Aydos Tepesi - Vikipedi

Aydos Tepesi

Aydos Tepesi, 537 metrelik rakımı ile İstanbul'un en yüksek noktasıdır. Kartal, Pendik, Sultanbeyli ve Sancaktepe ilçelerinde bulunan Aydos Tepesi (Dağı), adını Roma ve Bizans döneminde bugünkü Sultanbeyli İlçesi sınırları içinde kalan Aydos Kalesi'nden almıştır.[1]

Pendik'in kuş uçumu 9 km kuzeyinde, yüksekliği 537 metre olan bir tepedir. Güneyden bakıldığında konik görünen tepe, kuzey-güney doğrultusunda uzanan bir yükseltinin güneyde son bulan en yüksek noktasıdır.

Güney yamaçlarına düşen yağmurları Büyükdere ve Marmara'ya, kuzey ve doğusuna düşen yağmurları Çayağzı Deresi'yle Karadeniz'e ulaştırır. Dik yamaçlar sellerin oluşturduğu akıntılarla parçalanmış ve yarılmışıtır.

Sel yatağının en büyüğü tepenin güneye bakan yüzünde, yakınında bulunan ve arslana benzeyen kayalar sebebiyle "Arslan yatakları" adını almıştır. Aynı sel yatağı daha aşağılarda "Erikli Yata" adını alır ve taşıdığı sular Yayalar-Şeyhli arasında, Kayalıdere aracılığı ile Büyükdere'ye ulaşır.

Senenin ilk kar yağışı Aydos Tepesi'nde görülür. Sıcaklık deniz seviyesinden 3 veya 4 derece daha soğuktur. Kuzeye bakan yamaçlar, çoğunluğunu meşe ağaçlarının oluşturduğu yapraklı ağaçlardan meydana gelen bir bitki örtüsüne sahiptir. Dağın bu bölümü "Şalgamlı" adını taşır. Eteklerinde bulunan içme suyu kaynakları, yakın tarihe kadar, çevre köylerin ve Pendik'in içme suyu ihtiyacını karşılamaktaydı. Yakacık ve Dolayoba çeşmelerinden alınan memba suları arabalarla Pendik'e getirilerek ihtiyaç sahiplerine satılırdı.

Bizans'ın son döneminde adı, Yunancada kartal anlamına gelen Aetos (Αετός) idi.[2] Anadolu'nun çeşitli yerlerinde aynı isimli pek çok dağ mevcuttur.

Eski kaynaklarda Oxeia olarak gösterilen ve Kalkedon'un 10 km kadar ötesinde olarak tarif edilen tepenin Aydos olduğunu kabul edenler tarihçiler vardır.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Afyoncu, Erhan. İstanbul'un Kapısı - Sultanbeyli Tarihi.İstanbul: Yeditepe Yayınevi, 2013.
  2. ^ "Aşka teslim olan kale: İstanbul'daki Rapunzel efsanesi". NTV Tarih, 44. Eylül 2012. s. 68. ISSN 1308-7878.