Znaki ostrzegawcze – Wikipedia, wolna encyklopedia
Znaki ostrzegawcze – znaki drogowe uprzedzające o miejscach na drodze, w których występuje lub może występować niebezpieczeństwo oraz zobowiązujące uczestników ruchu do zachowania szczególnej ostrożności. W całej Europie stosowany jest jednolity system symboli zgodny z Konwencją wiedeńską o znakach i sygnałach drogowych z 1968 r. (Dz.U. z 1988 r. nr 5, poz. 42)[1]. Występują niewielkie różnice graficzne oraz kolorystyczne (w większości krajów europejskich stosowane jest tło barwy białej, w niektórych – tereny byłej Jugosławii – występują jednocześnie znaki z tłem żółtym i białym).
- Belgia
- Chile, Wenezuela
- Chiny
- Finlandia, Grecja
- Francja
- Niemcy
- Irlandia
- Jamajka
- Japonia
- Korea Południowa
- Nowa Zelandia
- Norwegia
- Panama, Peru, Dominikana
- Polska
- Rosja
- Szwecja
- Tajlandia
- Ukraina
- Wielka Brytania
- Włochy
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Osobny artykuł: