W jedności, stałości serca mego – Wikipedia, wolna encyklopedia

W jedności, stałości serca mego – list miłosny w języku polskim z XV wieku.

Zachowana kopia listu została wpisana do kodeksu w 1554. Jednak początek utworu został w 1499 zanotowany na marginesie drukowanej książki, list był już więc znany w XV w. Rękopis znajduje się w Bibliotece Ossolineum we Wrocławiu.

List przedstawia uczucia młodzieńca do panny w sposób zbliżony do liryki miłosnej. Adresatka listu jest idealizowana, stając się obiektem uwielbienia. Na początku listu nadawca przesyła pozdrowienia oraz pyta o zdrowie i zapewnia o własnym. Głównym tematem listu jest zapewnienie o gorącym uczuciu młodzieńca. Nadawca porównuje stan zakochania się do choroby z dolegliwościami, takimi jak smutek, zranienie serca. Prosi pannę o pocieszenie, odwzajemnienie uczucia i wierność. W zakończeniu poleca swoją ukochaną Bogu.

Tekst napisany jest prozą rymowaną, aczkolwiek rymy są niedokładne. Niektóre fragmenty zbliżają się do wiersza. Tekst cechuje się ozdobnym i bogatym słownictwem oraz stylem.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Teresa Michałowska: Literatura polskiego średniowiecza. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 862-863. ISBN 978-83-01-16675-5.