Wojciech Hausner – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wojciech Hausner
Data i miejsce urodzenia

14 stycznia 1957
Kraków

Poseł III kadencji Sejmu
Okres

od 20 października 1997
do 18 października 2001

Przynależność polityczna

Akcja Wyborcza Solidarność

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności
Stopień harcerski

harcerz Rzeczypospolitej

Stopień instruktorski

harcmistrz

Organizacja harcerska

ZHP, ZHP-1918, ZHR

Przewodniczący ZHR
Okres sprawowania

od 28 lutego 1993
do 16 lutego 1995

Poprzednik

Tomasz Strzembosz

Następca

Feliks Borodzik

Przewodniczący ZHP-1918
Okres sprawowania

od 1 grudnia 1990
do 3 października 1992

Poprzednik

Kazimierz Wiatr

Wojciech Zbigniew Hausner (ur. 14 stycznia 1957 w Krakowie) – polski polityk, nauczyciel, historyk, samorządowiec, poseł na Sejm III kadencji, w latach 1993–1995 przewodniczący ZHR.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Rodzina i wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Jego przodkowie przybyli na ziemie polskie do wsi Tarnawiec w okolice Leżajska z południowych Niemiec w latach 80. XVIII wieku w ramach akcji osadniczej prowadzonej przez cesarza Austrii Józefa II. Jego dziadek, Albin Hausner, był porucznikiem Armii Krajowej, zginął w obozie Auschwitz-Birkenau.

Wojciech Hausner ukończył Szkołę Podstawową nr 100 w Nowej Hucie i XII Liceum Ogólnokształcące im. Cypriana Kamila Norwida w Krakowie. Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim (1977–1980), ekonomię i organizację obrotu towarowego i usług na Akademii Ekonomicznej w Krakowie (1981–1982). Ukończył historię w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie (1984–1989), broniąc pracy magisterskiej zatytułowanej Geneza i początki skautingu w Krakowie na tle organizacji niepodległościowych młodzieży gimnazjalnej w latach 1907–1912. Podczas studiów prawniczych był członkiem koła naukowego Towarzystwa Biblioteki Słuchaczów Prawa UJ.

Publikował artykuły poświęcone sprawom wychowania, postaw wychowawców, rodziny i historii na łamach czasopism harcerskich oraz m.in. „Tygodnika Małopolska”. „Wychowawcy”. „Ładu”. „Tygodnika AWS”. „Sprawy Polskiej”. Wydał 4 publikacje książkowe poświęcone wychowaniu i historii ruchu harcerskiego.

Żonaty (żona Mariola), ma czworo dzieci Annę, Jana, Katarzynę i Franciszka.

Działalność zawodowa i społeczna[edytuj | edytuj kod]

Pracę zawodową rozpoczął w 1982 jako zaopatrzeniowiec w BSiPH Biprostal. Następnie w latach 1982–1984 odbył zasadniczą służbę wojskową jako radiotelegrafista i dowódca drużyny w jednostkach wojsk lotniczych w Mrągowie i – w stopniu kaprala – Leźnicy Wielkiej. W 1986 został zatrudniony w Młodzieżowym Domu Kultury w Krakowie, najpierw na stanowisku instruktora-nauczyciela, potem kierownika działu imprez i kierownika działu naukowego. Równocześnie od 1987 pracował jako nauczyciel historii w Szkole Podstawowej nr 50 im. Włodzimierza Tetmajera. W latach 1994–1997 był przewodniczącym rady tej szkoły.

W 1994 zasiadał w komitecie organizacyjnym obchodów jubileuszu 700-lecia lokacji Bronowic, przewodniczył zespołowi do spraw organizacji jubileuszu w szkołach. Kieruje zespołem redakcyjnym „Bronowickich Zeszytów Historyczno-Literackich”. Od 1995 działa w Towarzystwie Przyjaciół Bronowic. W latach 1995–1998 zasiadał w Wojewódzkim Komitecie Ochrony Pamięci, Walki i Męczeństwa, od 1999 należy do małopolskiego komitetu. Był przewodniczącym jury drugiej i trzeciej edycji krakowskiej Samorządowego Konkursu Nastolatków „8 Wspaniałych” (1996 i 1997). W 2000 wszedł w skład Honorowego Komitetu Ratowania Kopca Kościuszki.

Harcerstwo[edytuj | edytuj kod]

W 1971 wstąpił do ZHP[1]. Prowadził drużyny w Szkole Podstawowej nr 100 i nr 83 w Nowej Hucie. Pod koniec lat 70. związał się z jednym ze szczepów wywodzących się z 5 Krakowskiej Drużyny Harcerzy. W hufcu ZHP Kraków-Krowodrza zdobył w 1982 stopień harcmistrza.

W latach 1984–1989 był członkiem niejawnego (początkowo), działającego wewnątrz Związku Harcerstwa Polskiego, Ruchu Harcerstwa Rzeczypospolitej. Współpracował z kierowanym przez bp. Kazimierza Górnego Krajowym Duszpasterstwem Harcerek i Harcerzy. W latach 1985–1987 był członkiem redakcji, a w latach 1987–1994 redaktorem naczelnym wychodzącego pierwotnie poza cenzurą ogólnopolskiego pisma „Czuwajmy”.

W 1987 współorganizował harcerską „Białą Służbę” podczas III Pielgrzymki Jana Pawła II do Polski. W 1988 podpisał „List otwarty do społeczeństwa polskiego” w sprawie wychowania harcerskiego i uczestniczył w IV Światowym Zlocie Harcerstwa na emigracji w USA, gdzie był autorem wystawy o Niezależnym Ruchu Harcerskim. W latach 1988–1989 był komendantem hufca ZHP Kraków-Krowodrza.

Od 1989 był kolejno naczelnikiem harcerzy (do 1990) i przewodniczącym Związku Harcerstwa Polskiego rok założenia 1918 (do 1992). Po zjednoczeniu z ZHR w latach 1993–1995 zajmował stanowisko przewodniczącego, następnie do 1997 wiceprzewodniczącego związku. Od 1995 do 1998 był zastępcą sekretarza generalnego Federacji Harcerstwa Polskiego.

22 maja 2005 zasiadł w kapitule Krzyża Honorowego Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej. W latach 2008–2010 był członkiem Naczelnictwa Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej, a później członkiem Rady Naczelnej ZHR[2] .

Działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]

W 1981 wstąpił do Niezależnego Zrzeszenia Studentów Akademii Ekonomicznej w Krakowie. Uczestniczył w strajku studenckim w lutym 1981. Po wprowadzeniu stanu wojennego przez kilka miesięcy zaangażował się w kolportaż wydawnictw podziemnych. W latach 1989–1990 był przewodniczącym koła NSZZ „Solidarność” w Szkole Podstawowej nr 50.

W 1991 został członkiem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, zasiadał we władzach regionalnych tej partii (m.in. jako wiceprzewodniczący). W latach 1998–1999 był wiceprzewodniczącym rady naczelnej, a od lipca 1999 do 2003 członkiem zarządu głównego ZChN. Był także pełnomocnikiem małopolskim i wiceprzewodniczącym regionalnej Akcji Wyborczej Solidarność.

W latach 1994–1998 był członkiem Komisji Edukacji i Kultury Fizycznej Rady Miasta Krakowa spoza rady. W 1997 z listy krajowej AWS został posłem III kadencji. Jego kandydaturę (poza macierzystym ZChN) rekomendowało Naczelnictwo ZHR. W Sejmie działał w zespole chrześcijańsko-narodowym (w ramach Klubu Parlamentarnego AWS), w utworzonym z inicjatywy Kazimierza Ujazdowskiego zespole „Edukacja Jutra” oraz w Parlamentarnym Zespole Przyjaciół Harcerstwa. Był wiceprzewodniczącym sejmowej Komisji Mniejszości Narodowych i Etnicznych oraz od kwietnia 1998 członkiem Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży. W 1998 został przewodniczącym podkomisji zajmującej się projektem uchwały o sytuacji młodego pokolenia i członkiem podkomisji nadzwyczajnej pracującej nad projektami ustaw dotyczących języka polskiego. Należał do polsko-ukraińskiej grupy bilateralnej oraz parlamentarnego zespołu polsko-czeczeńskiego. W 1999 został przez Jerzego Buzka powołany do Rady Służby Cywilnej, w której zasiadał do 2002.

W 2001 kandydując z listy Akcji Wyborczej Solidarność Prawicy, nie uzyskał ponownie mandatu. Rok później z listy Prawa i Sprawiedliwości bezskutecznie ubiegał się o mandat radnego Krakowa[3]. Został natomiast radnym Dzielnicy VI Miasta Krakowa, zdobywając ten mandat w wyborach większościowych z rekomendacji Towarzystwa Przyjaciół Bronowic. W 2004 wystąpił z ZChN, a w 2005 wstąpił do PiS. W 2006 wybrano go z listy tej partii do krakowskiej rady miejskiej[4], w 2010 nie uzyskał reelekcji.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Posłowie III kadencji. rp.pl, 20 października 1997. [dostęp 2010-05-02].
  2. Ewa Borkowska-Pastwa, Renata Adrian-Cieślak, Urszula Kret: Starszyzna Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej 1989–2022. Warszawa: Wydawnictwo ZHR, 2023, s. 68. ISBN 978-83-87899-32-5.
  3. Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2022-04-07].
  4. Serwis PKW – Wybory 2006. [dostęp 2022-04-07].
  5. M.P. z 2014 r. poz. 1034
  6. M.P. z 2016 r. poz. 1026

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]