Waldemar Kwiatkowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Waldemar Kwiatkowski

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	1937 Cechówka
Data i miejsce śmierci	8 października 2003 Warszawa
profesor doktor habilitowany nauk technicznych
Specjalność: miernictwo elektryczne
Alma Mater	Politechnika Warszawska
Doktorat	1966 – miernictwo elektromagnetyczne Politechnika Warszawska
Habilitacja	1973 Politechnika Warszawska
Profesura	1979 (ndzw.)
Odznaczenia

Waldemar Stanisław Kwiatkowski (ur. 1937 w Cechówce, zm. 8 października 2003) – polski uczony, specjalista w dziedzinie miernictwa elektrycznego, profesor doktor habilitowany Politechniki Warszawskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie kolejarza, pracował w Zakładach Aparatury Pomiarowej Era i równocześnie uczył się w technikum elektrycznym, które ukończył w 1955. Następnie studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, w 1960 obronił pracę magisterską. Od 1961 pracował w Katedrze Miernictwa Elektrycznego, w 1966 obronił przygotowaną pod kierunkiem prof. Stefana Lebsona pracę doktorską dotyczącą optymalizacji konstrukcji mierników elektromagnetycznych. W 1973 habilitował się, a rok później został docentem. W 1979 nadano mu tytuł profesora i otrzymał stanowisko profesora nadzwyczajnego w Politechnice Warszawskiej. Współpracował z ośrodkiem Polskiej Akademii Nauk w Poznaniu, gdzie pracowano nad technologią właściwości cienkich warstw ferromagnetycznych. Waldemar Kwiatkowski opracował wówczas pierwsze na świecie sposoby zastosowania tych warstw przy budowie przetworników pomiarowych, był inicjatorem wdrożenia tej technologii w zielonogórskich zakładach Lumel, gdzie produkowano aparaturę pomiarową. Ogółem wdrożył do produkcji siedemnaście urządzeń i jedną technologię, był współtwórcą czterech patentów, które przyznano zakładom Lumel, uczestniczył przy opracowaniu nowej generacji mierników tablicowych, które tam produkowano. Od 1976 do 1991 był dyrektorem Instytutu Elektrotechniki Teoretycznej i Miernictwa Elektrycznego na Wydziale Elektrycznym PW. Współpracował z niemieckimi ośrodkami prowadzącymi badania z zakresu fizyki i technologii elementów ferromagnetycznych, odbył tam staże naukowe. Po 1989 należał do grupy twórców Wyższej Szkoły Ubezpieczeń i Bankowości w Warszawie^[1].

Pochowany na Cmentarzu prawosławnym w Warszawie (kw. 97, rząd 9, grób 13)^[2].

Dorobek naukowy[edytuj | edytuj kod]

Waldemar Kwiatkowski specjalizował się w miernictwie elektrycznym, posiadał wiedzę z teorii ferromagnetyzmu, fizyki cienkich warstw i najnowszych materiałów amorficznych. Dzięki temu był autorem i współautorem ok. dziewięćdziesięciu artykułów opublikowanych w prasie polskiej i dziewięciu czasopismach zagranicznych, uzyskał dwanaście patentów, z których wdrożono do produkcji siedem, był autorem trzydziestu dwóch opracowań badawczo-projektowych, dwóch monografii, ośmiu książek i skryptów. Recenzował ponad dwadzieścia prac doktorskich, kilkanaście habilitacji i wniosków profesorskich. Wchodził w skład Komitetu Elektrotechniki PAN, gdzie w latach 1972-1992 przewodniczył sekcji Elektrometeorologii. Ponadto był członkiem Towarzystwa Naukowego Miar i Danych dla Nauki oraz członkiem Komisji Nagród Państwowych.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• cztery nagrody Ministra Edukacji,
• dziewięć nagród Rektora Politechniki Warszawskiej,
• medal Za Zasługi dla Politechniki (1978),
• Złoty Krzyż Zasługi (1977),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1982),
• medale za zasługi dla pożarnictwa i LOK.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]