Erken İslam Tarihçiliği - Vikipedi

Erken İslam tarihçiliği, 7. yüzyıl boyunca, Muhammed'in 610'daki ilk vahiylerinden 661'de Raşidun Halifeliğinin dağılmasına kadar ve muhtemelen 8. yüzyıl ve Emevi dönemi boyunca İslam'ın erken tarihi üzerine bilimsel literatürdür .

Birincil kaynaklar[değiştir | kaynağı değiştir]

7. yüzyıl İslami kaynakları[değiştir | kaynağı değiştir]

  • Birmingham Kuran el yazması Ce 568 - 645
  • 649 ve 675 (8. yüzyıl sonrası[1] arasına tarihli Kufi yazısıyla)[2][3] Tübingen parçası 2 Eylül 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  • 578 ve 669 arasına tarihli Sanaa el yazması
  • 692 tarihli - Kubbetü's-Sahre Üzerinde Kuran Mozaiği.
  • Süleym ibn Kays'ın Kitabı, Süleym ibn Kays'a atfedilir (ölüm 694-714). Eser, erken bir Şii hadis koleksiyonudur ve genellikle bu tür en eski koleksiyon olarak kabul edilir.[4] 10. yüzyıla tarihlenen eserin bir el yazması bulunmaktadır.[5] Bazı Şii alimler, kitabın bazı özelliklerinin gerçekliği konusunda şüphelidir.[6] Batılı alimler, çoğu ilk kompozisyonunu sekizinci veya dokuzuncu yüzyıla yerleştiren, eser hakkında neredeyse oy birliğiyle şüphecidir.[7] Eser genellikle modern bilim adamları tarafından sahte olarak kabul edilir.[4]

7. yüzyıl İslami olmayan kaynaklar[değiştir | kaynağı değiştir]

İslama İslami olmayan kaynaklarda çok sayıda erken referans vardır. Birçoğu tarihçi Robert G. Hoyland'ın İslam'ı Başkalarının Gördüğü Gibi Görmek adlı derlemesinde toplanmıştır. Bu eserleri inceleyen ilk kitaplardan biri Michael Cook ve Patricia Crone tarafından yazılan Hacerizm'dir. Hacerizm, erken dönem için İslami olmayan kaynaklara bakmanın, İslami kaynakların yaptığından çok daha farklı bir erken İslam tarihi resmi sağladığını iddia eder. İslami olmayan bazı erken kaynakların kompozisyon tarihi tartışmalıdır. 1991'de Patricia Crone ve Michael Cook, bu kitapta sundukları görüşlerin bir kısmını reddettiler.[8][9]

Epigrafi[değiştir | kaynağı değiştir]

Arkeolog Yehuda D. Nevo ve Judith Koren'e göre, Arap yarımadası ve Suriye-Ürdün çölünde, çoğu 7. ve 8. yüzyıldan kalma binlerce kitabe veya kaya yazıtı vardı.[11] Leor Halevi'ye göre, Hicri 30'lar / MS 650'lerden kalma Müslüman mezar taşları, Allah ve Hicri takvimdeki ayların adlarına atıfta bulunmalarına rağmen, az sayıda İslamlaşma işareti gösterdi. 70'ler ve 100'ler arasında / 690'lardan 720'lere kadar daha derin İslamlaşma belirtileri ortaya çıkarmaya başladılar. Bu dönemde Muhammed'e atıf ve Kuran'dan alıntı yaptılar.[12]

İslam'ın ilk yüzyılından bulunan bazı kitabeler şunlardır:

Greek Inscription In The Baths Of Hammat Gader, 42 AH / 662-63 CE
Hammat Gader Hamamlarında, 42 H. / 662-63 tarihli, Halife Muaviye'den Bahsedilen Yunanca Yazıt
  • H. 71 / 691'den Kahire İslam Eserleri Müzesi'nde saklanan 'Abasa Bint Cureyc adlı bir kadının mezar taşında, "Rahman ve Rahim olan Allah'ın adıyla. İslam ehli için en büyük musibetMuhammed'in ölümüdür . . ."[12][17]
  • H. 78 / 697-698 yıllarında, Tāʾif yakınlarındaki Huma al-Numor'da bulunan bir yazıtta, "Bu, Mescid-i Haram yetmiş sekizinci yılında inşa edildiği yılda yazılmıştır." ifadesi bulunuyor.

Geleneksel Müslüman tarihçiliği[değiştir | kaynağı değiştir]

Biyografi, hadis ve isnat[değiştir | kaynağı değiştir]

Müslümanlar, tarihsel birikimin Muhammed'in ardından, 7. yüzyılın başlarında yaşamına ilişkin rivayetlerin yeniden yapılandırılmasıyla başladığına inanırlar. Muhammed ve ashabına ilişkin rivayetler çeşitli kaynaklardan geldiği ve birçoğu birbiriyle çeliştiği için hangi kaynakların daha güvenilir olduğunu doğrulamak gerekiyordu. Bu kaynakları değerlendirmek için “ biyografi ilmi”, “ hadis ilmi ” ve “ İsnad ” (nakil zinciri) gibi çeşitli metodolojiler geliştirilmiştir. Bu metodolojiler daha sonra Müslüman dünyasındaki diğer tarihi şahsiyetlere de uygulandı.

İslam'da uygulandığı şekliyle İlm er-Rical "biyografi bilimidir", ilk olarak siyer'e ve daha sonra peygamber'in halefleri olan ve İslam hakimiyetini hızla genişleten Dört Halife'nin hayatına uygulanmıştır. "İsnat" büyük bir çalışma olduğundan, doğru biyografi, buna göre gerçekleri suçlamalardan, yanlılığı kanıtlardan vb. ayırmaya çalışan Müslüman biyografi yazarları için her zaman büyük ilgi görmüştür. Hayatta kalan en eski İslami biyografi, İbn İshak'ın 8. yüzyılda yazılmış, ancak bizim tarafımızdan yalnızca daha sonraki alıntılardan ve nüshalardan (9.-10. yüzyıl) bilinen Sırat Resul Allah'tır .

Hadis ilmi Müslüman bilginlerin hadisleri değerlendirmek için kullandıkları süreçtir. Hadislerin Sahih (sağlam), Hasen (iyi) ve Zayıf olarak sınıflandırılmasına, Ali bin Medini (H. 161-234) tarafından başlanır.

Madini'nin öğrencisi Muhammed el-Buhari (810-870) sadece Sahih hadis içerdiğine inandığı ve şimdi Sahih Buhari olarak bilinen bir koleksiyonu yazdı. El-Buhari'nin hadisleri ve isnadları test etme konusundaki tarihsel yöntemleri, alıntı yönteminin başlangıcı ve bilimsel yöntemin öncüsü olarak görülmektedir. IA Ahmed yazıyor:[18]

Biyografi veya hadis bilimi üzerine çalışan diğer ünlü Müslüman tarihçiler arasında Urve bin Zübeyr (ö. 712), Vehb bin Münnebbih (ö. 728), İbni İshak (öl. 761), al- Vakidi (745-822), İbn-i Hişam (ö. 834), Al-Makrizi (1364-1442) ve İbn Hacer (1372-1449) bulunuyor.

Tarihçilik, kültür tarihi ve tarih felsefesi[değiştir | kaynağı değiştir]

Tarihçiliğin kendisi ve tarihsel yöntemlere ilişkin ilk eleştiriler, tarihçilik, kültür tarihini ve tarih felsefesinin babası olarak kabul edilen İbn Haldun'un[19] 1332-1406) Mukaddime (Latince Prolegomena) ve Kitab al-Ibar'daki (Öğütler Kitabı)[20] gibi eserlerinde ortaya çıkmıştır.[19] Mukaddime'si ayrıca tarihte devletin, iletişimin, propagandanın ve sistematik yanlılığın rolünün gözlemlenmesine zemin hazırlamış,[21] ve medeniyetlerin yükselişini ve çöküşünü tartışmıştır.

Franz Rosenthal , Müslüman Tarih Yazıcılığında şöyle yazmıştır:

İbn Haldun, Mukaddime'de tarihçilerin düzenli olarak işlediğini düşündüğü yedi hata konusunda uyarıda bulundu. Bu eleştirisinde geçmişe "tuhaf ve yoruma muhtaç" diyerek yaklaşır. İbn Haldun'un özgünlüğü, rasyonel ilkelere ek olarak, tarihsel malzemeyi değerlendirmeye girişmenin mümkün olabileceği ilkeleri ayırt etmesi ve son olarak deneyim ihtiyacını hissetmesiydi.

İbn Haldun sık sık "boş batıl inançları ve tarihsel verilerin eleştirisiz kabulünü" eleştirdi.

Sonuç olarak, "çağında yeni" olarak kabul edilen tarih çalışmasına bilimsel bir yöntem getirdi ve bundan sık sık "yeni bilim" olarak bahsetti ve bu şu anda tarih yazımı ile ilişkilendiriliyor.[22]

Tarihsel yöntemi aynı zamanda devletin, iletişimin, propagandanın ve sistematik yanlılığın tarihteki rolünün gözlemlenmesi için zemin hazırladı[21] ve bu nedenle "tarih yazıcılığının babası"[23][24] veya " tarih felsefesinin babası" sayıldı.[25]

Dünya Tarihi[değiştir | kaynağı değiştir]

Muhammed ibni Cerir el-Taberi (838-923) 915'teki Peygamberler ve Krallar Tarihi'nde Akdeniz ve Ortadoğu tarihinin ayrıntılı ve kapsamlı bir tarihçesini yazmasıyla tanınır. "Arapların Herodot'u " olarak bilinen Ebu'l-Hasan 'Alī al-Mes'udi (896–956), tarihi ve bilimsel coğrafyayı büyük ölçekli bir eser olan Muruj adh-Zeheb ve Maadin'inde birleştiren ilk kişiydi.

Biruni (973-1048) ye kadar tarih, çoğunlukla siyasi ve askeri tarih anlamına geliyordu. Kitab fi Tahqiq ma l'il-Hind'de (Hindistan Araştırmaları), Hindistan'ın kültürel, bilimsel, sosyal ve dini tarihi hakkında daha fazla yazdı ancak siyasi ve askeri tarih ayrıntılarına girmedi.[26] Hindistan Üzerine olan Araştırmaları ile birlikte Biruni, The Chronology of the Ancient Nations'da tarih fikrini daha fazla tartışmıştır.[26]

Ünlü Müslüman tarihçiler[değiştir | kaynağı değiştir]

Modern akademik bilim[değiştir | kaynağı değiştir]

Batıdaki ilk akademik araştırmalar Hristiyan ve Yahudi tercümanları ve yorumcuları içine alma eğilimindeydi. Sünni metinleri Arapça'dan Avrupa dillerine (Almanca, İtalyanca, Fransızca ve İngilizce dahil) tercüme ettiler, sonra da genellikle İslam'a düşman bir tarzda özetledi ve yorumladılar. Önemli Hristiyan bilginler dahil:

  • William Muir (1819-1905)
  • Reinhart Dozy (1820-1883) "İsrailoğulları Mekke'de" (1864)
  • David Samuel Margoliouth (1858–1940)
  • William St. Clair Tisdall (1859-1928)
  • Leone Caetani (1869–1935)
  • Alphonse Mingana (1878–1937)

Bu bilim adamları 19. yüzyılın sonlarında ve 20. yüzyılın başlarında çalıştı.

İslami araştırmaların bir başka öncüsü, tanınmış bir Yahudi haham olan Abraham Geiger (1810-1874), İslam'a "Muhammed Yahudilikten ne ödünç aldı?" (1833) noktasından yaklaştı. Geiger'in temaları, Rabbi Abraham I. Katsh'ın "Musevilik ve Kuran" (1962)[27] adlı eserinde devam etti.

Akademik araştırmaların kurulması[değiştir | kaynağı değiştir]

Diğer bilim adamları, özellikle Alman geleneğindekiler, daha tarafsız bir göründüler. (Bunun en önemli örneği 19. yüzyıl bilgini Julius Wellhausen (1844–1918) dir.) Ayrıca dikkatli bir şekilde Arapça metinlerin doğruluğunu sorgulamaya başladılar. İslami metinleri tarihsel olarak doğru kabul edilecek unsurlara ve polemik ya da dindar kurgu olarak atılacak unsurlara ayırmaya çalışarak, kaynak eleştirici bir yaklaşım benimsediler. Bu tür bilim adamları şunları içeriyordu:

  • Michael Jan de Goeje (1836–1909)
  • Theodor Nöldeke (1836–1930)
  • Ignaz Goldziher (1850–1921)
  • Henri Lammens (1862–1937)
  • Arthur Jeffery (1892–1959)
  • HAR Gibb (1895–1971)
  • Joseph Schacht (1902–1969)
  • Montgomery Watt (1909-2006)

Revizyonist meydan okuma[değiştir | kaynağı değiştir]

Sana'a'da bulunan el yazmaları . UV ışığı kullanılarak ortaya konan "alt metinler" günümüz Kuran'ından çok farklıdır. Gerd R. Puin bunun gelişen bir metin anlamına geldiğine inanıyordu.[28] Benzer bir tabir Lawrence Conrad tarafından Muhammed'in biyografisi için kullanılır. Çünkü onun araştırmalarına göre, Peygamber'in doğum tarihi ile ilgili İslam ilmî görüşü H. 2. asra kadar 85 yıllık bir çeşitlilik arz etmiştir.[29]

1970'lerde Revizyonist İslam Araştırmaları Okulu olarak tanımlanan bir gurup[30] İslami çalışmalarda kabul edilen bilgeliğin büyük kısmına meydan okudu. İslam tarih geleneğinin, aktarımda büyük ölçüde yozlaştığını savundular. Bulunmuş sikkeler, yazıtlar ve o dönemin İslami olmayan kaynakları gibi muhtemelen daha güvenilir kaynaklardan İslam'ın erken tarihini düzeltmeye veya yeniden inşa etmeye çalıştılar. İslam tarih geleneğinin aksine, diğer dinlerdeki gibi, "İslamın da bir dini evrim ürünü olduğunu" iddia ederler.[31] "İslam öncesi ve İslam dünyaları arasında, yani Fars ve Bizans uygarlığı ile İslam dini, yönetimi, kültürü arasında ani bir kopukluk" olduğu fikri, "hayal gücünü zorluyor". Ama eğer "bir süreklilik olması gerektiğini varsayarak başlıyorsak, ya ani bir değişime işaret eden İslami kaynakların ötesine geçmemiz" ya da "onları yeniden yorumlamamız" gerekir.[32]

Bu grubun en eskisi John Wansbrough (1928–2002) idi. Wansbrough'un çalışmaları geniş çapta not edildi, ancak (Fred Donner'a göre), "garip düzyazı tarzı, dağınık organizasyonu ve sıkı argümanlardan ziyade müstehcen imalara güvenme eğilimi" nedeniyle geniş çapta okunmadı.[33] Bununla birlikte, şüpheciliği, aşağıdakiler de dahil olmak üzere bir dizi genç akademisyeni etkiledi:

1977'de Crone ve Cook, İslam'ın geleneksel erken tarihinin, Arapların Mısır, Suriye ve İran'ı fetihlerinden sonra yeni oluşturulan rejimlere "Arap dünyasına sağlam bir ideolojik temel vermek için oluşturulan bir efsane" olduğunu savunan "Hacerizm" i yayınladı. Hacerizm, Kuran'ın geleneksel anlatıların bize anlattığından daha geç yazıldığını ve Arap fetihlerinin İslam'ın sonucu değil, daha çok nedeni olabileceğini öne sürüyor.

Bu tez için öne sürülen ana kanıt, birçok erken dönem İslami olayı kaydeden çağdaş gayrimüslim kaynaklardan oluşuyordu. Crone ve Cook'a göre bu tür olaylar dış kanıtlarla desteklenmiyorsa, efsane olarak kabul edilmeli ve reddedilmeliydi.

Crone, "elbette bu kaynaklar [fetheden Müslümanlara] düşmandır ve klasik İslami görüşe göre her şeyi yanlış anlamışlardı; fakat -Orta Doğu'nun gayrimüslim halkları arasında her yere yayılan bir edebi komplo fikrini kabul etmeye istekli değilsek- can alıcı nokta, onların hemen hemen aynı noktalarda yanlış yapmış olmaları olarak kalıyor." ifadeleriyle gayrimüslim kaynakların kullanımını savundu.[31]

Crone ve Cook'un daha yakın tarihli çalışmalarında erken dönem İslami kaynaklar yoğun bir şekilde eleştirilmekle birlikte tamamen reddedilmiyor. (Örneğin, bkz. Crone'un 1987 tarihli yayınları, Roman, Eyalet ve İslam Hukuku[34] ve Meccan Trade and the Rise of Islam,[35] bunların ikisi de erken İslam tarihinin belirli yönlerini sorgularken standart ana hatlarını var sayar; aynı şekilde Cook'un 2001 tarihli İslam Düşüncesinde Doğruyu Komuta Etme ve Yanlışı Yasaklama adlı kitabı,[36] ki bu aynı zamanda erken dönem İslami kaynakları da güvenilir olarak zikreder.)

Crone ve Cook daha sonra " Hacerizm: İslam Dünyasının Oluşumu " adlı kitaplarının ana tezinin yanlış olduğunu, tezi desteklemek için ellerinde bulunan kanıtların yeterli veya kendi içinde tutarlı olmadığını da ifade ettiler. Crone, kitabın "bir yüksek lisans denemesi" ve "kesin bir bulgu" değil "bir hipotez" olduğunu öne sürdü.[37]

1972'de inşaat işçileri, Yemen'in Sana'a kentindeki bir camide - yaygın olarak Sana'a el yazmaları olarak bilinen - en eski Kuran'ların bir örneğini keşfettiler. Alman bilim adamı Gerd R. Puin yıllardır bu Kuran parçalarını araştırıyor. Araştırma ekibi, 8. yüzyılın başlarına tarihlenen el yazmalarının 35.000 mikrofilm fotoğrafını çekti. Puin, çalışmasının tamamını yayınlamadı, ancak alışılmadık ayet sıralamaları, küçük metin varyasyonları ve nadir imla stilleri kaydetti. Ayrıca bazı parşömenlerin yeniden kullanılmış parşömenler olduğunu öne sürdü. Puin, bunun sabit bir metnin aksine gelişen bir metni ima ettiğine inanıyordu.

Karl-Heinz Ohlig Kuran'ın Hristiyan/Yahudi kökenlerini ve ilgili metinleri araştırdı. Muhammed adını bu geleneğin bir parçası olarak (isim değil, Benedictus qui venit'teki gibi unvan, "kutsanmış") görür.[38][39]

Albrecht Noth ve Lawrence Conrad, Suriye'de Şam ve Sezariye, Mısır'da Fusat ve İskenderiye, Huzistan'da Tustar ve İspanya'da Cordoba gibi farklı şehirlerin ilk fethine ilişkin geleneksel İslami anlatılara şüpheyle yaklaşıyorlar; Anlatımlar göre şehirler belirli ve birbirinin tamamıyla aynı olan bir model ile Müslümanların eline düşüyordu;

"Müslüman kuşatmacılara şehrin tahkimatında zayıf bir noktayı gösteren hain; şehirde kuşatılanların dikkatini başka yöne çeken bir kutlama; ardından surlara tırmanan birkaç hücum birliği, ... Allahu ekber! ... taarruz birliklerinin şehre girdiklerinin bir işareti olarak; kapılardan birinin içeriden açılması ve tüm ordunun hücum etmesi."

Onlar bu anlatıların "tarihin anlatımı" olamayacağı, çok az tarihsel değeri olan basmakalıp öyküler olduğu sonucuna varırlar.[40]

Çağdaş bilim adamları, hadislerden ziyade tarihi kullanma ve onu -malzemenin hangi yönde yanlılaştırılmış olabileceğini tahmin etmeyi sağlayan ravilerin kabile ve siyasi bağlantıları açısından da- analiz etme eğiliminde olmuşlardır. Önemli bilim adamları şunlardır:

Alternatif bir yaklaşım, Muhammed'in ölümünden sonraki erken dönem İslam tarihini anlatmak için doğruluğu kesin olmayan hadisleri kullandı. Buradaki anahtar, hadisleri MS yedinci ve sekizinci yüzyıllarda kentli Müslümanların kültürünü ve toplumunu şekillendiren kolektif hatıralar olarak analiz etmektir. Leor Halevi'nin Muhammed'in Mezarı: Ölüm Ayinleri ve İslam Toplumunun Oluşumu bu yaklaşımın bir örneğidir.[41]

Geleneksel ve akademik bilgileri birleştiren akademisyenler[değiştir | kaynağı değiştir]

Birkaç bilim adamı, İslami ve Batı tarzı laik bilim arasındaki uçurumu kapatmaya çalıştı.

  • Sherman Jackson
  • Fazlur Rahman

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ "The Spirit of Islam: Experiencing Islam through Calligraphy". UBC Museum of Anthropology. 8 Kasım 2002 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Eylül 2021. 
  2. ^ "Tübingen University fragment written 20-40 years after the death of the Prophet, analysis shows". Eberhard Karls Universität Tübingen. 15 Şubat 2016. 26 Eylül 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Eylül 2021. 
  3. ^ "Kufisches Koranfragment". Universität Tübingen. 14 Kasım 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Eylül 2021. 
  4. ^ a b Bayhom-Daou (2015). "Kitāb Sulaym ibn Qays revisited". Bulletin of the School of Oriental and African Studies. 78 (1): 105-119. doi:10.1017/s0041977x14001062. 
  5. ^ Todd Lawson, (Ed.) (2005). Reason and Inspiration in Islam: Essays in Honour of Hermann Landolt. I.B. Taurus. s. 59. ISBN 978-1850434702.  r eksik |soyadı1= (yardım)
  6. ^ Sachedina (1981), pp. 54–55 * Landolt (2005), p. 59 * Modarressi (2003), pp 82–88 * Dakake (2007), p.270
  7. ^ Gleave, R. (2015). Early Shiite hermeneutics and the dating of Kitāb Sulaym ibn Qays. Bulletin of the School of Oriental and African Studies, 78(01), 83–103. doi:10.1017/s0041977x15000038
  8. ^ Political Islam: Essays from Middle East Report. Los Angeles, California: University of California Press. 1997. s. 47. 
  9. ^ David Waines (1995). Introduction to Islam. Cambridge, Eng.: Cambridge University Press. ss. 273-274. ISBN 0-521-42929-3. 
  10. ^ "Islamic-Western Calendar Converter - frame layout". 21 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  11. ^ Neva & Koren, "Methodological Approaches to Islamic Studies", 2000: p.437-8
  12. ^ a b Halevi, Leor. “The Paradox of Islamization: Tombstone Inscriptions, Qurʾānic Recitations, and the Problem of Religious Change.” History of Religions 44, no. 2 (2004): 120–52. https://doi.org/10.1086/429230.
  13. ^ "The Inscription Of Zuhayr - The Earliest Dated Hijazi Inscription, 24 AH / 644 CE". 9 Şubat 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  14. ^ "Witnessed By Three Disciples Of The Prophet: The Jerusalem 32 Inscription From 32 AH / 652 CE". Israel Exploration Journal. 68: 100-111. 2018.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  15. ^ "Califes, Princes et Poètes Dans Les Graffiti du Début de l'Islam". Romano-Arabica. 15: 65-66 and 75. 2015.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  16. ^ J. Green & Y. Tsafrir (1982). "Greek Inscriptions From Hammat Gader: A Poem By The Empress Eudocia And Two Building Inscriptions". Israel Exploration Journal. 32: 94-96. 
  17. ^ J. L. Bacharach, S. Anwar (2012). "Early Versions Of The Shahāda: A Tombstone From Aswan Of 71 A.H., The Dome Of The Rock, And Contemporary Coinage". Islam. 89 (1–2): 60-69. doi:10.1515/islam-2012-0003. 
  18. ^ "The Rise and Fall of Islamic Science: The Calendar as a Case Study". Faith and Reason: Convergence and Complementarity (PDF). Al Akhawayn University. 3 Haziran 2002. 29 Kasım 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 7 Mayıs 2011.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  19. ^ a b Mohamad Abdalla (Summer 2007). "Ibn Khaldun on the Fate of Islamic Science after the 11th Century", Islam & Science 5 (1), p. 61-70.
  20. ^ S. Ahmed (1999). A Dictionary of Muslim Names. C. Hurst & Co. Publishers. 1-85065-356-9.
  21. ^ a b H. Mowlana (2001). "Information in the Arab World", Cooperation South Journal 1.
  22. ^ Ibn Khaldun, Franz Rosenthal, N. J. Dawood (1967), The Muqaddimah: An Introduction to History, p. x, Princeton University Press, 0-691-01754-9.
  23. ^ Salahuddin Ahmed (1999). A Dictionary of Muslim Names. C. Hurst & Co. Publishers. 1-85065-356-9.
  24. ^ Ibn Khaldun: His Life and Works. The Other Press. 2007. s. v. ISBN 978-983-9541-53-3.  Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  25. ^ Dr. S. W. Akhtar (1997). "The Islamic Concept of Knowledge", Al-Tawhid: A Quarterly Journal of Islamic Thought & Culture 12 (3).
  26. ^ a b M. S. Khan (1976). "al-Biruni and the Political History of India", Oriens 25, p. 86-115.
  27. ^ Online text: "Judaism And The Koran Biblical And Talmudic Backgrounds Of The Koran And Its Commentaries (1962) Author: Abraham I. Katsh". Internet Archive. 10 Şubat 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Nisan 2007. 
  28. ^ "What Is the Koran?". The Atlantic. 1 Ocak 1999. 25 Ağustos 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  29. ^ 050C4381A72D79D2B8F3F|başlık=Abraha and Muhammad: Some Observations Apropos of Chronology and Literary topoi in the Early Arabic Historical Tradition|erişimtarihi=29 Ocak 2020|yazarlar=Conrad|tarih=June 1987|sayı=2|sayfa=239|çalışma=Bulletin of the School of Oriental and African Studies|cilt=50|doi=10.1017/S0041977X00049016}}
  30. ^ Donner 1998 p. 23
  31. ^ a b Crone, Patricia (1980). Slaves on Horses: The Evolution of the Islamic Polity (İngilizce). Cambridge: Cambridge University Press. ss. 15-16. ISBN 0-521-52940-9. 
  32. ^ statement of the July 1975 Fifth colloquium of the Near Eastern History Group of Oxford University, cited in "1. Studies on Muhammad and the Rise of Islam". The Quest for the Historical Muhammad. Prometheus. 2000. ss. 55. 
  33. ^ Donner 1998 p. 38
  34. ^ Roman, Provincial and Islamic Law: The Origins of the Islamic Patronate. Cambridge Studies in Islamic Civilization. 8. Cambridge: Cambridge University Press. 2002. ISBN 9780521529495. 1 Temmuz 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Nisan 2018. 
  35. ^ Meccan Trade and the Rise of Islam. reprint. 6. Gorgias Press (2004 tarihinde yayınlandı). 1987. ISBN 9781593331023. 1 Temmuz 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Nisan 2018. 
  36. ^ Commanding Right and Forbidding Wrong in Islamic Thought. Cambridge: Cambridge University Press (2004 tarihinde yayınlandı). 2001. ISBN 9781139431606. Erişim tarihi: 14 Nisan 2018. 
  37. ^ "Hagarism: The Story of a Book Written by Infidels for Infidels". SSRN Electronic Journal. 2005. doi:10.2139/ssrn.944295. ISSN 1556-5068.  Birden fazla yazar-name-list parameters kullanıldı (yardım); Yazar |ad1= eksik |soyadı1= (yardım)
  38. ^ Ohlig, The Hidden Origins of Islam: New Research into Its Early History, Muhammad as a Christological Honorific Title 2008 interview http://www.qantara.de/webcom/show_article.php/_c-478/_nr-756/i.html 18 Ağustos 2010 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  39. ^ Der frühe Islam: eine historisch-kritische Rekonstruktion anhand zeitgenössischer Quellen, Karl-Heinz Ohlig, p.333, Verlag Hans Schiler, 2007
  40. ^ The Early Arabic Historical Tradition: A Source Critical Study. Bonner, Michael tarafından çevrildi. Londra. 1994. s. 19.  cited in "1. Studies on Muhammad and the Rise of Islam". The Quest for the Historical Muhammad. Prometheus. 2000. ss. 53-4. 
  41. ^ Halevi, Leor. Muhammad's Grave : Death Rites and the Making of Islamic Society. New York (N.Y.): Columbia University Press, 2007 and 2011.
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Erken_İslam_Tarihçiliği&oldid=31336188" sayfasından alınmıştır