Wiktor Siennicki (pułkownik) – Wikipedia, wolna encyklopedia
pułkownik | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1943–1983 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | Batalion im. Czwartaków |
Stanowiska | szef oddziału, szef zarządu, zastępca szefa WSW |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Wiktor Siennicki (ur. 5 lipca 1924 w Warszawie, zm. 1 sierpnia 1990 w Warszawie) – pułkownik Sił Zbrojnych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, funkcjonariusz cywilnych i wojskowych organów bezpieczeństwa PRL, zastępca szefa Wojskowej Służby Wewnętrznej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Edwina i Genowefy. Podczas II wojny światowej brał udział w walkach w szeregach Gwardii Ludowej i Armii Ludowej. Nosił pseudonim Rysiek. Brał udział w powstaniu warszawskim jako żołnierz batalionu AL imienia Czwartaków. W 1945 rozpoczął służbę w organach bezpieczeństwa. Brał udział w walkach z podziemiem niepodległościowym. W latach 1945–1950 służył w Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie kolejno jako referent, starszy referent i kierownik sekcji. Od 1950 w centrali Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego kolejno jako starszy referent Sekcji I Wydziału V w Departamencie V (1950–1952), kierownik Sekcji III Wydziału IV Departamentu V (1952–1954), kierownik Sekcji III Wydziału VI/IV w Departamencie III MBP (1954–1956). W 1955 służył w stopniu kapitana. W 1957 został przeniesiony do wojskowych organów bezpieczeństwa, gdzie w związku z likwidacją Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego tworzono Wojskową Służbę Wewnętrzną. Wiele stanowisk kierowniczych w nowym organie kontrwywiadu obejmowali wówczas oficerowie oddelegowani z MBP. W latach 1960–1964 był szefem Oddziału I w Zarządzie I (Operacyjnym) WSW. W latach 1964–1965 służył w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Wietnamie. Po powrocie do kraju szef Oddziału VI Szefostwa WSW (1965–1966), szef Zarządu VI Szefostwa WSW (1966–1967), szef Zarządu I Szefostwa WSW (1967–1971). W latach 1971–1979 zastępca szefa WSW gen. Teodora Kufla i jego najbliższy współpracownik. Na przełomie lat 60. i 70. na polecenie gen. Kufla, w ramach walk frakcyjnych w PZPR, osobiście i przy zachowaniu najgłębszej konspiracji prowadził rozpracowanie najważniejszych generałów Wojska Polskiego, m.in. ówczesnego ministra obrony narodowej gen. Wojciecha Jaruzelskiego. Był także ściśle zaangażowany w przeprowadzanie czystek antysemickich w wojsku w latach 1967–1968, między innymi nadzorował sporządzanie list oficerów pochodzenia żydowskiego, którzy byli następnie degradowani[1]. W 1979 krótko pełnił funkcję szefa Zarządu V Szefostwa WSW. Odszedł z WSW w 1979 roku wraz z odwołaniem ze stanowiska gen. dyw. Teodora Kufla. Od 18 lipca 1979 do 29 stycznia 1980 odbył szkolenie przygotowawcze dla attaché wojskowych. W okresie od 31 stycznia 1980 do 3 marca 1983 attaché wojskowy, morski i lotniczy przy Ambasadzie PRL w Belgradzie. W stan spoczynku przeszedł w marcu 1983 w wieku 59 lat, pożegnany oficjalnie przez wiceministra obrony narodowej gen. broni Józefa Urbanowicza[2]. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A4-1-22)[3].
Był żonaty z Wandą Barbarą z domu Budke (1928-2008)[3].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Order Sztandaru Pracy II klasy
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Partyzancki
- Złoty Krzyż Zasługi
- Warszawski Krzyż Powstańczy[4]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Medal 40-lecia Polski Ludowej
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Złoty Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
- Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
- Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
- Medal im. Ludwika Waryńskiego (1987)[5]
- Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR)
- Order Wojny Ojczyźnianej II stopnia (ZSRR)
- inne odznaczenia
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Michael Moshe Checinski, Running the Gauntlet of Anti-Semitism, Devora Publishing Jerusalem-New York, 2004, s. 257.
- ↑ Wojskowy Przegląd Historyczny, nr 4 (106), październik-grudzień 1983, s. 287.
- ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
- ↑ Odznaczeni Warszawskim Krzyżem Powstańczym [w:] "Stolica", nr 31, 17 października 1982, s. 15
- ↑ W uznaniu zasług /w/ Życie Partii, nr 3, 10 lutego 1988, s. 21
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Katalog pracowników, funkcjonariuszy, żołnierzy organów bezpieczeństwa państwa [online], bip.ipn.gov.pl .
- Michael Chęciński, Jedenaste przykazanie: nie zapomnij, Wydawnictwo Adam Marszałek, 2004, s. 409
- Józef Czerwiński, Cezary Leżeński, Synami pułku ich nazwano, Wydawnictwo MON, Warszawa 1980, s. 127
- Lech Kowalski, Krótsze ramię Moskwy. Historia kontrwywiadu wojskowego PRL, Wydawnictwo Fronda, 2017
- Henryk Piecuch, Czas generałów: W. Jaruzelski tego nigdy nie powie, Agencja Wydawnicza CB, 2000, s. 51–53
- Wojskowy Przegląd Historyczny, nr 4 (106), październik-grudzień 1983, s. 287