Zamarłe echo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zamarłe echo
Ilustracja
Stanisław Gąsienica-Sieczka i Zbigniew Staniewicz na planie filmu "Zamarłe echo"
Gatunek

Dramat obyczajowy

Data premiery

15 lutego 1934

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Reżyseria

Adam Krzeptowski

Scenariusz

S. Adam, Władysław Bugayski-Prus

Główne role

Wacław Pawłowski
Stanisław Gąsienica-Sieczka
Krystyna Ankwicz
Zbigniew Staniewicz

Muzyka

Tadeusz Müller, Władysław Bugayski-Prus

Zdjęcia

Stanisław Wohl, Adolf Forbert, Adam Krzeptowski

Scenografia

Adam Knauff

Produkcja

Arlux

Zamarłe echo – polski film fabularny (dramat obyczajowy) z 1934 roku w reżyserii Adama Krzeptowskiego. Scenerią filmu były plenery tatrzańskie.

Opis fabuły[edytuj | edytuj kod]

Akcja filmu ogniskuje się wokół romansu, jaki połączył rannego turystę Stefana Relińskiego z opiekującą się nim góralką Marysią Liptowską. Wywołuje on gniew jej męża, Jaśka. Skutkiem zaistniałej sytuacji jest bójka w górach pomiędzy Stefanem a Jaśkiem, wskutek której góral spada w przepaść. Na wieść o śmierci męża, Marysia topi się w stawie. Targany wyrzutami sumienia Stefan anonimowo opiekuje się sierotami po Liptowskich - Jędrkiem i Hanką.
Po trzynastu latach w góry przyjeżdża Zbigniew, syn Stefana. Podczas górskiej wycieczki spotyka dorosłą już Hankę. Na Zamarłej Turni para zostaje zaskoczona przez burzę. Na ratunek wyruszają: TOPR oraz Stefan Reliński wraz z Jędrkiem, bratem Hanki. Młodzi zostają uratowani.

Obsada[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]