French
DeutschZapalnik – Wikipedia, wolna encyklopedia
Zapalnik – urządzenie zapalające lub powodujące wybuch materiału wybuchowego. Dzięki niemu fala detonacyjna przechodzi na główny materiał wybuchowy, który sam trudno detonuje.
Zapalniki składają się zwykle z małej ilości (do 2 g) materiału wybuchowego kruszącego pobudzanego znacznie mniejszą ilością materiału wybuchowego inicjującego, np. azydku ołowiu, piorunianu rtęci itp.
Zapalniki można uruchamiać mechanicznie, elektrycznie, elektronicznie, akustycznie, optycznie oraz drogą radiową.
Rodzaje zapalników[edytuj | edytuj kod]
Zależnie od sposobu uruchamiania zapalniki dzielą się na:
- kontaktowe, głównie uderzeniowe – działające pod wpływem uderzenia w cel;
- niekontaktowe, czyli czasowe, nazywane też zwłocznymi – uruchamiane po określonym czasie, np. mechanizmem zegarowym;
- zbliżeniowe – wywołujące eksplozję po zbliżeniu się do celu na najkorzystniejszą lub też wcześniej zaprogramowaną odległość; są one często wykorzystywane w rakietach i pociskach.
Zapalniki wykorzystywane są do detonacji bomb, granatów i pocisków, inne typy zapalników detonują miny morskie i miny lądowe.
Historia zapalników[edytuj | edytuj kod]
Pierwszymi zapalnikami były lonty detonujące (ich słabsze wersje są do dziś wykorzystywane w petardach) składające się z rdzenia z materiału wybuchowego i kilku wewnętrznych i zewnętrznych warstw oplotu pokrytego masą izolacyjną.
W XIX wieku opracowano zapalniki chemiczne, wykorzystywane m.in. w minach morskich. Ich konstrukcja opierała się na szklanym naczyniu, zawierającym kwas siarkowy. Naczynie to było tak skonstruowane, by w razie potrącenia miny lub wystających z niej czujników, szkło pękało, a zawarty w naczyniu kwas spływał do akumulatora kwasowo-ołowiowego. W chwili, kiedy w akumulatorze pojawił się elektrolit (kwas), na jego zaciskach pojawiało się napięcie elektryczne, które zdolne było do podpalenia ładunku wybuchowego miny. Inne zapalniki chemiczne, również ze szklanym naczyniem z kwasem siarkowym, zawierały także cukier i – jako silny utleniacz – nadchloran potasu. Stłuczenie szkła i zmieszanie tego kwasu z cukrem i utleniaczem powodowało zapłon zdolny do podpalenia głównego ładunku wybuchowego miny.
Inne zapalniki składały się z materiału wybuchowego detonującego właściwy ładunek i prostego mechanizmu zegarowego. Zostały one wyparte przez skuteczniejsze i bardziej bezpieczne w użyciu zapalniki elektryczne detonujące ładunek wybuchowy impulsem elektrycznym.
W nowoczesnych rakietach i pociskach używane są najczęściej skomplikowane detonatory elektroniczne uwzględniające wysokość, prędkość i tor lotu pocisku lub rakiety i detonujące go w odpowiedniej odległości i miejscu od celu.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 246. ISBN 83-86028-01-7.