Gudrun Burwitz - Vikipedi

Gudrun Burwitz
Gudrun, ailesi ile birlikte
Doğum8 Ağustos 1929
Münih, Weimar Cumhuriyeti
Ölüm24 Mayıs 2018 (88 yaşında)
Münih, Almanya
EvlilikWulf Dieter Burwitz
Çocuk(lar)2
Ebeveyn(ler)Heinrich Himmler (1900–1945)

Gudrun Margarete Elfriede Emma Anna Burwitz (d. evlilik öncesi soyadı Himmler, 8 Ağustos 1929 – ö. 24 Mayıs 2018), Nazi Partisi (NSDAP)'nin önde gelen üyesi olan Reichsführer-SS Heinrich Himmler'in kızı ve Nihai Çözüm'ün baş mimarıdır.[1] II. Dünya Savaşı'nın sonunda, Müttefik zaferi sonrasında tutuklandı ve Nürnberg mahkemelerinde ifade verdi. Nazi ideolojisini hiçbir zaman terk etmemiş, babasının itibarını savunmak için sürekli mücadele etmiş ve SS'in eski üyelerine destek vererek Neo-Nazi gruplarına yakından dahil olmuştur. Aşırı sağcı Almanya Ulusal Demokratik Partisi (NPD)'nin yetkilisi Wulf Dieter Burwitz ile evlenmiştir.

Biyografi[değiştir | kaynağı değiştir]

Çocukluğu ve gençliği[değiştir | kaynağı değiştir]

Gudrun (sağda) annesi Margarete Himmler ile birlikte (24 Kasım 1945)

Gudrun Margarete Elfriede Burwitz, Münih'te dünyaya geldi ve bir Protestan olarak vaftiz edildi. Himmler ve eşi Margarete Siegroth'un tek çocuğuydu.[2] Bavyera'da büyüdü. Ailesi tarafından "Püppi" ("Heini" ve "Marga") olarak çağrılıyordu.[3][4][5] Heinrich Himmler çoğunlukla Berlin'de, Gudrun annesiyle birlikte Gmund am Tegernsee'de yaşadığından, babasıyla iletişimi sadece ara sıra ziyaretler, mektuplar ve çok sayıda telefon görüşmesinden ibaretti. Mart 1933'ten itibaren Gerhard von der Ahé ailesiyle birlikte yaşadı.[6] Sokak çatışmalarında vurulan bir SS mensubunun oğlu olan Gerhard, Himmler'lerin yetim ve üvey çocuğuydu.[6] 9 yaşındayken önce Starnberg'deki bir yatılı okula, ardından 1939 baharında Berlin-Spandau'daki bir reform okuluna gönderildi.[6] Gudrun 1939 veya 1940'tan itibaren Nazi gençlik örgütü Bund Deutscher Mädel'in[2] bir üyesiydi ve o zamandan itibaren geçici olarak annesinden de sık sık ayrı kaldı.[3] İki üvey kardeşi vardı: Helge (d. 15 Şubat 1942, Hohenlychen sanatoryumunda) ve Nanette-Dorothea (d. 20 Temmuz 1944, Berchtesgaden) babasının Hedwig Potthast ile evlilik dışı ilişkisinden[7] doğdu ve çoğunlukla Berlin'de yaşadı. II. Dünya Savaşı'nın sona ermesinden birkaç gün önce, annesiyle birlikte 19 Nisan 1945'te Gmund'dan Güney Tirol'e götürülerek orada saklandılar, ancak SS mensupları tarafından Amerikan birliklerine ihbar edilerek 13 Mayıs 1945'te gözaltına alındılar.[2][6][8] Önce İtalya'daki bir toplama kampına gönderildiler.[6] 23 Mayıs'ta Gudrun babasının İngiliz esaretinde canına kıydığını öğrendi.[2] Anne ve kızı İtalya, Fransa ve Almanya'da Nürnberg Savaş Suçları Hapishanesi de dahil olmak üzere çeşitli toplama ve gözaltı kamplarına yerleştirildi. Kasım 1946'da 17 yaşındaki Gudrun ve annesi gözaltından serbest bırakıldı. 23 Mayıs 1945'te İngiliz tutsaklığında gizli bir siyanür kapsülünü ısırıp hayatını kaybeden Heinrich Himmler'in ölüm nedenine itiraz ederek babasının öldürüldüğünü iddia etti. 1946'nın sonundan itibaren annesiyle birlikte "Bethel Von Bodelschwingh Kurumları" tarafından işletilen bir kurumda yaşamaya başladı.[9][10] Kurum bu konaklamanın bir Hristiyan hayırseverliği olarak anlaşılmasını istiyordu.[11] Ancak gerçekte, o zamanki müdür Genç Friedrich von Bodelschwingh'in ölümünden sonra Bethel Kurumlarında çok sayıda Nazi vardı.[10] Gudrun Himmler 1947'den itibaren Bielefeld'deki tasarım meslekleri yüksek okuluna devam etti, ancak Haziran 1948'deki para reformundan sonra burs alamayınca eğitimini yarıda bırakmak zorunda kaldı. Terzi çıraklığına başladı ve 1951'de kalfalık sınavıyla tamamladı.[9]

Gudrun Himmler 1952 yılında annesinden ayrılarak Münih'e taşındı.[2] Sonraki yıllarda terzi, parça başı işçi, ofis yardımcısı ve son olarak sekreter olarak çalıştı. Geçmişi nedeniyle birkaç kez işini kaybetti.[9] 1961'in sonundan 1963'ün sonuna kadar sahte bir isimle Federal İstihbarat Servisi'nde (BND) sekreter olarak çalıştı.[2] Daha sonra uzun yıllar sağcı ve aşırı sağcı dergilerde yazarlık ve bir süre NPD'nin Bavyera şubesinde yetkililik yapan bir gazeteci olan Wulf-Dieter Burwitz (d. 1935)[10] ile evlendi. Gudrun Burwitz kocasıyla birlikte Münih'te yaşıyordu. Çiftin iki çocuğu oldu.[12] Adını değiştirdikten sonra kimliğini uzun süre gizli tuttu. Damadı bile başlangıçta Gudrun Burwitz'in gerçek kimliğinden habersizdi. Resmi olarak, yaşadığı ev ona ait değildi ve adına kayıtlı bir telefon bağlantısı da yoktu.[13][14] Gudrun Burwitz'in 1945'ten sonra sadece birkaç fotoğrafı var. Fabian Leber Berliner Tagesspiegel'de onu şöyle tanımlıyor: "Bu fotoğraflarda ağırbaşlı ve utangaç görünüyor, ağarmış saçları arkada toplanmış, önleri saçaklı, gözleri büyük çerçeveli gözlüklerin arkasında kayboluyor. İnsan bu kadını emekli bir öğretmen sanabilir. Ancak Gudrun Burwitz'in aklında sadece huzurlu bir emeklilik yok. Zamanını faillerden kurbanlar yaratarak geçiriyor."[15][16] 28 Haziran 2018 tarihli Bild gazetesi, Münih Nüfus Müdürlüğü'nün Gudrun Burwitz'in 24 Mayıs 2018 tarihinde öldüğünü doğruladığını bildirdi.[17]

Nazi sempatizanlığı[değiştir | kaynağı değiştir]

Nazi ideolojisini hiçbir zaman terk etmedi ve zamanın bağlamında babasının hareketlerini haklı göstermeye çalıştı. Onu tanıyan insanlar Gudrun'un babasının "altın görüntüsü" yarattığını söylemektedirler.[18] Gudrun Burwitz, son yıllarında iddia edilen Nazi savaş suçlularına verilen desteği yoğunlaştırmıştır. Alman-Yahudi bir araştırmacı gazeteci olan Peter Finkelgrun, Burwitz'in eski Nazi hapishane gardiyanı ve kaçak bir savaş suçlusu olan Anton Malloth'a maddi destek sağladığını keşfetti. 2001'de Malloth, 1943'te Finkelgrun'un babası da dahil olmak üzere Theresienstadt toplama kampında en az 100 mahkûmu öldürmekle suçlandı.

Kişiliği[değiştir | kaynağı değiştir]

Onlarca yıldır Gudrun Burwitz, Stille Hilfe'nin tanınmış bir halk figürüydü. Çeşitli toplantılarda, örneğin yıllık Avusturya'daki Ulrichsberg toplantısında, otoriter statüsünü aldı. Stille Hilfe hakkında bir kitap yazan Oliver Schröm, onu "gösterişli Nazi prensesi" ("schillernde Nazi-Prinzessin") olarak nitelendirdi.[19]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ Browning, Christopher R. (2004). The Origins of the Final Solution: The Evolution of Nazi Jewish Policy, September 1939 – March 1942. Comprehensive History of the Holocaust. Lincoln: University of Nebraska Press. ss. 36-110. ISBN 0-8032-1327-1. 
  2. ^ a b c d e f Kelerhoff, Sven Felix; Meyer, Simone; Schuster, Jacques; Schuster, Ulrich (1 Şubat 2014). "Himmlers Nachwuchs". Welt Online (Almanca). 18 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Nisan 2015. 
  3. ^ a b Jürgen Matthäus: „Es war sehr nett“. Auszüge aus dem Tagebuch der Margarete Himmler, 1937–1945. In: WerkstattGeschichte, 25, 2000, S. 75–93.
  4. ^ Oliver Schröm, Andrea Röpke: Stille Hilfe für braune Kameraden. Berlin 2002, S. 11–14.
  5. ^ Longerich 2012, s. 468.
  6. ^ a b c d e Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi; :1 isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: Kaynak gösterme)
  7. ^ Peter Longerich: Heinrich Himmler. Biographie, Siedler, München 2008, S. 482.
  8. ^ Wife Believes Himmler Died Inside Berlin. (PDF; 878 kB) In: The New York Sun, 16. Mai 1945, S. 8 (englisch). Himmler’s Wife and Daughter Captured. 24 Ocak 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (PDF; 849 kB) In: Union Sun & Journal, 24. Mai 1945, S. 12 (ingilizce) abgerufen 10. Dezember 2012.
  9. ^ a b c Norbert Lebert: Gudrun Himmler. In: Norbert und Stephan Lebert: Denn Du trägst meinen Namen. München 2002, S. 138–158 (zuerst in: Weltbild 1960).
  10. ^ a b c Oliver Schröm, Andrea Röpke: Stille Hilfe für braune Kameraden. Christoph Links Verlag, Berlin 2002, S. 105–113.
  11. ^ Daniel Siemens: Horst Wessel. Tod und Verklärung eines Nationalsozialisten. München 2009, S. 260.
  12. ^ Lebenslauf in: Wulf-Dieter Burwitz: Die sowjetische Politik für die nichtkommunistischen Länder Asiens, Afrikas und Lateinamerikas in den achtziger Jahren. Diss. Ludwig-Maximilians-Universität, München 1991.
  13. ^ Himmler’s daughter keeps past buried. In: Kingman Daily Miner, 29. Dezember 1982, S. 5 (englisch) abgerufen 10. Dezember 2012. Norbert und Stephan Lebert: Denn Du trägst meinen Namen. München 2002, S. 18 f.
  14. ^ Heinrich Himmler daughter devotes life to charity that helps support Adolf Hitler’s henchmen. 26 Haziran 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. In: Daily Mirror, 1. Dezember 2010 (ingilizce) abgerufen 10. Dezember 2012.
  15. ^ Fabian Leber: Gudrun Burwitz und die „Stille Hilfe“: Die schillernde Nazi-Prinzessin. 5 Aralık 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. In: Der Tagesspiegel, 10. Juni 2001.
  16. ^ Foto im Artikel von Allan Hall: Himmler’s daughter aged 81: She works with neo-Nazis and helps SS officers evade justice. 26 Haziran 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. In: Daily Mail, 17. Juni 2011 (ingilizce) abgerufen 10. Dezember 2012.
  17. ^ "Tod von Gudrun Burwitz: Heinrich Himmlers Tochter, Nazi bis zuletzt". Der Spiegel (Almanca). 18 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Haziran 2018. 
  18. ^ Sanai, Darius (1999). "The sins of my father". The Independent (London). 1 Mayıs 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ekim 2008. 
  19. ^ Fabian Leber: Gudrun Burwitz und die „Stille Hilfe“: Die schillernde Nazi-Prinzessin[ölü/kırık bağlantı]; in: Der Tagesspiegel, 10 June 2001 (In German)


"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Gudrun_Burwitz&oldid=31140890" sayfasından alınmıştır