Wielka Rada Faszystowska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wielka Rada Faszystowska (wł. Gran Consiglio del Fascismo) była głównym organem faszystowskiego rządu Benito Mussoliniego we Włoszech. Ciało to, posiadające niezwykle szeroki zakres władzy, zostało utworzone za pomocą aktu rządowego 12 stycznia 1923 roku.

Jej członkami byli:

Rada posiadała bardzo rozbudowane uprawnienia. Mogła m.in.:

  • Wybierać deputowanych Partii Faszystowskiej, nominować sekretarzy Partii i innych wysokich urzędników partyjnych.
  • Przyjmować statuty partyjne i decydować o bieżących sprawach wchodzących w skład polityki partyjnej.
  • Decydować o kształcie linii sukcesyjnej włoskiej monarchii (wybierać następcę tronu), o możliwym następcy na stanowisku premiera Włoch, o funkcjach i uprawnieniach oraz członkostwie w Radzie, Senacie i Izbie Deputowanych, o prawach i uprawnieniach premiera.
  • Zatwierdzać międzynarodowe traktaty i decydować o kształcie polityki zagranicznej państwa.

Posiedzenia Wielkiej Rady Faszystowskiej odbywały się pod przewodnictwem premiera, a wszystkie akty prawne przez nią wydane musiały uzyskać jego akceptację. W przeciwieństwie do sytuacji w nazistowskich Niemczech, Wielka Rada ostatecznie obaliła Mussoliniego. Stało się to niedługo po lądowaniu aliantów na Sycylii.