Wieża obronna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ruiny dwóch samodzielnych wież obronnych w Osetii
Plan zamku w Dourdan - widoczne baszty zintegrowane z obwodem muru obronnego i wolnostojąca wieża (donżon)
Widok na zamek Dourdan - na pierwszym planie baszty i mur obronny, wieża w tle

Wieża obronnawieża służąca jako element fortyfikacji, mogąca też pełnić samodzielne funkcje obronne. Wieże wznoszono z drewna lub murowano, na rozmaitych planach (kwadratowych, wielokątnych, okrągłych). Obiekty te służyły do obrony czołowej (czyli prowadzenia ostrzału na wprost) i pionowej (z góry w dół)[1].

Podobna w formie baszta różni się tym, że jest integralnie związana z obwodem obronnym i służy jego obronie[1].

Budowle obronne w postaci wież są znane od bardzo dawnych czasów, jak np. pochodzące z epoki żelaza szkockie brochy. Specyficzne, w szczególności dla fortyfikacji średniowiecznej, typy wież to:

  • donżon – wieża obronna zamieszkiwana podczas pokoju;
  • stołp – wieża obronna niezamieszkiwana podczas pokoju, tzw. wieża ostatecznej obrony[1];
  • strażnica – element stałej fortyfikacji, w formie wolnostojącej wieży.

W fortyfikacji późnośredniowiecznej i nowożytnej pojawia się wieża artyleryjska, wyposażona w jedną lub więcej działobitnię. Wieże takie mogły być elementami systemu obronnego lub samodzielnymi dziełami, przystosowanymi do obrony okrężnej. Szczególnymi typami są:

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Janusz Bogdanowski: Architektura obronna w krajobrazie Polski od Biskupina do Westerplatte. Warszawa-Kraków: PWN, 1996, s. 513 i 559-560.