William Westmoreland – Wikipedia, wolna encyklopedia

William Westmoreland
Westie
Ilustracja
generał generał
Data i miejsce urodzenia

26 marca 1914
Spartanburg, USA

Data i miejsce śmierci

18 lipca 2005
Charleston, USA

Przebieg służby
Lata służby

1936–1972

Siły zbrojne

 US Army

Stanowiska

głównodowodzący sił USA w Wietnamie

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
wojna koreańska,
wojna wietnamska

Odznaczenia
Combat Infantryman Badge Army Airborne Master Parachutist Badge Aircraft Crewmember's Badge United States Army Staff Identification Badge
Medal Sił Lądowych za Wybitną Służbę - czterokrotnie (Stany Zjednoczone)
Legionista Legii Zasługi - trzykrotnie (USA)
Brązowa Gwiazda - dwukrotnie (Stany Zjednoczone)
Medal Lotniczy - dziesięciokrotnie (Stany Zjednoczone)
Medal Amerykańskiej Służby Obronnej Medal Kampanii Amerykańskiej (USA) Medal Kampanii Europy-Afryki-Bliskiego Wschodu (USA) Medal Zwycięstwa w II Wojnie Światowej (USA) Medal Armii Okupacyjnej (USA) Medal Służby Obrony Narodowej Medal Służby w Korei Medal Służby w Wietnamie Presidential Unit Citation - baretka wojsk lądowych Wielki Oficer Orderu Zasługi Wojskowej (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Świętej Trójcy (Etiopia) Komandor Orderu Sikatuny (Filipiny) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Krzyż Wojenny 1939–1945 z brązową palmą (Francja)
Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Słonia Białego (Tajlandia) Medal „Za kampanię w Wietnamie” (Wietnam Płd.) Medal ONZ za służbę w KOREI

William Childs Westmoreland (ur. 26 marca 1914 w Spartanburgu, zm. 18 lipca 2005 w Charleston) – amerykański generał, od 1964 do 1968 dowódca wojsk amerykańskich w Wietnamie Południowym, od 1968 do 1972 szef Połączonych Sztabów Sił Zbrojnych USA. Człowiek Roku 1965 według magazynu „Time”.

Westmoreland przyjął strategię wojny na wyniszczenie przeciwko Vietcongowi i armii północnowietnamskiej, próbując pozbawić je siły ludzkiej i środków do prowadzenia walki. Wykorzystał także przewagę artyleryjską i powietrzną Stanów Zjednoczonych, zarówno w konfrontacjach taktycznych, jak i w bombardowaniach strategicznych Wietnamu Północnego. Niemniej jednak poparcie społeczne dla wojny ostatecznie zmalało, zwłaszcza po bitwie pod Khe Sanh i ofensywie Tết w 1968 roku. Tuż przed jego mianowaniem szefem sztabu armii, siły amerykańskie w Wietnamie osiągnęły szczytową liczebność 535 000 ludzi.

Strategia Westmorelanda ostatecznie zakończyła się niepowodzeniem politycznym i militarnym. Rosnące ofiary po stronie Stanów Zjednoczonych i obowiązkowy pobór podkopały wsparcie amerykańskiego społeczeństwa dla wojny, podczas gdy duże straty wśród cywilów osłabiły poparcie międzynarodowe dla Wietnamu Południowego.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]