Węgliniec – Wikipedia, wolna encyklopedia

Węgliniec
miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Ilustracja
Budynek dworca kolejowego w Węglincu
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Powiat

zgorzelecki

Gmina

Węgliniec

Prawa miejskie

1967

Burmistrz

Mariusz Wieczorek

Powierzchnia

8,72 km²

Populacja (01.01.2023)
• liczba ludności
• gęstość


2657[1]
304,7 os./km²

Strefa numeracyjna

(+48) 75

Kod pocztowy

59-940

Tablice rejestracyjne

DZG

Położenie na mapie gminy Węgliniec
Mapa konturowa gminy Węgliniec, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Węgliniec”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Węgliniec”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Węgliniec”
Położenie na mapie powiatu zgorzeleckiego
Mapa konturowa powiatu zgorzeleckiego, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Węgliniec”
Ziemia51°17′18″N 15°13′32″E/51,288333 15,225556
TERC (TERYT)

0225064

SIMC

0936492

Urząd miejski
ul. Sikorskiego 3
59-940 Węgliniec
Strona internetowa

Węgliniec (niem. Kohlfurt[2]) – miasto w Polsce w województwie dolnośląskim, w powiecie zgorzeleckim. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej Węgliniec.

W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa jeleniogórskiego.

Według danych GUS z 1 stycznia 2023 r. miasto miało 2657 mieszkańców[1] (761. miejsce w kraju).

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Fragment mapy Niziny-Śląsko Łużyckiej. Węgliniec leży na południowym skraju Borów Dolnośląskich.

Węgliniec znajduje się w południowo-zachodniej Polsce, w zachodniej części województwa dolnośląskiego, w południowo-wschodniej części gminy Węgliniec. Miasto położone jest na południowym skraju mezoregionu fizjograficznego Bory Dolnośląskie, części makroregionu Nizina Śląsko-Łużycka, na Równinie Węglinieckiej[3].

Według danych z 1 stycznia 2023 r. powierzchnia miasta wynosi 8,72 km²[1] (604. miejsce w kraju). Rozciągłość granic administracyjnych Węglińca na osi północ–południe wynosi około 2 km, a na osi wschód–zachód około 4 km[4].

Pod względem historycznym Węgliniec leży na Górnych Łużycach[5].

Węgliniec położony jest na obszarze dawnych stawów, rozciągających się w przeszłości między dzisiejszym Starym Węglińcem a Czerwoną Wodą[6].

Bezpośrednio z Węglińcem, od północy, sąsiaduje Stary Węgliniec. Najbliższą miejscowością na południe od miasta jest oddalona 3 kilometry od granicy Czerwona Woda[7].

Środowisko naturalne[edytuj | edytuj kod]

Geologia[edytuj | edytuj kod]

Obszar Węglińca to część pradoliny Kwisy z okresu zlodowacenia środkowopolskiego[8].

Za sprawą niewielkiego spadku terenu od południa na północ od około 190 m n.p.m. do około 180 m n.p.m., w obniżeniach terenu w podmiejskich lasach tworzą się często rozlewiska i lokalne zabagnienia. Tutejsze gleby powstały z piasków luźnych ze znaczną domieszką żwirów oraz w znikomym procencie z glin spiaszczonych[9].

Klimat[edytuj | edytuj kod]

Okresy wegetacyjne w Polsce. W Węglińcu okres wegetacyjny trwa 214 dni w roku.

Węgliniec znajduje się w strefie klimatu przejściowego, oceaniczno-kontynentalnego. Odczuwalny jest tutaj wpływ klimatu podgórskiego, związanego z bliskością Sudetów[9].

Według podziału zaproponowanego przez profesora Alojzego Wosia, miasto leży w XXIII regionie klimatycznym Polski, tj. w Regionie Dolnośląskim Zachodnim (R-XXIII), obejmującym zachodnią część Niziny Śląskiej i Przedgórza Sudeckiego. Region ten posiada dużą średnią liczbę dni z pogodą umiarkowanie ciepłą i dużym zachmurzeniem ogólnym – 51. Dni z pogodą umiarkowanie ciepłą, z dużym zachmurzeniem bez opadu jest średnio 14. Dni z pogodą chłodną (temp. od +0,1 do +5,0 °C), z dużym zachmurzeniem jest średnio w roku ponad 37[10].

Średnia roczna temperatura powietrza waha się w przedziale od +7 do +8 °C, a średnia roczna z obserwacji wieloletnich wynosi około +8 °C. W lipcu, który jest najcieplejszym miesiącem, średnia temperatura wynosi od +17,0 do +17,5 °C, a w najzimniejszym, styczniu od -1,5 do +2 °C[11].

Okres wegetacyjny trwa 214 dni[9], a średnia temperatura z wielolecia dla tego okresu wynosi +14 °C[11].

Średnie usłonecznienie miasta w ciągu roku to około 1400–1450 godzin. Pokrywa śnieżna zalega w Węglińcu przeciętnie 50 dni, a średnia maksymalna grubość pokrywy śnieżnej wynosi 10–15 cm. Przeważający kierunek wiatru to zachodni. Średnie prędkości wiatrów wahają się między 3 a 3,5 m/s[11].

Wody[edytuj | edytuj kod]

Układ hydrograficzny bezpośrednich okolic Węglińca jest stosunkowo bogaty. Wody powierzchniowe reprezentowane są przez nieduże cieki oraz liczne stawy. W granicach miasta, w południowo-wschodniej części przepływa rzeka Ziębina. Bezpośrednio przy północno-zachodnim narożniku tworzonym przez granice Węglińca płynie Czerna Mała. Rzeki te należą do zlewni Bobru i Nysy Łużyckiej. W zachodniej części miasta, nieopodal ogródków działkowych, znajduje się staw[7].

Przyroda[edytuj | edytuj kod]

Sosna błotna

Blisko 82% całkowitej powierzchni miasta zajmują lasy Borów Dolnośląskich[4]. W okolicy, przeważającymi typami siedliskowymi lasu są bór mieszany świeży i wilgotny. W lasach dominuje sosna zwyczajna[9].

Charakterystycznym elementem krajobrazu wokół Węglińca są położone wśród lasów stawy hodowlane, a szczególnie opuszczone stawy i oczka wodne. Można na nich spotkać stanowiska unikatowych roślin torfowiskowych. Stawy te są również ostoją ptactwa wodnego m.in. bociana białego, bielika, cietrzewia oraz głuszca[12].

Bory Dolnośląskie stanowią Obszar specjalnej ochrony ptaków programu Natura 2000[13].

W odległości około 500 metrów na północ od węzła kolejowego, na obszarze lasu o powierzchni 1,35 ha w leśnictwie Krucze Gniazdo Nadleśnictwa Węgliniec, utworzono w 1959 roku rezerwat Torfowisko pod Węglińcem. Celem ustanowienia rezerwatu było zachowanie ze względów naukowych i dydaktycznych torfowiska przejściowego z pierwotną roślinnością oraz reliktowym stanowiskiem sosny błotnej – osobliwości na skalę europejską[14].

14,36 ha, czyli około 9 procent powierzchni Węglińca, zajmuje zieleń urządzona – ogródki działkowe w zachodniej części miejscowości[4].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Kościół parafialny Najświętszego Serca Pana Jezusa (1930 r.)
Budynek byłej remizy OSP, Węgliniec

Osada Kohlfurt została założona w głębi Borów Dolnośląskich prawdopodobnie pod koniec XVI w. jako jedna z tzw. osad kurzackich, wypalających drewno na węgiel drzewny i wytwarzających potaż, sprzedawane następnie w pobliskim Zgorzelcu[15].

Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1502 roku i mówi o powstaniu kuźni nad zbiornikiem na rzece Czerna Mała przy już istniejącej osadzie, w której zaczęło odtąd przybywać coraz więcej domostw[15].

W 1554 powstać miała w Węglińcu pierwsza kaplica o konstrukcji szachulcowej[15].

Podczas III wojny śląskiej (w latach 1756–1763) przez Węgliniec przetaczały się oddziały zwalczających się stron, rabujące i nękające miejscową ludność[15].

Od roku 1742 osada Węgliniec należała do Królestwa Prus[15].

Przełom w dziejach miejscowości nastąpił w latach 18441846, po wybraniu przez spółkę Kolej Dolnośląsko-Marchijska osady Węgliniec na miejsce rozgałęzienia linii kolejowej z Wrocławia w kierunku Berlina przez Żary i Drezno (przez Zgorzelec).

O wyborze Węglińca przy trasowaniu linii na lokalizację stacji węzłowej zadecydowały prawdopodobnie warunki terenowe (nieco podmokły obszar na północ od położonej na wyniesieniu osady) lub łatwiejsze pozyskanie gruntów leśnych, niż uprawnych, w najbliższej wówczas uprzemysłowionej osadzie o charakterze miejskim – Czerwonej Wodzie. Połączenia do Berlina i Drezna zrealizowano, odpowiednio, w latach 1845 i 1846. W 1865 kontrolowana przez państwo pruskie Kolej Górnośląska wybudowała jedną z wielu odnóg Śląskiej Kolei Górskiej – linię kolejową do Lubania, natomiast w 1874 r. prywatne towarzystwo kolejowe połączyło węzeł węgliniecki z Hoyerswerdą przez Horkę. W 1920 dotychczasowe pruskie koleje państwowe, podobnie jak wszystkie koleje landowe, zostały połączone w przedsiębiorstwo Deutsche Reichsbahn.

Dogodne połączenie komunikacyjne sprawiło, że od końca XIX wieku w pobliżu Węglińca rozpoczęto eksploatację złóż węgla brunatnego. W 1905 uruchomiono pierwszą kopalnię, a przy niej w 1911 pierwszą elektrownię na węgiel brunatny[15]. W latach 80. XIX w. ze Starego Węglińca przeniesiono tu siedzibę nadleśnictwa[16].

W 1913 lokalni przemysłowcy, gmina i państwo pruskie założyły spółkę, która na mocy ustawy o kolejkach z 1892 r. doprowadziła do Węglińca linię kolejowa z Czerwonej Wody. Kolejka funkcjonowała do 1945 jako odrębny podmiot od niemieckiej kolei, posiadając swój oddzielny mały dworzec. W 1929 w granice Węglińca włączono niewielką osadę górniczą Zielonka, która była położona przy szosie do Dłużyny[16].

W okresie II wojny światowej Niemcy zlokalizowali w Węglińcu dwa jenieckie oddziały robocze i obóz pracy przymusowej.

21 lutego 1945 Węgliniec został opanowany przez 278. Korpus gen.-lejtnanta Akimowa wchodzącego w skład radzieckiej 52. Armii. Do tego czasu, z 5000 mieszkańców Kohlfurt w miejscowości pozostało nie więcej niż 30, w większości starsze osoby w tym ksiądz Willibald Fruntke na plebanii kościoła „parafialnego”[15].

W 1946 miejscowość została włączona administracyjnie do nowo powstałego województwa wrocławskiego. Początkowo funkcjonowała pod nazwą Kaławsk, a następnie Węgliniec.

Podczas reformy administracyjnej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w 1954 roku, wprowadzono wzorem radzieckim nową jednostkę podziału terytorialnego, oficjalnie nazwaną „osiedle” (z rozróżnieniem na „osiedla robotnicze”, „osiedla uzdrowiskowe” i „osiedla rybackie”). Jej status był pośredni między wsią a miastem. Do tej kategorii zaliczano miejscowości przyfabryczne (np. Sitkówka-Nowiny, Jelcz), większe ośrodki wypoczynkowe (Dziwnów), i inne miejscowości, które posiadały pewne cechy miejskie, a nie zdecydowano się na nadanie im praw miejskich. Kategorię taką wprowadziła Ustawa z dnia 25 września 1954 r. o osiedlach i radach narodowych osiedli. Na mocy wspomnianej ustawy, 13 listopada 1954 roku Węgliniec stał się osiedlem typu miejskiego[17].

1 stycznia 1967 r. Węgliniec otrzymał prawa miejskie[18].

Demografia[edytuj | edytuj kod]

Liczba ludności Węglińca od lat wykazuje tendencję spadkową. Poniższy wykres obrazuje zmianę liczbę ludności miasta w wybranych punktach przed 1939 r. według danych historycznych[15], oraz w latach 1995–2023 według danych GUS[1][19]. Jednocześnie daje się zauważyć głęboki spadek liczby mieszkańców Węglińca – obecnie (2023 r.) jest ich nawet mniej niż 85 lat temu, tuż przed wybuchem II wojny światowej.

Gęstość zaludnienia w 2012 r. wynosiła 349 mieszkańców/1 km², natomiast w 2023 r. już tylko 305 osób/1 km²[1]. Na 3049 mieszkańców Węglińca w 2012 r., nieco ponad połowę – 1535 osób – stanowiły kobiety (101,4 kobiet na 100 mężczyzn)[19].

Pod względem ekonomicznej klasyfikacji grup wiekowych przeważa grupa produkcyjna, która w 2012 r. liczyła 2007 osób i stanowiła 66% ogółu mieszkańców. Liczba ludności w wieku przedprodukcyjnym wyniosła 512 osób, a w wieku poprodukcyjnym – 527 osób (po około 17% ogółu)[19].

Mieszkańcy Węglińca stanowią około 3% populacji powiatu zgorzeleckiego, co stanowi promil (0,1%) populacji województwa dolnośląskiego[19].

Piramida wieku mieszkańców Węglińca w 2014 roku[20].

Wspólnoty wyznaniowe[edytuj | edytuj kod]

Symbole[edytuj | edytuj kod]

Węgliniec posiada herb oraz flagę, wspólne dla gminy i miasta[22].

Symbolika herbu Węglińca nawiązuje do historii miasta:

  • koło kolejowe – budowa w latach 1845–1846 stacji węzłowej Węgliniec na rozwidleniu szlaków kolejowych z Wrocławia do Berlina i Drezna stanowiła przełomowy moment w dziejach miejscowości[23],
  • sosny – osada Węgliniec została założona pod koniec XVI w. w głębi Borów Dolnośląskich, jako jedna z tzw. osad kurzackich, wypalających drewno na węgiel drzewny[15].

Polityka[edytuj | edytuj kod]

Położenie Węglińca na mapie dolnośląskich miast.

Węgliniec znajduje się w okręgu wyborczym nr 1 do Sejmu oraz okręgu nr 3 do Senatu[24].

Granice administracyjne[edytuj | edytuj kod]

Obecne granice administracyjne Węglińca zostały ustalone w roku 1967, wraz z nadaniem praw miejskich:

Granica miasta Węgliniec biegnie od linii drogowej oddziału nr 185 Nadleśnictwa Lasów Państwowych Węgliniec w kierunku wschodnim wzdłuż torów linii kolejowej od granicy Państwa do Węglińca i drogą leśną do drogi poprzecznej oddziału nr 180, skręca na południe i biegnie drogą leśną wzdłuż oddziałów leśnych nr 180, 201, 223 do drogi poprzecznej oddziału nr 223, załamuje się w kierunku zachodnim i biegnie wzdłuż oddziałowej drogi leśnej do jej zetknięcia się z torem linii kolejowej Czerwona Woda-Zgorzelec; po przecięciu linii toru kolejowego w kierunku zachodnim granica skręca na północ i drogą leśną w oddziałach nr 232, 207 i 185 dobiega – przecinając linię toru kolejowego granica Państwa-Węgliniec – do punktu zetknięcia się z drogą w oddziale leśnym nr 185 Nadleśnictwa Węgliniec.

Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 9 grudnia 1966 r. w sprawie utworzenia niektórych miast. Dz.U. z 1966 r. nr 52, poz. 318

Samorząd terytorialny[edytuj | edytuj kod]

Węgliniec ma status gminy miejsko-wiejskiej[22].

Organem uchwałodawczym i kontrolnym gminy jest Rada Miejska, w skład której wchodzi 15 radnych[25].

Organem wykonawczym samorządu jest burmistrz, którym nieprzerwanie od 7 lutego 1992 r. do 30 listopada 2014 r. był Andrzej Kutrowski. Po zmianie ordynacji wyborczej do samorządów, w latach 2002[26], 2006[27] i 2010[28] burmistrz Kutrowski był wybierany na urząd bezpośrednio przez mieszkańców. Obecnym burmistrzem jest Mariusz Wieczorek

Współpraca międzynarodowa[edytuj | edytuj kod]

Miasta i gminy partnerskie:

Gospodarka[edytuj | edytuj kod]

Przemysł[edytuj | edytuj kod]

W przeszłości, w pobliżu Węglińca funkcjonowała kopalnia głębinowa węgla brunatnego (kopalnia Stadt Gorlitz, po 1945 r. Kaławsk), zamknięta po katastrofie górniczej, w 1973 roku[29]. W bezpośrednim sąsiedztwie miasta nadal znajdują się nadające się do eksploatacji złoża węgla brunatnego z dużą zawartością substancji bitumicznych i aromatycznych oraz piaski szklarskie i formierskie[12][30].

Lasy Węglińca i okolic dostarczają surowca dla przemysłu drzewnego, przetwórstwa runa leśnego i gospodarki łowieckiej[12]. Miasto jest siedzibą Nadleśnictwa Węgliniec[9].

Usługi[edytuj | edytuj kod]

W Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, stanowiącej rejestr osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, na dzień 15 stycznia 2014 r. było zarejestrowanych 90 przedsiębiorców z Węglińca[31].

Krajowy Rejestr Sądowy, w części II, tj. rejestrze przedsiębiorców (będących osobami prawnymi), wykazywał na dzień 15 stycznia 2014 r. 7 zarejestrowanych przedsiębiorstw[32].

Są to głównie zakłady świadczące usługi dla społeczności lokalnej i placówki handlowe oraz firmy transportowe[8][31][32].

Kolejnictwo[edytuj | edytuj kod]

Lokomotywownia przy stacji Węgliniec

Istotnym pracodawcą w Węglińcu są nadal zaliczające się do sektora usług spółki Grupy PKP, posiadające przy węźle kolejowym swoje placówki terenowe:

Ponadto swoich pracowników na terenie Węglińca zatrudniają Koleje Dolnośląskie oraz prywatni przewoźnicy towarowi.

Rolnictwo[edytuj | edytuj kod]

Grunty rolne stanowią znikomą część gruntów miasta. Są one zagospodarowane jedynie na ogródki działkowe.

Transport[edytuj | edytuj kod]

Widok na stację kolejową od strony torów

Transport drogowy[edytuj | edytuj kod]

Miejscowość jest położona przy drodze wojewódzkiej nr 296, którą można dojechać do oddalonej od Węglińca o 10 km autostrady A4 (E40).

Transport kolejowy[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Węgliniec (stacja kolejowa).
 Zobacz też: Węgliniec Dworzec Mały.

Znaczny węzeł kolejowy. Linie kolejowe łączą Węgliniec bezpośrednio z wieloma miastami (połączenia bezpośrednie pasażerskie):

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Kościół filialny Matki Bożej Królowej Polski w Węglińcu (1878 r.– XIX w.)

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[38]:

  • kościół ewangelicki, obecnie rzymskokatolicki, filia pw. Matki Bożej Królowej Polski, tzw. kolejowy, z 1878 r. – XIX w., wieża z 1934 r. – XX w. Do 1945 r. służył jako świątynia ewangelicka. Obecnie pełni funkcję kościoła pomocniczego tutejszej parafii, ul. Kolejowa 6

inne zabytki:

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e GUS, Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2023 roku, stat.gov.pl [dostęp 2023-08-15] (pol.).
  2. Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262).
  3. Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: PWN, 2002. ISBN 83-01-13897-1.
  4. a b c Dane odczytane za pomocą Geoportalu Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii.
  5. Wojciech Święs. Edward Pasek (1915–1983). Zaangażowany nauczyciel, regionalista i społecznik. „Pamiętnik Cieszyński”. 22, s. 127, 2017. Cieszyn: Polskie Towarzystwo Historyczne Oddział w Cieszynie. ISSN 0137-558X. [dostęp 2023-01-14]. Cytat: […] trafił na żywicowanie do Kohlfurtu (Węgliniec) na Górnych Łużycach […]. (pol.). 
  6. www.starywegliniec.pl – Staw Tartaczny i inne zbiorniki wodne. www.starywegliniec.pl, 2008-05-16. [dostęp 2014-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-06)].
  7. a b Geoportal. Mapa topograficzna. Skala 1:10 000. [dostęp 2014-01-04]. (pol.).
  8. a b Plan Odnowy Miejscowości Węgliniec na lata 2009–2015 (Załącznik do uchwały nr 300/XLI/10 Rady Miejskiej Węglińca z dnia 23 lipca 2010 r.). Węgliniec: Urząd Miasta i Gminy Węgliniec, 2009.
  9. a b c d e Nadleśnictwo Węgliniec. Informacje ogólne. RDLP we Wrocławiu. [dostęp 2014-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-07)].
  10. Regiony klimatyczne Polski. W: Alojzy Woś: Klimat Polski. Warszawa: PWN, 1999, s. 179–224. ISBN 83-01-12780-5.
  11. a b c Władysław Pawlak: Atlas Śląska Dolnego i Opolskiego. Wrocław: Pracownia Atlasu Dolnego Śląska, Uniwersytet Wrocławski, 1997.
  12. a b c Urząd Gminy i Miasta w Węglińcu: Ogólny zarys Gminy Węgliniec. Serwis Urzędu Gminy i Miasta w Węglińcu. [dostęp 2014-01-06].
  13. Natura 2000 a turystyka. Katalog obszarów Natura 2000. Opis Obszaru Bory Dolnośląskie. obszary.natura2000.org.pl. [dostęp 2014-01-06].
  14. Urząd Gminy i Miasta w Węglińcu: Rezerwaty przyrody. Serwis Urzędu Gminy i Miasta w Węglińcu. [dostęp 2014-01-06].
  15. a b c d e f g h i Krzysztod Mazurski. Z przeszłości Węglińca. „Wędrowiec. Wrocławskie zeszyty krajoznawcze”, s. 56–61, 1996. Wrocław: Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. 
  16. a b Waldemar Bena opis do mapy „Bory Dolnośląskie, Przemkowski Park Krajobrazowy” Wydawnictwo Turystyczne Plan, Jelenia Góra 2004 ISBN 83-88049-83-6.
  17. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 października 1954 r. w sprawie utworzenia osiedli. Dz.U. z 1954 r. nr 49, poz. 253.
  18. Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 9 grudnia 1966 r. w sprawie utworzenia niektórych miast. Dz.U. z 1966 r. nr 52, poz. 318.
  19. a b c d Rejestr TERYT. Jednostki podziału terytorialnego (TERC). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2023-10-01].
  20. Węgliniec w liczbach, Polska w liczbach [dostęp 2016-01-06] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  21. Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2014-06-02].
  22. a b Uchwała Nr 35/VI/03 Rady Gminy i Miasta Węgliniec z dnia 12 marca 2003 r. w sprawie Statutu Gminy i Miasta Węgliniec. Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego nr 50, 2003-04-30. [dostęp 2014-01-04].
  23. Historia parafii. Parafia pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Węglińcu. [dostęp 2014-01-06].
  24. Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy (Dz.U. z 2011 r. nr 21, poz. 113 z późn. zm.).
  25. Zarządzenie Nr 78 Wojewody Dolnośląskiego z dnia 29 marca 2010 r. ws. ustalenia liczby radnych. Dziennik Urzędowy Województwa Dolnośląskiego z 2010 r. Nr 63, poz. 966, 2010-03-29. [dostęp 2014-01-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-12)].}
  26. Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2014-01-12].
  27. Serwis PKW – Wybory 2006. [dostęp 2014-01-12].
  28. Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2014-01-12].
  29. Janusz Skowroński, Andrzej Kuźniar: Brunatny skarb na Łużycach. odkrywcy.pl, 2013-11-04. [dostęp 2014-01-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-15)].
  30. Rejestr złóż. Kaławsk-Południe WB 5100. Dokumenty do złoża. Infogeoskarb. [dostęp 2014-01-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-16)].
  31. a b Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej. [dostęp 2014-01-15]., wyszukiwanie na hasło „miejscowość: Węgliniec”.
  32. a b Krajowy Rejestr Sądowy: rejestr przedsiębiorców. [dostęp 2014-01-15]., wyszukiwanie na hasło „miejscowość: Węgliniec”.
  33. Wykaz odległości taryfowych PKP CARGO S.A.. PKP CARGO SA, 2013-12-15. [dostęp 2014-01-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-16)]., s. 105.
  34. Informacja Prasowa PKP Energetyka – Spółka wchodzi na nowy rynek. PKP SA, 2010-05-07. [dostęp 2014-01-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-16)].
  35. ST43-128 podczas tankowania na niedawno oddanej do użytku stacji paliw, należącej do PKP Energetyka. Phototrans.eu, 2013-07-09. [dostęp 2014-01-15].
  36. Wykaz płatników Grupy PKP i miejsce dostaw. PKP SA, 2013-05-24. [dostęp 2014-01-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-16)]., s. 4.
  37. Mapa Interaktywna Linii Kolejowych. Warstwa: „Obszary działania PLK”. Podwarstwa: Sekcje eksploatacji – ISE. PKP Polskie Linie Kolejowe SA. [dostęp 2014-01-15].
  38. Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 258. [dostęp 2012-11-11].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]