Língua eslava-sérvia – Wikipédia, a enciclopédia livre

língua eslavo-sérvia

Славяносръбски език

Falado(a) em: Voivodina
Região: Europa do Sudeste
Total de falantes: Língua morta, utilizada apenas como língua literária
Família: Indo-europeia
 Eslava
  Eslava meridional
   Eslava meridional do leste
    língua eslavo-sérvia
Escrita: alfabeto cirílico
Regulado por: Maticza sérvia
Códigos de língua
ISO 639-1: --
ISO 639-2: ---

A língua eslavo-sérvia é uma norma literária tanto da língua búlgara quanto da sérvia, usada no final do século XVIII e no início do século XIX pelos estratos urbanos educados e como língua estacionária do Principado da Sérvia até 1868.

A designação de uma língua como eslavo-sérvio é moderna e condicional. A língua se originou no início do século XVIII na Voivodina, para onde missionários e educadores russos como Maxim Suvorov foram enviados por ordem de Pedro, o Grande. O objetivo era formar os ortodoxos da região após a Grande Guerra Turca.

Em 1792, Josef Dobrovský criticou August Ludwig von Schlözer por separar o búlgaro do eslavo-sérvio. [1]

A estematografia do século XVIII de Cristóvão Žefarović foi escrita em eslavo-sérvio.

Na prática, essa norma literária substituiu a antiga Língua ilírica e marcou o início da influência russa nos Bálcãs, causando ciúme e irritação no Sacro Império Romano.

Uma reminiscência da época desta língua é a moderna norma literária Búlgara do Banat. [2]

Referências

  1. Изследвания по кирилометодиевистика; Възникване, развой и съвременно състояние на научния интерес към делото на Кирил и Методий. [S.l.]: Наука и изкуство. 1985. 16 páginas 
  2. Институт за български език „Професор Любомир Андрейчин“ Българска Академия на Науките (БАН); Academia de Ciências da Bulgária (1978). Единството на българския език в миналото и днес (em búlgaro). [S.l.]: Издателство на Българската Академия на Науките, София