Zatoki przynosowe – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Zatoki

Na tę stronę wskazuje przekierowanie z „zatoki”. Zobacz też: miejscowość Zatoki w woj. pomorskim.

Zatoki przynosowe (łac. sinus paranasales) – przestrzenie pneumatyczne w kościach twarzoczaszki mające połączenie z jamą nosową. Są to wpuklenia błony śluzowej wrośnięte od jamy nosowej w otaczające kości, od których przyjmują swoje nazwy. Zaczynają się one rozwijać u człowieka już w życiu płodowym, ostateczne zaś wymiary osiągają w drugiej dekadzie życia^[1]. W rozwoju embrionalnym jako pierwsza wykształca się zatoka szczękowa.

Zobacz galerię związaną z tematem: Zatoki przynosowe

Rola zatok przynosowych w organizmie człowieka jest przedmiotem wielu badań i jak dotąd nie została ostatecznie wyjaśniona. Niektóre, domniemane funkcje zatok przynosowych to^[1]:

1. oddechowa (nawilżanie i ogrzewanie wdychanego powietrza oraz wyrównanie różnicy ciśnień podczas oddychania lub podczas gwałtownego wzrostu jego wartości);
2. węchowa;
3. mechaniczna (ochrona mózgoczaszki przed urazami);
4. termiczna (termoizolacja oraz ogrzewanie podstawy czaszki i oczodołu);
5. statyczna (zmniejszenie wagi szkieletu twarzoczaszki);
6. fonetyczna (przestrzeń rezonacyjna, ochrona ucha wewnętrznego przed przewodzeniem drogą kostną własnego głosu).

Zatoki przynosowe obejmują^[2]:

• zatoki czołowe (parzyste);
• komórki sitowe;
• zatoki klinowe (mogą być dwie);
• zatoki szczękowe (parzyste).
• zatoki łzowe.

• 
  Rysunek lokalizacji zatok przynosowych
• 
  Zdjęcie RTG boczne uwidaczniające zatoki przynosowe
• 
  Zdjęcie RTG celowane na zatoki czołowe

Przypisy[edytuj | edytuj kod]