutego 1995 (gigant) – 2. miejsce
  45. Szwajcaria Lenzerheide12 marca 1995 (slalom) – 2. miejsce
  46. Szwajcaria Lenzerheide12 marca 1995 (kombinacja) – 2. miejsce

Statystyka miejsc na podium[edytuj | edytuj kod]

Sezon 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce   Razem  
1984/1985 2 1 1 4
1985/1986 3 1 3 7
1986/1987 6 3 2 11
1987/1988 2 5 1 8
1988/1989 14 - 1 15
1989/1990 5 - 1 6
1990/1991 3 3 2 8
1991/1992 5 3 1 9
1992/1993 4 - 2 6
1993/1994 7 6 2 15
1994/1995 4 6 2 12
suma 55 28 18 101

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]