Callisto (uydu) - Vikipedi

Callisto
Callisto'nun Anti-Jovian yarımküresi 2001 yılında NASA'nın Galileo uzay aracı tarafından görüntülendi. Fotoğraf aşırı derecede kraterli bir araziyi gösteriyor.
Keşif
KeşfedenGalileo Galilei
Keşif tarihi7 Ocak 1610[1]
Adlandırmalar
Adın kaynağı
Καλλιστώ Kallistō
Alternatif adlar
Jupiter IV
SıfatlarCallistoan
Yörünge özellikleri
Enberi1869000 km
Enöte1897000 km
1 882 700 km[2]
Dış merkezlik0,0074[2]
16,6890184 g[2]
8,204 km/sn
Eğiklik2,017° (tutuluma)
0.192° (yerel Laplace düzlemine)[2]
Doğal uydusuJüpiter
GrupGalilei uyduları
Fiziksel özellikler
5,65 (Karşı konum)[3]
Ortalama yarıçap
2.410,3 ± 1,5 km (0,378 Dünya)[4]
7,30 × 107 km2 (0,143 Dünya)
Hacim5,9 × 1010 km3 (0,0541 Dünya)
Kütle(1,075938±0,000137)×1023 kg (0,018 Dünya)[4]
Ortalama yoğunluk
1,8344 ± 0,0034 g/cm3[4]
1,235 m/sn2 (0,126 g)
Atalet momenti faktörü
0,3549 ± 0,0042[5]
2,440 km/sn
Eşzamanlı[4]
sıfır[4]
Albedo0,22 (geometrik)[6]
Yüzey sıcaklığı min. ort. maks.
K[6] 80±5 134±11 165±5
Atmosfer
Yüzey basıncı
0,75 μPa (7,40 × 10−12 atm)[7]
Bileşimleri≈ 4 × 108 molekül/cm3 karbondioksit;[7]
2 × 1010 molekül/cm3 kadar Oksijen allotropu(O2)[8]
  Wikimedia Commons'ta ilgili ortam

Callisto, Jüpiter'in doğal uydularından biridir. Büyüklükte Jüpiter'in uyduları arasında ikinci, Güneş Sistemi'ndeki tüm uydular arasında üçüncü sırayı alır. 7 Ocak 1610 tarihinde Galileo Galilei tarafından bulundu ve o dönemde tanımlanan 4 Galilei uydusu içinde gezegene en uzaktaki olması nedeniyle Jüpiter'in 'IV' numaralı uydusu olarak adlandırılmıştır. Diğer Galilei uyduları ile yörüngesel rezonansda olmayan tek Galilei uydusudur. Güneş Sistemi'nde, üzerinde en çok krater bulunan gök cismidir. Yüzeyi son 4 milyar yıldır hiç değişmemiştir.

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Galilei, G. (13 Mart 1610). Sidereus Nuncius. 
  2. ^ a b c d "Planetary Satellite Mean Orbital Parameters". Jet Propulsion Laboratory, California Institute of Technology. 21 Mayıs 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2021. 
  3. ^ "Classic Satellites of the Solar System". Observatorio ARVAL. 9 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Temmuz 2007. 
  4. ^ a b c d e Anderson, J. D.; Jacobson, R. A.; McElrath, T. P.; Moore, W. B.; Schubert, G.; Thomas, P. C. (2001). "Shape, mean radius, gravity field and interior structure of Callisto". Icarus. 153 (1). ss. 157-161. Bibcode:2001Icar..153..157A. doi:10.1006/icar.2001.6664. 
  5. ^ Schubert, G.; Anderson, J. D.; Spohn, T.; McKinnon, W. B. (2004). "Interior composition, structure and dynamics of the Galilean satellites". Bagenal, F.; Dowling, T. E.; McKinnon, W. B. (Ed.). Jupiter : the planet, satellites, and magnetosphere. New York: Cambridge University Press. ss. 281-306. ISBN 978-0521035453. OCLC 54081598. 11 Eylül 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Eylül 2021. 
  6. ^ a b Moore, Jeffrey M.; Chapman, Clark R.; Bierhaus, Edward B. (2004). "Callisto" (PDF). Bagenal, Fran; Dowling, Timothy E.; McKinnon, William B. (Ed.). Jupiter: The planet, Satellites and Magnetosphere. Cambridge University Press. 
  7. ^ a b Carlson, R. W. (1999). "A Tenuous Carbon Dioxide Atmosphere on Jupiter's Moon Callisto" (PDF). Science. 283 (5403). ss. 820-821. Bibcode:1999Sci...283..820C. CiteSeerX 10.1.1.620.9273 $2. doi:10.1126/science.283.5403.820. PMID 9933159. 3 Ekim 2008 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Temmuz 2007. 
  8. ^ Liang, M. C.; Lane, B. F.; Pappalardo, R. T. (2005). "Atmosphere of Callisto". Journal of Geophysical Research. 110 (E2). ss. E02003. Bibcode:2005JGRE..11002003L. doi:10.1029/2004JE002322.