Rockwell B-1 Lancer , a enciclopedia libre

Rockwell B-1 Lancer
Instancia de	familia de aeronaves
Subclase de	cuatrireactor e land-based strategic jet bomber (en)
	Composto por Rockwell B-1A Lancer; Rockwell B-1B Lancer ; ;
Produción
País de orixe	Estados Unidos de América
Fabricante	Rockwell International (pt) e Boeing
Total producido	100
Características
Autonomía	6.478 mn
Impulsado por	General Electric F101 (en)
Datas e localizacións
Entrada en servizo	1 de outubro de 1986
Primeiro voo	23 de decembro de 1974
Dimensións
Altura	10,4 m
Lonxitude	44,5 m
Persoas e organizacións
Desenvolvedor	Rockwell Automation (pt)
	Operador/a Forza Aérea dos Estados Unidos de América ; ;
Fontes e ligazóns
	Descrito pola fonte US Air Force Air Power Directory (en) ; Jane's American Fighting Aircraft of the 20th Century (en) ; ;
	[ Wikidata ] [ G:Commons ] [ C:Commons ]

O Rockwell B-1 Lancer é un bombardeiro estratéxico catrimotor con ás de xeometría variable usado pola Forza Aérea dos Estados Unidos (USAF). Pensouse como bombardeiro supersónico para a década dos 60 cun alcance e unha carga suficiente para substituír o Boeing B-52 Stratofortress, e desenvolveuse principalmente como penetrador a baixa cota de longo alcance con capacidade supersónica a grande altura.

Deseñado por Rockwell International, o desenvolvemento do bombardeiro foi atrasado múltiples veces ao longo da súa historia, a medida que a teoría do equilibrio estratéxico cambiaba dende unha resposta flexible ata a destrución mutua e viceversa. A primeira versión B-1A desenvolveuse a principios dos 70, pero a súa produción foi cancelada e só se fabricaron catro prototipos. A necesidade dunha nova plataforma apareceu novamente a comezos dos anos 80, e o avión reapareceu como a versión B-1B co perfil de bombardeiro de baixo nivel. Porén, nesta etapa o desenvolvemente da tecnoloxía furtiva prometía unha capacidades moi melloradas para o avión. A produción foi adiante xa que o B-1B sería operacional antes de que eses conceptos tecnolóxicos avanzados estivesen dispoñibles, durante un período no que o B-52 sería cada vez máis vulnerable. O B-1B entrou en servizo como bombardeiro nuclear no Mando Aéreo Estratéxico da USAF.

Nos anos 90, o B-1B foi convertido para un uso como bombardeiro convencional. Entro por vez primeira en combate durante a operación Raposo do deserto en 1998, e actuaría novamente na acción da OTAN en Kosovo o ano seguinte. O B-1B apoiaría tamén ás forzas dos Estados Unidos e da OTAN en Afganistán e Iraq. O Lancer é o compoñente supersónico da forza de bombardeiros de longo alcance da USAF, acompañado polos subsónicos B-52 e Northrop Grumman B-2 Spirit. O bombardeiro é chamado "Bone" (orixinalmente por "B-One". Bone en galego é óso). Coa retirada do General Dynamics/Grumman EF-111A Raven en 1998 e do Grumman F-14 Tomcat en 2006, o B-1B é o único avión de xeometría variable activo nos Estados Unidos. Agárdase que o B-1B continue en servizo ata a década dos 2020, cando sexa substituído por bombardeiros de próxima xeración.