Cesare Prandelli

Cesare Prandelli
Persoonlijke informatie
Volledige naam	Cesare Claudio Prandelli
Geboortedatum	19 augustus 1957
Geboorteplaats	Orzinuovi, Italië
Lengte	176 cm
Senioren
Getrainde teams
1990–1997; 1993–1994; 1997–1998; 1998–2000; 2000–2001; 2002–2004; 2004; 2005–2010; 2010–2014; 2014; 2016; 2017–2018; 2018–2019; 2020–2021	Atalanta Bergamo (jeugd); Atalanta Bergamo (interim); US Lecce; Hellas Verona; SSC Venezia; Parma; AS Roma; ACF Fiorentina; Italië; Galatasaray SK; Valencia CF; Al-Nasr SC; Genoa CFC; ACF Fiorentina
Portaal	Voetbal

Cesare Claudio Prandelli (Orzinuovi, 19 augustus 1957) is een Italiaans voormalig profvoetballer en huidig voetbaltrainer.

Spelerscarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Cesare Prandelli was een verdedigend ingestelde middenvelder die over een uitstekend schot beschikte. In 1974 maakte hij zijn debuut voor Cremonese, dat toen in de Serie C uitkwam. Hoewel het elftal met spelers als Prandelli en Antonio Cabrini over toekomstige toppers beschikte, wist Cremonese pas in 1977 te promoveren naar de Serie B. Een jaar later zakte de club opnieuw naar de Serie C en verkaste Prandelli naar Atalanta in de Serie A. Daar werd hij in geen tijd een titularis, maar kon hij niet voorkomen dat de club degradeerde.

Prandelli versierde vervolgens een transfer naar topclub Juventus, waar hij opnieuw verenigd werd met Cabrini. Prandelli zag hoe het middenveld van Juventus in de loop der jaren bemand werd door kleppers als Michel Platini, Marco Tardelli en Massimo Bonini en moest zich tevreden stellen met een rol als invaller. In zijn periode bij Juventus won hij wel drie landstitels, eenmaal de beker, eenmaal de Europacup II en eenmaal de Europacup I. Die laatste trofee veroverde Juventus in 1985, na een historische finale tegen Liverpool in het Heizelstadion in Brussel. Voor de aftrap van de finale braken er zware rellen uit waarbij tientallen supporters om het leven kwamen. Ondanks het Heizeldrama ging de wedstrijd gewoon door en veroverde Juventus voor het eerst de Europacup I. Prandelli mocht in de slotminuten invallen voor Massimo Briaschi.

Na zes seizoenen bij Juventus keerde Prandelli terug naar Atalanta Bergamo. In 1987 bereikte de club de finale van de Coppa Italia, maar verloor daarin over twee wedstrijden met 4-0 van het Napoli van stervoetballer Diego Maradona. Prandelli speelde enkel in de met 3-0 verloren heenwedstrijd mee. Datzelfde jaar zakte Atalanta naar de Serie B, hoewel het als verliezend bekerfinalist ook mocht deelnemen aan de Europacup II. In het Europese bekertoernooi werd Atalanta pas in de halve finale uitgeschakeld door latere winnaar KV Mechelen. In 1988 keerden de Italianen terug naar de hoogste afdeling. Twee jaar later zette Prandelli een punt achter zijn spelerscarrière.

Clubstatistieken[bewerken | brontekst bewerken]

Seizoen	Club	Competitie	Duels	Goals
1974/75	US Cremonese	Serie C	3	0
1975/76			12	0
1976/77			37	2
1977/78		Serie B	36	2
1978/79	Atalanta Bergamo	Serie A	27	1
1979/80	Juventus		18	0
1980/81			20	0
1981/82			8	0
1982/83			15	0
1983/84			17	0
1984/85			11	0
1985/86	Atalanta Bergamo		21	0
1986/87			29	1
1987/88		Serie B	8	0
1988/89		Serie A	15	0
1989/90		Serie A	16	0
TOTAAL			293	4

Trainerscarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Beginjaren[bewerken | brontekst bewerken]

Meteen na het beëindigen van zijn spelersloopbaan kreeg Prandelli de functie van jeugdcoach bij Atalanta. Van november 1993 tot aan het einde van het seizoen was hij interim-coach van het eerste elftal. Prandelli kon echter niet voorkomen dat Atalanta opnieuw naar de Serie B zakte. Na de degradatie ging hij terug aan de slag als jeugdcoach.

In 1997 stapte hij over naar Lecce, waar hij voor het eerst volwaardig hoofdcoach werd. Prandelli slaagde er niet in om Lecce uit de degradatiezone te loodsen en werd in januari 1998 ontslagen. Meteen daarna werd hij in de Serie B coach van Verona, dat onder zijn leiding meteen kampioen werd in het seizoen 1998/99 en zodoende rechtstreeks promoveerde naar de hoogste afdeling. Zijn ex-club Lecce maakte dat jaar de omgekeerde beweging. In het seizoen 1998/99 eindigde hij met Verona verrassend op de negende plaats.

In 2000 keerde Prandelli terug naar de Serie B, waar hij ditmaal trainer werd van het bescheiden Venezia. De club werd onder zijn leiding vierde en promoveerde dus naar de hoogste divisie. In de Serie A ging Venezia echter niet goed van start. Na reeds vijf wedstrijden werd Prandelli ontslagen. Vervolgens was hij enkele maanden werkloos en begon hij te golfen.

Parma[bewerken | brontekst bewerken]

Na iets minder dan een jaar zonder club werd Prandelli aangesteld als hoofdcoach van bekerwinnaar Parma, waar hij toppers als Daniele Bonera, Adriano, Adrian Mutu en Alberto Gilardino onder zijn hoede kreeg. In de twee seizoenen dat hij trainer was van Parma, eindigde de club telkens op de 5e plaats in de Serie A. Parma nam onder Prandelli ook elk jaar deel aan de UEFA Cup. In het seizoen 2003/04 werden de prestaties van Parma wel overschaduwd door het Parmalat-schandaal.

Prandelli's periode als trainer van Parma leverde hem een transfer naar topclub AS Roma op. Hij tekende in de zomer van 2004 bij de Romeinse club, maar stapte om persoonlijke redenen nog voor het begin van de competitie op. Prandelli wilde zijn echtgenote, bij wie in 2001 borstkanker was vastgesteld, bijstaan omdat haar toestand was verslechterd.

Fiorentina[bewerken | brontekst bewerken]

In de zomer van 2005 keerde Prandelli terug naar het voetbal. Hij volgde zijn oud-ploegmaat Dino Zoff op als trainer van Fiorentina, dat net aan de degradatie was ontsnapt. Met spelers als Luca Toni, Riccardo Montolivo en Giampaolo Pazzini werd Fiorentina in Prandelli's eerste seizoen vierde in de Serie A, waardoor de club geplaatst was voor de voorrondes van de UEFA Champions League. In 2006 kwam in het Italiaanse voetbal echter een grootschalig omkoopschandaal aan het licht. Tal van clubs, waaronder Fiorentina, werden aanvankelijk naar de Serie B verwezen. Uiteindelijk mocht de club ook in het seizoen 2006/07 in de Serie A starten, al begon het wel met een achterstand van 15 punten en werd het voor een jaar uitgesloten van Europees voetbal. Desondanks die aanzienlijke achterstand loodste Prandelli zijn team naar de zesde plaats. Een jaar later bereikte hij met Fiorentina de halve finale van de UEFA Cup, waarin het werd uitgeschakeld door latere winnaar CSKA Moskou. Dat jaar werd hij ook verkozen tot beste trainer in de Serie A. In het seizoen 2009/10 wist hij zich met Fiorentina te plaatsen voor de groepsfase van de Champions League en stak hij Fulvio Bernardini voorbij als langstzittende coach van Fiorentina. Prandelli's elftal werd in de groep van Liverpool, Olympique Lyon en Debreceni eerste. In de volgende ronde werd Fiorentina op basis van het aantal gescoorde uitdoelpunten uit het toernooi gewipt door latere finalist Bayern München. Aan het einde van het seizoen 2009/10 werd hij opgevolgd door Siniša Mihajlović.

Bondscoach Italië[bewerken | brontekst bewerken]

Nog voor het teleurstellende WK 2010, waarin Italië de groepsfase niet overleefde, werd Prandelli benoemd als de opvolger van bondscoach Marcello Lippi. Op 10 augustus 2010 leidde hij zijn eerste interland als bondscoach. Het ging om een vriendschappelijk duel, dat met 1-0 verloren werd van Ivoorkust. Hij liet vijf spelers debuteren in die wedstrijd: Marco Motta (Juventus), Cristian Molinaro (VfB Stuttgart), Salvatore Sirigu (Città di Palermo), Mario Balotelli (Inter Milaan) en Amauri (Juventus).

Nadien nam Prandelli met Italië deel aan de kwalificaties voor het EK 2012. De Azzuri werden na acht overwinningen in tien wedstrijden eerste in de groep van Estland, Servië, Slovenië, Noord-Ierland en Faeröer. Op het EK in Polen en Oekraïne werd Italië samen met titelverdediger Spanje, Kroatië en Ierland ondergebracht in Groep C. Zowel tegen Spanje als Kroatië speelde Italië 1-1 gelijk. In de laatste wedstrijd won het team van Prandelli met 2-0 van Ierland, waardoor het in Groep C over Kroatië naar de tweede plaats sprong. In de volgende ronde werd Engeland na strafschoppen uitgeschakeld. In de strafschoppenreeks won Italië met 2-4, na onder meer een panenka van Andrea Pirlo. In de halve finale won Italië met 1-2 van Duitsland, een van de topfavorieten voor eindwinst. Prandelli's protegé en enfant terrible Mario Balotelli scoorde in dat duel twee keer voor Italië. In de finale stonden de Italianen opnieuw tegenover Spanje. Hoewel Spanje overtuigend won met 4-0, mocht Italië het toernooi met opgeheven hoofd verlaten. Na het EK mocht de spelersgroep van Prandelli in het Quirinaalpaleis op bezoek bij de Italiaans president Giorgio Napolitano.

Een jaar na het EK mocht Italië als verliezend finalist van het EK ook deelnemen aan de Confederations Cup. In de groepsfase plaatste Italië zich samen met gastland Brazilië voor de halve finale. Daarin mocht het team van Prandelli het opnieuw opnemen tegen Spanje. Na 120 minuten stond het nog steeds 0-0. In de strafschoppenreeks won Spanje met 7-6. De Italiaanse verdediger Leonardo Bonucci was de enige speler die een penalty miste.

In 2013 wist Italië zich ook te plaatsen voor het WK 2014 in Brazilië. In Groep B van de Europese kwalificatieronde had Italië geen moeite om afstand te nemen van onder meer Denemarken, Tsjechië en Bulgarije. Op 10 september 2013 en met nog twee wedstrijden te gaan, verzekerde Italië zich van deelname aan het WK. Italië was samen met Nederland het eerste Europese land dat zich wist te kwalificeren voor de eindronde in Brazilië.

Op het WK 2014 stelde Italië teleur. In het eerste duel won het team van Prandelli van Engeland, maar nadien verloren de Italianen van zowel Costa Rica als Uruguay. Op 24 juni 2014, na de 0-1 nederlaag tegen Uruguay, kondigde Prandelli zijn ontslag als bondscoach aan.

Interlands Italië onder leiding van Cesare Prandelli Bijgewerkt tot en met 24 juni 2014
№	Datum	Wedstrijd	Uitslag	Competitie
1	10 augustus 2010	Ivoorkust – Italië	1 – 0	Oefeninterland
2	3 september 2010	Estland – Italië	1 – 2	EK-kwalificatie
3	7 september 2010	Italië – Faeröer	5 – 0	EK-kwalificatie
4	8 oktober 2010	Noord-Ierland – Italië	0 – 0	EK-kwalificatie
5	12 oktober 2010	Italië – Servië	0 – 0	EK-kwalificatie
6	17 november 2010	Italië – Roemenië	1 – 1	Oefeninterland
7	9 februari 2011	Duitsland – Italië	1 – 1	Oefeninterland
8	25 maart 2011	Slovenië – Italië	0 – 1	EK-kwalificatie
9	29 maart 2011	Oekraïne – Italië	0 – 2	Oefeninterland
10	3 juni 2011	Italië – Estland	3 – 0	EK-kwalificatie
11	7 juni 2011	Italië – Ierland	0 – 2	Oefeninterland
12	10 augustus 2011	Italië – Spanje	2 – 1	Oefeninterland
13	2 september 2011	Faeröer – Italië	0 – 1	EK-kwalificatie
14	6 september 2011	Italië – Slovenië	1 – 0	EK-kwalificatie
15	7 oktober 2011	Servië – Italië	1 – 1	EK-kwalificatie
16	11 oktober 2011	Italië – Noord-Ierland	3 – 0	EK-kwalificatie
17	11 november 2011	Polen – Italië	0 – 2	Oefeninterland
18	15 november 2011	Italië – Uruguay	0 – 1	Oefeninterland
19	29 februari 2012	Italië – Verenigde Staten	0 – 1	Oefeninterland
20	1 juni 2012	Italië – Rusland	0 – 3	Oefeninterland
21	10 juni 2012	Italië – Spanje	1 – 1	EK-eindronde
22	14 juni 2012	Kroatië – Italië	1 – 1	EK-eindronde
23	18 juni 2012	Italië – Ierland	2 – 0	EK-eindronde
24	24 juni 2012	Engeland – Italië	0 – 0	EK-eindronde
25	28 juni 2012	Duitsland – Italië	1 – 2	EK-eindronde
26	1 juli 2012	Italië – Spanje	0 – 4	EK-eindronde
27	15 augustus 2012	Engeland – Italië	2 – 1	Oefeninterland
28	7 september 2012	Bulgarije – Italië	2 – 2	WK-kwalificatie
29	11 september 2012	Italië – Malta	2 – 0	WK-kwalificatie
30	12 oktober 2012	Armenië – Italië	1 – 3	WK-kwalificatie
31	16 oktober 2012	Italië – Denemarken	3 – 1	WK-kwalificatie
32	14 november 2012	Italië – Frankrijk	1 – 2	Oefeninterland
33	6 februari 2013	Nederland – Italië	1 – 1	Oefeninterland
34	21 maart 2013	Brazilië – Italië	2 – 2	Oefeninterland
35	26 maart 2013	Malta – Italië	0 – 2	WK-kwalificatie
36	31 mei 2013	Italië – San Marino	4 – 0	Oefeninterland
37	7 juni 2013	Tsjechië – Italië	0 – 0	WK-kwalificatie
38	11 juni 2013	Haïti – Italië	2 – 2	Oefeninterland
39	16 juni 2013	Mexico – Italië	1 – 2	FIFA Confederations Cup
40	19 juni 2013	Japan – Italië	3 – 4	FIFA Confederations Cup
41	22 juni 2013	Brazilië – Italië	4 – 2	FIFA Confederations Cup
42	27 juni 2013	Italië – Spanje	0 – 0	FIFA Confederations Cup
43	30 juni 2013	Uruguay – Italië	2 – 2	FIFA Confederations Cup
44	14 augustus 2013	Italië – Argentinië	1 – 2	Oefeninterland
45	6 september 2013	Italië – Bulgarije	1 – 0	WK-kwalificatie
46	10 september 2013	Italië – Tsjechië	2 – 1	WK-kwalificatie
47	11 oktober 2013	Denemarken – Italië	2 – 2	WK-kwalificatie
48	15 oktober 2013	Italië – Armenië	2 – 2	WK-kwalificatie
49	15 november 2013	Italië – Duitsland	1 – 1	Oefeninterland
50	18 november 2013	Nigeria – Italië	2 – 2	Oefeninterland
51	5 maart 2014	Spanje – Italië	1 – 0	Oefeninterland
52	31 mei 2014	Italië – Ierland	0 – 0	Oefeninterland
53	4 juni 2014	Italië – Luxemburg	1 – 1	Oefeninterland
54	14 juni 2014	Engeland – Italië	1 – 2	WK-eindronde
55	20 juni 2014	Italië – Costa Rica	1 – 0	WK-eindronde
56	24 juni 2014	Uruguay – Italië	1 – 0	WK-eindronde

Galatasaray[bewerken | brontekst bewerken]

Prandelli trad op 3 juli 2014 aan als hoofdcoach bij Galatasaray SK. Die club gaf hem op 27 november van datzelfde jaar zijn ontslag. Galatasaray stond op dat moment derde in de competitie, één punt achter de gedeelde leidersplaats. Prandelli's ontslag volgde één dag nadat de club met 2-0 verloor bij RSC Anderlecht, waardoor het de poulefase van de UEFA Champions League niet meer kon overleven en ook geen kans meer had op een vervolg in de UEFA Europa League. De Italiaan werd opgevolgd door Hamza Hamzaoğlu.

Valencia[bewerken | brontekst bewerken]

Prandelli werd begin oktober 2016 aangesteld als trainer van Valencia CF. Valencia, dat in één jaar tijd aan haar vierde trainer toe was (na ook Nuno, Gary Neville en Pako Ayestarán) had een rampzalige competitiestart genomen.^[1] Prandelli slaagde er echter niet in om het tij te keren, waarop hij na amper 91 dagen weer op de keien werd gezet.^[2] Naast twee gewonnen bekerwedstrijden had hij in de competitie slechts 6 op 24 gepakt.

Privéleven[bewerken | brontekst bewerken]

Op achttienjarige leeftijd leerde Prandelli in zijn geboortedorp Orzinuovi de vijftienjarige Manuela Caffi kennen. In 1982 trouwden de twee, onder toezicht van getuigen Domenico Pezzolla en Antonio Cabrini. Prandelli en Caffi kregen later twee kinderen, Carolina en Nicolò. In 2001 werd er bij Prandelli's echtgenote borstkanker vastgesteld. Toen haar toestand in 2004 verslechterde, stapte hij op als coach van AS Roma. Op 26 november 2007 overleed Caffi. In 2010 begon hij een relatie met Novella Benini, de ex van het Italiaans parlementslid Chicco Testa. Dat jaar werd Prandelli ook voor het eerst grootvader.