French
DeutschWładimir Tribuc – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 admirał | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1918–1961 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska | dowódca Floty Bałtyckiej |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | doktor nauk historycznych |
| Odznaczenia | |
               | |
Władimir Filippowicz Tribuc, ros. Владимир Филиппович Трибуц (ur. 15 lipca?/28 lipca 1900 w Sankt Petersburgu, zm. 30 sierpnia 1977 w Moskwie) – radziecki admirał[1], uczestnik II wojny światowej, dowódca Floty Bałtyckiej Marynarki Wojennej ZSRR (1939–1947), doktor nauk historycznych (1972).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Dzieciństwo i młodość[edytuj | edytuj kod]
W lutym 1918 wstąpił na ochotnika do Marynarki Wojennej. Uczestnik wojny domowej 1918–1920 we flotyllach Astrachańskiej i Wołżańsko-Kaspijskiej oraz w Siłach Morskich Morza Kaspijskiego. Po wojnie domowej ukończył studia w Szkole Marynarki Wojennej (1926) i Akademii Marynarki Wojennej (1932). W latach 1926–1929 i 1932–1936 służył we Flocie Bałtyckiej na pancerniku „Marat” i niszczycielu „Jakow Swierdłow”. Potem szef oddziału w sztabie, a od lutego 1938 szef sztabu Floty Bałtyckiej, a od kwietnia 1939 dowódca floty. Członek partii komunistycznej od 1928. Uczestnik wojny zimowej 1939–1940.
II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]
W 1941 z powodzeniem kierował działaniami sił morskich, które pomogły wojskom lądowym operującym w strefach przybrzeżnych w obronie Tallinna, Hanko i Wysp Moonsundzkich, powodując zakłócenia w łączności wojsk wroga na Morzu Bałtyckim. W sierpniu 1941, w zaminowanej strefie i przy panowaniu przeciwnika w powietrzu, zorganizował i prowadził ewakuację floty z Tallinna do Kronsztadu i Leningradu.
W latach 1941–1943 aktywnie uczestniczył we wszystkich etapach obrony Leningradu, umiejętnie współpracując z wojskami lądowymi w operacjach prowadzonych przez Armię Czerwoną. Wykorzystał m.in. okręty podwodne, doprowadzając do przerwania łączności wroga na Morzu Bałtyckim oraz do zwalczania ciężkiej artylerii niemieckiej ostrzeliwującej miasto. Z jego inicjatywy stworzono grupy morskiej artylerii, które wraz z artylerią Frontu Leningradzkiego zadały Niemcom poważne straty, niszcząc większość aktywnych baterii wroga.
W latach 1943–1944 brał udział w opracowaniu i przeprowadzeniu operacji przełamania blokady Leningradu, a także w operacjach zaczepnych przeciwko wojskom niemieckim i fińskim w rejonie Wyborga i Pietrozawodska. Podczas tych operacji flota wspierała wojska frontów Leningradzkiego i Karelskiego ogniem okrętów i artylerii przybrzeżnej oraz desantem i samolotami marynarki wojennej.
Następnie kierował siłami floty w operacji desantowej w cieśninie Väinameri oraz w krajach bałtyckich, Prusach Wschodnich i na Pomorzu Wschodnim.
Okres powojenny[edytuj | edytuj kod]
Od marca 1946 do maja 1947 dowodził 8. Flotą MW ZSRR. W latach 1947–1948 zastępca głównodowodzącego wojskami Dalekiego Wschodu ds. sił morskich. Po tym na kierowniczych stanowiskach w Marynarce Wojennej m.in. szef Zarządu Hydrografii (1949–1957) i w latach 1957–1960 inspektor w dowództwie Marynarki Wojennej i ministerstwie Obrony ZSRR – szef katedry floty w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Woroszyłowa. Po przejściu na emeryturę w lutym 1961 kierował wydziałem Wszechzwiązkowego Instytutu Informacji Naukowej i Technicznej (WINITI). Od 1972 doktor nauk historycznych.
Jeden z rosyjskich niszczycieli rakietowych „Admirał Tribuc” (BPK 552; dawny BPK 564) z 30 grudnia 1985 nazwano na cześć Władimira Tribuca. W 1991 na niszczycielu pływającym we Flocie Pacyfiku Marynarki Wojennej Federacji Rosyjskiej wybuchł pożar, ale okręt powrócił do służby.
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
- Балтийцы наступают. Kaliningrad: 1968.
- Балтийцы вступают в бой. Kaliningrad: 1972.
- Балтийцы сражаются. Kaliningrad: 1975.
Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
- Order Lenina – dwukrotnie
- Order Rewolucji Październikowej
- Order Czerwonego Sztandaru – czterokrotnie
- Order Uszakowa I klasy – dwukrotnie
- Order Nachimowa I klasy
- Order Czerwonej Gwiazdy
- Medal „Za obronę Leningradu”
- Medal „Za zdobycie Królewca”
- Medal 100-lecia urodzin Lenina
- Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
- Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
- Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
- Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej”
- Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”
- Medal jubileuszowy „40 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
- Medal jubileuszowy „50 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
- Order Krzyża Grunwaldu I klasy (Polska)
- Commander Legii Zasługi (USA)
- I inne
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ wiceadmirał - Uchwała Rady Komisarzy Ludowych nr 946 z 4 czerwca 1940, admirał - Uchwała Rady Komisarzy Ludowych nr 616 z 31 maja 1943
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bolesław Potyrała, Władysław Szlufik, Who is who? Trzygwiazdkowi generałowie i admirałowie radzieckich sił zbrojnych z lat 1940-1991, Częstochowa: WSP, 2001, ISBN 83-7098-662-5, OCLC 831020923.
- Mała Encyklopedia Wojskowa, t. III, Wyd. MON, Warszawa 1971
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Wojenno Morskoj Słowar Wojennoje Izdatielstwo Moskwa 1990,
- (ros.) О. Стрижак * Секреты Балтийского подплава …история Балтийского подплава – история его гибели…, Wyd. Fundacja Puszkińska, Sankt Petersburg 1996
- (ros.) В.Ф. Трибуц – Балтийцы сражаются, Wyd. Woenizdat, Moskwa 1985
- (ros.) Radziecka Encyklopedia Wojskowa, Moskwa
- (ros.) Wielka Encyklopedia Radziecka, t. 26, s. 202-203, Moskwa 1969-1978
- (ros.) Wojskowy słownik encyklopedyczny, Moskwa 1986
- Владимир Филиппович Трибуц – Проект ХРОНОС (ros.)
- Адмирал В.Ф. Трибуц – Центральный Военно-Морской Портал (ros.)
- Владимир Филиппович Трибуц – Международный Объединенный Биографический Центр (ros.)