Waldemar Legień – Wikipedia, wolna encyklopedia

Waldemar Legień
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 sierpnia 1963
Bytom

Wzrost

180cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
złoto Seul 1988 judo
(78 kg)
złoto Barcelona 1992 judo
(86 kg)
Mistrzostwa świata
brąz Essen 1987 78 kg
brąz Belgrad 1989 78 kg
brąz Barcelona 1991 86 kg
Mistrzostwa Europy
złoto Frankfurt 1990 86 kg
srebro Hamar 1985 78 kg
brąz Belgrad 1986 78 kg
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Gwiazda w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie

Waldemar Legień (ur. 28 sierpnia 1963 w Bytomiu) – polski judoka, dwukrotny mistrz olimpijski, brązowy medalista mistrzostw świata 1987, 1989 (w wadze 78 kg) i 1991 (w kategorii do 86 kg) oraz mistrz (1990) i wicemistrz Europy (1985).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1992 ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego im. J. Śniadeckiego w Gdańsku[1].

Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]

Karierę sportową rozpoczął w klubie Czarni Bytom. Pierwszy sukces odniósł w 1981 zdobywając mistrzostwo Europy juniorów. W 1985 w Hamar wywalczył srebrny, a w 1986 w Belgradzie brązowy medal mistrzostw Europy. Kolejny rok (1987) przyniósł mu trzecie miejsce na mistrzostwach świata.

28 września 1988 na igrzyskach olimpijskich w Seulu zdobył pierwszy złoty medal w judo dla Polski (kat. 78 kg), pokonując w finale przez ippon zawodnika z RFN, Franka Wieneke. W latach 1989–1991 zdobył ponownie mistrzostwo Europy oraz dwukrotnie brązowe medale mistrzostw świata. Był też srebrnym medalistą Igrzysk Dobrej Woli w Seattle (1990)[1].

Na igrzyskach w 1992 w Barcelonie po raz drugi sięgnął po olimpijskie złoto (w kat. 86 kg, pokonał Pascala Tayota z Francji). Stał się trzecim sportowcem w historii judo, który zdobył dwa złote medale olimpijskie, a pierwszym który dokonał tego w różnych kategoriach wagowych. W 1992 był także chorążym polskiej reprezentacji olimpijskiej.

Po igrzyskach zakończył sportową karierę. W 1993 wyjechał do Francji, gdzie został trenerem judo w Racing Club de France[1].

W latach 1988 i 1992 przez czytelników „Przeglądu Sportowego” został wybrany najlepszym sportowcem roku w Polsce.

Posiada stopień 8 dan[2].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Został uhonorowany m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[3] (2019), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1992), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1988), Złotym i Srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe oraz Złotym Medalem Europejskiej Unii Judo.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]