Willebrord Snell – Wikipedia, wolna encyklopedia

Willebrord Snell
Snel van Royen
Data i miejsce urodzenia	1580 ; Lejda
Data i miejsce śmierci	30 października 1626 ; Lejda
Zawód, zajęcie	naukowiec: matematyk, fizyk, astronom
	Multimedia w Wikimedia Commons

Willebrord Snell (ur. 1580 w Lejdzie, zm. 30 października 1626 tamże) znany także jako Snellius lub Snel van Royen^[1] – holenderski naukowiec: matematyk, fizyk i astronom. Najbardziej znany jest z osiągnięć w optyce geometrycznej – odkrył prawo załamania światła, zwane też prawem Snella.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1613 zastąpił swojego ojca Rudolpha Snella (1546–1613) na stanowisku wykładowcy matematyki na tamtejszym uniwersytecie.

Dorobek naukowy[edytuj | edytuj kod]

Geodezja[edytuj | edytuj kod]

W 1615 zaproponował i wdrożył do praktyki nową metodę wyliczania promienia Ziemi. Polegała ona na policzeniu odległości między dwoma punktami o tej samej długości geograficznej dzięki triangulacji (odkrycie twierdzenia sinusów nazwanego później na jego cześć twierdzeniem Snelliusa). W 1617 opublikował pracę Eratosthenes Batavus (Holenderski Eratostenes), opisującą tę metodę i jej wynik dla dwóch miast Alkmaar i Bergen op Zoom, różniących się o stopień w szerokości geograficznej – policzona przez niego odległość to 107,395 km, podczas gdy faktyczna wynosi około 111 km.