Komünizmin Kara Kitabı - Vikipedi

İlk basımının kapağı

Komünizmin Kara Kitabı: Suçlar, Terör, Baskı, sosyalist devletlerce gerçekleştirilen soykırım, yargısız infaz, sürgün ve yapay kıtlık konularını irdeleyen, siyasi ve sivil baskılar hakkında yazılmış bir kitaptır. Kitap ilk olarak Le Livre noir du communisme : Crimes, terreur, répression adıyla 1997'de Fransa'da yayımlanmıştır. Türkçe çevirisi ise Komünizmin Kara Kitabı adıyla Doğan Kitap tarafından 2000 yılında piyasaya sürülmüştür.[1]

Kitap birçok Avrupalı akademisyen tarafından yazılmış ve editörlüğünü Stéphane Courtois yapmıştır.[2] Yayımlandıktan sonra yazarlarından üçü (Karel Bartosek, Jean-Louis Margolin, ve Nicolas Werth) tarafından eleştirilmiştir.[3]

1998 yılında bu kitaba tepki olarak Kapitalizmin Kara Kitabı yayınlanmıştır.

İçindekiler[değiştir | kaynağı değiştir]

Tahmini Kurban Sayısı[değiştir | kaynağı değiştir]

Editör Stéphane Courtois tarafından yazılan giriş kısmında "...Komünist rejimlerin toplu suçları tamamen devlet sistemine dönüştürdüğü..." ileri sürülmektedir.

Stéphane Courtois 94 milyon ölü sayısından bahsetmektedir. Courtois tarafından verilen ölüm sayıları şu şekildedir:

Courtois komünist rejimlerin, Nazizm dahil diğer herhangi bir politik hareket veya idealden daha fazla ölümden sorumlu olduğunu ileri sürmektedir. Kurbanlara ait istatistikler idamlar, nüfusun kasıtlı olarak açlık nedeniyle yok edilmesi ve tehcir, fiziki tutukluluk veya zorla çalıştırma nedeniyle gerçekleşen ölümleri içermektedir.

Sovyet Baskıları[değiştir | kaynağı değiştir]

Kitapta anlatılan Lenin ve Stalin rejimleri altında Sovyetler Birliği'nde meydana gelen baskılar ve kıtlıklar şunlardır:

  • 1918'den 1922'ye kadarki dönemde onbinlerce rehin ve mahkûmun idamı ve yüz binlerce asi köylü ve işçinin katledilmesi (Ayrıca Bakınız: Kızıl Terör)
  • 5 milyon kişinin ölümüne yol açan 1921 Rus kıtlığı
  • 1920'de Don Kazakları'nın sürgünü ve katledilmesi
  • 1918 ve 1930 arasında toplama kamplarında onbinlerce kişinin katledilmesi
  • Neredeyse 690,000 insanın ölümüne yol açan Büyük Temizlik
  • 1930'dan 1932'ye kadar olan dönemde 2 milyon kişinin gulaglara sürgünü
  • 4 milyon Ukraynalının (Holodomor) ve 1932 ile 1933 kıtlıkları sırasında diğer 2 milyon kişinin ölümü
  • 1939 ile 1941 ve 1944 ile 1945 arasında Polonyalı, Ukraynalı, Moldovyalı ve diğer Baltık Cumhuriyetlerinden insanların sürgünü
  • 1941'de Volga Almanlarının sürgünü
  • 1944'te Kırım Tatarlarının sürgünü
  • 1944'te Çeçenlerin sürgünü
  • 1944'te İnguşların sürgünü.(s. 9-10)

Eleştiriler[değiştir | kaynağı değiştir]

Kitap yayımlandıktan sonra üç ana yazarı; Karel Bartosek, Jean-Louis Margolin ve Nicolas Werth[3] kitabın giriş bölümünde yazılanlara karşı çıkmış ve editör Stéphane Courtois'yı eleştirmiştir.[6] Margolin ve Werth, Courtois'nın 100 milyon sayısına ulaşmak için takıntı yaptığını ve bunun "uydurma ve taraflı bilime",[7] bazı ülkelerdeki ölüm sayılarını abartmasına[3][8][9]:123 sebep olduğunu söylemiştir. Ayrıca komünizm ve Nazizm arasındaki karşılaştırmaları reddetmiştir. Margolin tarafından Courtois'nın çabası "komünizmin suç teşkil eden bir fenomen olarak küresel olarak kınanması için hedeflediği davayı desteklemek için suçlamaları toplarken yaptığı taraflı politik aktivite" olarak tanımlamıştır.[10]

Kaynakça[değiştir | kaynağı değiştir]

  1. ^ http://www.dogankitap.com/kitap.asp?id=208 7 Ağustos 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Doğan Kitap
  2. ^ Yazarlar Listesi:
    • Stéphane Courtois Centre national de la recherche scientifique (CNRS)'de araştırma müdürüdür.
    • Nicolas Werth Paris'te yer alan Institut d'Histoire du Temps Présent (IHTP)'de araştırmacıdır.
    • Jean-Louis Panné uluslararası Komünist hareket konusunda uzmandır.
    • Andrzej Paczkowski Institute for Political Studies of the Polish Academy of Sciences'ın müdür yardımcısı ve Polish Ministry of Internal Affairs'ın arşiv komisyonu üyesidir.
    • Karel Bartošek (1930–2004) bir Çek tarihçidir ve IHTP'de araştırmacılık yapmıştır.
    • Jean-Louis Margolin Université de Provence'de öğretim görevlisi ve Research Institute on Southeast Asia'da araştırmacıdır.
    • Sylvain Boulougue GEODE, Université Paris X'de araştırma görevlisidir.
    • Pascal Fontaine Latin Amerika konusunda uzman bir gazetecidir.
    • Rémi Kauffer istihbarat, terör ve gizli operasyonlar tarihi konularında uzmandır.
    • Pierre Rigoulet Institut d'Histoire Sociale'de araştırmacıdır.
    • Yves Santamaria tarihçidir.
  3. ^ a b c Chemin, Ariane (31 Ekim 1997). "Les divisions d'une équipe d'historiens du communisme [Divisions among the team of historians of Communism]" (Fransızca). Le Monde. 9 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ekim 2023. 
  4. ^ Nicolas Werth kitabın içerisinde bu sayının 15 milyon olduğuna atıfta bulunmaktadır.
  5. ^ Jean-Louis Margolin kitabın içerisinde bu sayının yarısına atıfta bulunmaktadır.
  6. ^ Hoffmann, Stanley (1998). "Review of Le Livre noir du communisme: Crimes, terreur, répression (The Black Book of Communism: Crimes, Terror, and Repression)". Foreign Policy (110): 166-169. doi:10.2307/1149284. ISSN 0015-7228. 1 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ekim 2023. 
  7. ^ Ghodsee, Kristen Rogheh. Red hangover: legacies of twentieth-century communism. s. 140. ISBN 978-0-8223-6934-9. 
  8. ^ Gvosdev, Nikolas K. (2008). The strange death of Soviet communism: a postscript. The national interest series. New Brunswick (N.J.): Transaction Publishers. s. 194. ISBN 978-1-4128-0697-8. 
  9. ^ Ghodsee, Kristen (1 Ekim 2014). "A Tale of "Two Totalitarianisms": The Crisis of Capitalism and the Historical Memory of Communism". History of the Present (İngilizce). 4 (2): 115-142. doi:10.5406/historypresent.4.2.0115. ISSN 2159-9785. 1 Mayıs 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ekim 2023. 
  10. ^ Aronson, Ronald (2003). "Communism's posthumous trial". History and Theory. 42 (2): 222-245. doi:10.1111/1468-2303.00240. 

Ayrıca bakınız[değiştir | kaynağı değiştir]

Dış bağlantılar[değiştir | kaynağı değiştir]