Wyżyna Kolumbii – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wyżyna Kolumbii (ang. Columbia Plateau) – wyżyna na północnym zachodzie Stanów Zjednoczonych, zajmuje powierzchnię około 167 tys. km²^[1].

Ludność na wyżynie zajmuje się uprawą zbóż, buraków cukrowych i owoców oraz wydobyciem rud cynku i ołowiu^[2].

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Obejmuje południową część stanu Waszyngton, północną i wschodnią część stanu Oregon^[3], wschodnie fragmenty Idaho oraz północną część Nevady^[4]. W obrębie wyżyny znajdują się dorzecza rzek Kolorado, Snake i Salmon. Największym ośrodkiem miejskim jest Yakima. Najwyższym punktem jest szczyt Sacajawea Peak o wysokości 2999 m n.p.m., położony w Górach Wallowa^[1]. Średnia wysokość Wyżyny Kolumbii to 1050 m.

Geologia[edytuj | edytuj kod]

Wyżyna pod względem geologicznym jest to stosunkowo młodym tworem, gdyż powstała w okresie od 16,7 do 5,5 mln lat temu^[4]. Zbudowana jest ze skał bazaltowych, które powstały w wyniku erupcji w co najmniej 350 miejscach^[4]. Większość (93%) objętości skał bazaltowych pochodzi z okresu przedziału czasowego około 1,1 miliona lat (16,7 do 15,6 mln lat temu). Wpływy w tym okresie były bardzo obfite, często przekraczające 1000 km³^[4]. W wielu miejscach, szczególnie wzdłuż uskoków oraz wzdłuż rzek można spotkać charakterystyczne kolumny bazaltowe, o średnicy od 0,5 do 3 m powstałe w wyniku ochłodzenia gorącej lawy, których regularność jest tym większa im znajdują się dalej od innych skał^[5]. Roślinność pustynna i półpustynna^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]