French
DeutschWładysław Suracki – Wikipedia, wolna encyklopedia
 podpułkownik dyplomowany piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 14 listopada 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 12 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    | |
Władysław Suracki (ur. 14 listopada 1895 w Krępcu, zm. 12 września 1939 w Wiskitkach) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 14 listopada 1895 w Krępcu, w rodzinie Mateusza i Bronisławy z Gozdalskich[1][2].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach rosyjskiego 11 Fanagoryjskiego Pułku Grenadierów, w stopniu w stopniu chorążego (praporszczyka)[3]. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii rosyjskiej i byłych Korpusów Wschodnich[4]. 10 marca 1919 został powołany ze Straży Granicznej na I kurs adiutantów sztabowych przy Sztabie Generalnym[5]. 29 kwietnia 1919, po ukończeniu kursu, został przydzielony do Dowództwa Dywizji Litewsko-Białoruskiej[6]. Od tego czasu do 1924 przysługiwał mu, obok stopnia wojskowego, tytuł „adiutant sztabowy”[7][8]. 6 czerwca 1919 ogłoszono jego przydział z IV Dywizjonu Straży Granicznej do dyspozycji Dowództwa Grupy Litewskiej[9].
W latach 1922–1929 służył w 77 Pułku Piechoty w Lidzie[7][8][10][11]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 648. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W grudniu 1929, po ukończeniu kursu próbnego i odbyciu stażu liniowego, został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1929/31[12][13]. 27 stycznia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 6. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14][15]. Z dniem 1 września 1931, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu nad Bugiem[16][17]. W kwietniu 1934 został przeniesiony do 7 Pułku Piechoty Legionów w Chełmie na stanowisko dowódcy batalionu[18][19].
W 1939, w czasie pokoju i w czasie kampanii wrześniowej, pełnił służbę na stanowisku szefa sztabu 30 Dywizji Piechoty[20][21][22]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 20. lokatą w korpusie oficerów piechoty[15][23]. Poległ 12 września 1939 w Wiskitkach[21][24][25]. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Wiskitkach.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – pośmiertnie 28 września 1939 przez dowódcę Armii „Warszawa” gen. dyw. Juliusza Rómmla[26][27]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[28][29]
- Medal Niepodległości – 23 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[30][31][1]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”[32][33]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-07]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-07]..
- ↑ Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Сурацкий Владислав Матвеевич. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej Zarząd ds. utrwalenia pamięci poległych w obronie Ojczyzny. [dostęp 2022-02-07]. (ros.).
- ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 113.
- ↑ Wszendyrówny 2015 ↓, s. 118.
- ↑ Wszendyrówny 2015 ↓, s. 119.
- ↑ a b c Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 48.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 346, 410.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 71 z 28 czerwca 1919, s. 1597.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 303, 354.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 91, 186.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929, s. 376.
- ↑ Stawecki 1997 ↓, s. 93.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930, s. 23.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 527.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 322.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36, 477.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 158.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 26.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 540.
- ↑ a b Wróblewski 1975 ↓, s. 292.
- ↑ Bielski 1991 ↓, s. 31, 248, 354, 412.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 18.
- ↑ Bielski 1991 ↓, s. 248, 412.
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-02-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-02-10)].
- ↑ Rómmel 1958 ↓, s. 389.
- ↑ Wróblewski 1975 ↓, s. 395.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 6.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 6, poz. 12.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934, s. 111.
- ↑ Monitor Polski nr 260, poz. 636. 1928-11-10. [dostęp 2022-11-16].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 415.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Departament Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1935.
- Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991. ISBN 83-11-07836-X.
- Juliusz Rómmel: Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii „Łódź” i „Warszawa”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1958.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.
- Jan Wróblewski: Armia „Łódź” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Andrzej Wszendyrówny. I kurs Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w budowaniu bezpieczeństwa państwa. „Bellona”. 3 (682), 2015. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej. ISSN 1897-7065.