French
DeutschZdzisław Pomykalski – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 17 marca 1917 |
| Data i miejsce śmierci | 24 listopada 2000 |
| Profesor nauk technicznych | |
| Specjalność: elektrotechnika samochodowa, miernictwo elektryczne | |
| Alma Mater | |
| Praca zawodowa | |
| Uczelnia | |
| Dziekan | |
| Wydział | |
| Okres spraw. | 1969–1973 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
    | |
Zdzisław Pomykalski (ur. 17 marca 1917 w Łodzi, zm. 24 listopada 2000 tamże) – polski elektryk, inżynier, naukowiec, profesor nauk technicznych, członek Stowarzyszenia Elektryków Polskich i Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (PTETiS), wykładowca akademicki, autor podręczników z zakresu elektrotechniki samochodowej, Prorektor Wydziału Elektrycznego Politechniki Łódzkiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 17 marca 1917 w Łodzi. W 1936 roku otrzymał świadectwo dojrzałości w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. M. Kopernika w Łodzi[1]. W tym samym roku rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, przerwane przez wojnę. Podczas okupacji przebywał w Pęczniewie, pracował w Urzędzie Gminnym jako sekretarz. Po zakończeniu wojny wrócił do Łodzi i podjął przerwane studia na Politechnice Łódzkiej na Wydziale Elektrycznym. Od 1 września 1947 roku rozpoczął pracę na Wydziale Elektrycznym w Katedrze Miernictwa Elektrycznego, kierowanej przez prof. Witolda Iwaszkiewicza. Studia ukończył w 1948 roku uzyskując dyplom magistra inżyniera elektryka. Od 1949 roku prowadził na Wydziale Mechanicznym PŁ wykład z Elektrotechniki Samochodowej. Opracował i uruchomił laboratorium z tego przedmiotu. W 1954 roku przygotował wykład z pomiarów wielkości nieelektrycznych metodami elektrycznymi. W 1963 roku otrzymał stopień doktora nauk technicznych. W Katedrze Miernictwa Elektrycznego Politechniki Łódzkiej przeszedł kolejne szczeble awansu naukowego, od młodszego asystenta, adiunkta, docenta – w 1977 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Wielokrotnie brał udział w zagranicznych stażach (m.in. w Politechnikach w Karl-Marksstadt, Pradze, Bratysławie oraz Uniwersytetach w Dreźnie i Budapeszcie). W latach 1969-1973 pełnił funkcję Dziekana Wydziału Elektrycznego. W latach 1970-1976 był zastępcą dyrektora Instytutu Podstaw Elektrotechniki ds. kształcenia i wychowania, a w okresie 1976-1987 zastępcą dyrektora Instytutu ds. nauki.
W latach 1957-1960 był doradcą naukowym ds. Elektrotechniki Samochodowej w FSC w Starachowicach. W latach 1960-1971 brał czynny udział w pracach Rady Naukowej ds. Komunikacji przy Prezydium Rady Narodowej m. Łodzi. W latach 1970-1972 był doradcą naukowym Zakładów Elektrotechnicznych „Warel” w Warszawie. Od 1978 roku był członkiem Rady Naukowej przy Wyższej Oficerskiej Szkole Samochodowej im. gen. W. Waszkiewicza w Pile, od 1980 roku był członkiem Rady Naukowej Instytutu Elektroenergetyki Politechniki Częstochowskiej. W latach 1975-1980 był członkiem Sekcji Problemów Elektrotechniki i Elektroniki Rady Naukowej Przemysłowego Instytutu Motoryzacji w Warszawie. 1 października 1987 roku przeszedł na emeryturę.
Działalność naukowa Pomykalskiego koncentrowała się na elektrotechnice samochodowej i pomiarach wielkości nieelektrycznych metodami elektrycznymi. Był promotorem 15 prac doktorskich, recenzował 6 prac habilitacyjnych i 16 prac doktorskich. Był powoływany na członka różnych instytucji naukowych i Rad naukowych. Był kierownikiem kilkunastu prac naukowo-badawczych wykonywanych na zlecenie przemysłu, np. urządzenia pomiarowo-kontrolne do badania kierunkowskazów czy badania prądnic i rozruszników samochodowych. Był autorem i współautorem 32 artykułów i referatów opublikowanych i wygłoszonych na różnych konferencjach naukowych. Był organizatorem 3 konferencji naukowych, m.in. Międzyuczelnianej Konferencji Metrologów w Grotnikach (1973). Był autorem podręcznika akademickiego „Elektrotechnika samochodów” (1977)[2] oraz skryptów „Elektrotechnika samochodowa” (1979)[3] i „Laboratorium elektrotechniki samochodowej” (1977)[4].
Za swoją działalność otrzymał pięć indywidualnych i jedną zespołową nagrodę Ministra Szkolnictwa Wyższego oraz 35 nagród Rektora za działalność naukową, dydaktyczno-wychowawczą i organizacyjną. Odznaczono go także m.in. Złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim i oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i tytułem Honorowego Zasłużonego Nauczyciela RP.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jan Kamiński (red.), Nasz Wiek. Gimnazjum i Liceum imienia Mikołaja Kopernika w Łodzi 1906-2006. Zarys historyczny. Wspomnienia., 2006, s. 490, ISBN 83-908655-0-5.
- ↑ Zdzisław Pomykalski: Elektrotechnika samochodów: podręcznik akademicki. Wydaw-a Komunikacji Łączności, 1978. [dostęp 2015-07-08].
- ↑ Zdzisław Pomykalski: Elektrotechnika samochodowa. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979. ISBN 83-01-00879-2. [dostęp 2015-07-08].
- ↑ Zdzisław Pomykalski: Laboratorium elektrotechniki samochodowej: praca zbiorowa. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1977. [dostęp 2015-07-08].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ewa Chojnacka, Zbigniew Piotrowski, Ryszard Przybylski (red.): Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945–2005. Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2006, s. 208.
- Zygmunt Kuśmierek. Wspomnienie o Profesorze Zdzisławie Pomykalskim (14917-2000). „Zeszyty Historyczne Politechniki Łódzkiej”. Zeszyt 5, s. 153-157, 2007. Łódź: Politechnika Łódzka. ISSN 1731-6553.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdzisław Pomykalski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2015-07-08].[martwy link]