Wereldkampioenschap voetbal 2010

Wereldkampioenschap voetbal 2010
	2010 FIFA World Cup
Toernooi-informatie
Gastland	Zuid-Afrika
Datum	11 juni – 11 juli 2010
Teams	32 (van 6 confederaties)
Stadions	10 (in 9 gaststeden)
Winnaar	Spanje (1e titel)
Toernooistatistieken
Wedstrijden	64
Doelpunten	145 (2,27 per wedstrijd)
Toeschouwers	3.178.856 (49.670 per wedstrijd)
Topscorer(s)	Thomas Müller ; Wesley Sneijder ; David Villa; Diego Forlán ; (allen 5 doelpunten)
Beste speler	Diego Forlán
Beste keeper	Iker Casillas
Fair-Playprijs	Spanje
Navigatie
Portaal	Voetbal

Zie 2010 FIFA World Cup South Africa voor het sportspel van Electronic Arts.

Het FIFA wereldkampioenschap voetbal 2010 was de 19de editie van een internationale voetbalwedstrijd tussen de nationale mannenteams van landen die aangesloten zijn bij de FIFA. Het evenement vond plaats in de periode van 11 juni tot en met 11 juli 2010 in Zuid-Afrika. Het was de eerste editie die op het Afrikaanse continent werd georganiseerd.

Zuid-Afrika werd verkozen boven Marokko en Egypte als gastland in een geheel Afrikaans selectieproces. Via een uitgebreid kwalificatieproces en de automatische kwalificatie van het gastland bleven er 32 landen over voor het eindtoernooi, dat gespeeld werd in tien stadions verspreid over Zuid-Afrika. De gekwalificeerde landen werden in december 2009 verdeeld in 8 poules van vier teams. De nummers 1 en 2 van elke poule gingen door naar de finalerondes, die volgens een knock-outsysteem werden gespeeld.

De finale van het wereldkampioenschap werd gespeeld op 11 juli, in Soccer City in Johannesburg, tussen Nederland en Spanje. Na verlenging won Spanje met 0-1 door een doelpunt van Andrés Iniesta; het land werd daarmee voor het eerst in zijn geschiedenis wereldkampioen. Nederland verloor na 1974 en 1978 voor de derde keer in zijn geschiedenis de finale van het wereldkampioenschap voetbal en werd daarmee recordhouder voor het land wat de meeste finales heeft gespeeld zonder er ooit één te winnen.

Organisatie en speelsteden[bewerken | brontekst bewerken]

Toewijzing[bewerken | brontekst bewerken]

Direct na het besluit om het wereldkampioenschap van 2006 in Duitsland te organiseren, besloot de FIFA om in de toekomst de organisatie van het toernooi te laten rouleren over de verschillende continenten. Daardoor stond al vroeg vast dat in 2010 het kampioenschap in Afrika zou worden gespeeld.

Er waren vijf kandidaten: Zuid-Afrika, Egypte, Libië, Marokko en Tunesië. Tunesië en Libië wilden samen het toernooi organiseren. Omdat de FIFA het niet toestond dat twee landen het toernooi samen zouden organiseren, trok Tunesië zich zeven dagen voor de stemming terug. Vervolgens beoordeelde de FIFA dat Libië niet voldeed aan de eisen om het toernooi zelf te organiseren. Libië kon namelijk niet garanderen dat het -in geval van kwalificatie- Israël zou toestaan deel te nemen aan een toernooi op Libisch grondgebied. Daardoor ging op 15 mei 2004 in Zürich de stemming tussen drie landen. Er was slechts één stemronde nodig om Zuid-Afrika tot gastheer voor 2010 te verkiezen.^[1]

Stemming: Zuid-Afrika - 14 stemmen; Marokko - 10 stemmen; Egypte - 0 stemmen; Tunesië - trok zich terug toen duo-organisatie niet werd toegestaan; Libië - niet in behandeling genomen omdat het niet voldeed aan de eisen na terugtrekking van Tunesië

Stadions[bewerken | brontekst bewerken]

De wedstrijden werden gespeeld in tien stadions in negen steden.

Johannesburg	Durban	Kaapstad	Johannesburg
Soccer City	Moses Mabhidastadion	Groenpuntstadion	Ellispark
Capaciteit: 94.700	Capaciteit: 69.957	Capaciteit: 66.005	Capaciteit: 61.639

Pretoria	Durban Port Elizabeth Rustenburg Nelspruit Pretoria Bloemfontein Johannesburg Kaapstad Pietersburg (Polokwane)		Port Elizabeth
Loftus Versfeld			Nelson Mandelabaaistadion
Capaciteit: 49.365			Capaciteit: 46.082

Bloemfontein	Polokwane	Nelspruit	Rustenburg
Vrystaatstadion	Peter Mokabastadion	Mbombelastadion	Royal Bafokengstadion
Capaciteit: 45.058	Capaciteit: 45.264	Capaciteit: 43.589	Capaciteit: 44.530

De openingswedstrijd en de finale vonden plaats in het nieuwe Soccer City in Johannesburg, dat met 95.000 zitplaatsen de grootste capaciteit heeft. De halve finales waren in Kaapstad en Durban, de kwartfinales in Johannesburg (2x), Kaapstad en Port Elizabeth.

Onderstaande tabel geeft informatie over de stadions en de wedstrijden die er werden gespeeld:

Plaats	Stadion	Capaciteit	Bespelers	1e ronde	1/8 fin.	1/4 fin.	1/2 fin.	3e/4e	finale	Totaal
Bloemfontein	Vrystaatstadion	45.058	Bloemfontein Celtic	5	1	0	0	0	0	6
Durban	Moses Mabhida Stadium	69.957	-	5	1	0	1	0	0	7
Johannesburg	Soccer City	94.700	Kaizer Chiefs	5	1	1	0	0	1	8
Johannesburg	Ellispark	61.639	Orlando Pirates FC	5	1	1	0	0	0	7
Kaapstad	Groenpuntstadion	66.005	-	5	1	1	1	0	0	8
Nelspruit	Mbombela Stadion	43.589	-	4	0	0	0	0	0	4
Pietersburg (Polokwane)	Peter Mokaba Stadion	45.264	-	4	0	0	0	0	0	4
Port Elizabeth	Nelson Mandelabaai Stadion	46.082	-	5	1	1	0	1	0	8
Pretoria	Loftus Versfeld Stadion	49.365	Supersport United FC	5	1	0	0	0	0	6
Rustenburg	Royal Bafokeng Stadion	44.530	-	5	1	0	0	0	0	6
Totaal				48	8	4	2	1	1	64

Voorbereiding van de eindronde[bewerken | brontekst bewerken]

In september 2006 werd bekend dat er grote problemen waren met de voorbereidingen. Sepp Blatter, voorzitter van de FIFA, ging de situatie zo snel mogelijk ter plaatse evalueren. In de wandelgangen werd al gezocht naar oplossingen, indien het WK zou worden onttrokken aan Zuid-Afrika. Eerder deed een dergelijke situatie zich voor na de grote aardbeving in Mexico City in 1985. Ook toen bleek het uiteindelijk niet nodig uit te wijken naar een ander land.

Mascotte[bewerken | brontekst bewerken]

Op 22 september 2008 werd de mascotte van het WK 2010 bekendgemaakt. Zijn naam is Zakumi en hij is een geel luipaard met groen haar.^[2]

Kwalificatie[bewerken | brontekst bewerken]

Zie WK voetbal 2010 (kwalificatie) voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Een recordaantal van 204 landen had zich aangemeld voor deelname aan de kwalificaties voor de eindronde, inclusief Zuid-Afrika.^[3] Slechts de Filipijnen, Brunei en Laos hadden zich niet aangemeld. Papoea Nieuw-Guinea had zich aangemeld, maar deed uiteindelijk niet mee. Via regionale kwalificaties werd dit aantal teruggebracht naar 31 landen die zich voor de eindronde hebben gekwalificeerd. Zuid-Afrika is als gastland automatisch geplaatst.

De loting voor de kwalificatie vond plaats op 25 november 2007 in Durban, Zuid-Afrika. Voordat de loting plaats had werden al enkele kwalificatiewedstrijden gespeeld in Zuid-Amerika, Afrika en Azië en Oceanië. De Europese teams kwamen pas in actie na de zomer van 2008. Zij streden om 13 plaatsen. Ook de regerend wereldkampioen, Italië, heeft zich via kwalificatie moeten plaatsen.

confederatie	continent	details
AFC	Azië	WK voetbal 2010 (kwalificatie AFC)
CAF	Afrika	WK voetbal 2010 (kwalificatie CAF)
CONCACAF	Noord- en Midden-Amerika en Caraïben	WK voetbal 2010 (kwalificatie CONCACAF)
CONMEBOL	Zuid-Amerika	WK voetbal 2010 (kwalificatie CONMEBOL)
OFC	Oceanië	WK voetbal 2010 (kwalificatie OFC)
UEFA	Europa	WK voetbal 2010 (kwalificatie UEFA)

Gekwalificeerde landen[bewerken | brontekst bewerken]

FIFA-lid	Confederatie	Kwalificatie	Kwal. datum	Aantal dln. (incl. 2014)	Dln. op rij	Eerste dln.	Laatste dln.	Titels (excl. 2014)	Beste prestatie
Algerije	CAF	1e Groep C	18 november 2009	3e	1	1982	1986	0	Groepsfase
Argentinië	CONMEBOL	Nummer 4 CONMEBOL	14 oktober 2009	15e	10	1930	2006	2	Winnaar
Australië	AFC	Vierde ronde 1e groep A	6 juni 2009	3e	2	1974	2006	0	Achtste finale
Brazilië	CONMEBOL	Nummer 1 CONMEBOL	5 september 2009	19e	19	1930	2006	5	Winnaar
Chili	CONMEBOL	Nummer 2 CONMEBOL	10 oktober 2009	8e	1	1930	1998	0	3e plaats
Denemarken	UEFA	1e Groep 1	10 oktober 2009	4e	1	1986	2002	0	Kwartfinale
Duitsland	UEFA	1e Groep 4	10 oktober 2009	17e	15	1934	2006	3	Winnaar
Engeland	UEFA	1e Groep 6	9 september 2009	13e	4	1950	2006	1	Winnaar
Frankrijk	UEFA	Uefa Play-off	18 november 2009	13e	4	1930	2006	1	Winnaar
Ghana	CAF	1e Groep D	6 september 2009	2e	2	2006	2006	0	Achtste finale
Griekenland	UEFA	Uefa Play-off	18 november 2009	2e	1	1994	1994	0	Groepsfase
Honduras	CONCACAF	Vierde ronde 3e plaats	14 oktober 2009	2e	1	1982	1982	0	Groepsfase
Italië	UEFA	1e Groep 8	10 oktober 2009	17e	13	1934	2006	5	Winnaar
Ivoorkust	CAF	1e Groep E	10 oktober 2009	2e	2	2006	2006	0	Groepsfase
Japan	AFC	Vierde ronde 2e groep A	6 juni 2009	4e	4	1998	2006	0	Achtste finale
Kameroen	CAF	1e Groep A	14 november 2009	6e	1	1982	2002	0	Kwartfinale
Mexico	CONCACAF	Vierde ronde 2e plaats	10 oktober 2009	14e	5	1930	2006	0	Kwartfinale
Nederland	UEFA	1e Groep 9	6 juni 2009	9e	2	1934	2006	0	Tweede
Nieuw-Zeeland	OFC	Play-off AFC/OFC	14 november 2009	2e	1	1982	1982	0	Groepsfase
Nigeria	CAF	1e Groep B	14 november 2009	4e	1	1994	2002	0	Achtste finale
Noord-Korea	AFC	Vierde ronde 2e groep B	17 juni 2009	2e	1	1966	1966	0	Kwartfinale
Paraguay	CONMEBOL	Nummer 3 CONMEBOL	9 september 2009	8e	4	1930	2006	0	Achtste finale
Portugal	UEFA	Uefa Play-off	18 november 2009	5e	3	1966	2006	0	Derde
Servië	UEFA	1e Groep 7	10 oktober 2009	1e	1	-	-	0
Slovenië	UEFA	Uefa Play-off	18 november 2009	2e	1	2002	2002	0	Groepsfase
Slowakije	UEFA	1e Groep 3	14 oktober 2009	1e	1	-	-	0
Spanje	UEFA	1e Groep 5	9 september 2009	13e	9	1934	2006	0	Vierde
Uruguay	CONMEBOL	Winnaar play-off CONMEBOL/CONCACAF	18 november 2009	11e	1	1930	2002	2	Winnaar
Verenigde Staten	CONCACAF	Vierde ronde 1e plaats	10 oktober 2009	9e	6	1930	2006	0	Derde
Zuid-Afrika	CAF	Gastland	15 mei 2004	3e	1	1998	2002	0	Groepsfase
Zuid-Korea	AFC	Vierde ronde 1e groep B	6 juni 2009	8e	7	1954	2006	0	Vierde
Zwitserland	UEFA	1e Groep 2	14 oktober 2009	9e	2	1934	2006	0	Kwartfinale

Eindronde[bewerken | brontekst bewerken]

Opzet

Het toernooi heeft dezelfde opzet als de toernooien die vanaf 1998 georganiseerd werden.

Tweeëndertig landen nemen deel waaronder het gastland. Zij zullen strijden in acht groepen van vier ploegen, waarvan de eerste twee zich kwalificeren voor de achtste finales. Vanaf deze fase wordt er gespeeld volgens het knock-outsysteem. Vervolgens zijn er de achtste finales, kwartfinales, halve finales, een wedstrijd om de derde plaats en de finale.

Loting en groepsindeling[bewerken | brontekst bewerken]

De loting voor de eindronde vond plaats op vrijdag 4 december 2009 in Kaapstad.

Potindeling

Twee dagen voor de loting maakte de FIFA de potindeling voor de loting bekend.^[4] De groepshoofden werden ondergebracht in pot 1. Pot 2 bevatte de vertegenwoordigers van Azië, Oceanië en Noord- en Midden-Amerika/Caraïben. Pot 3 de landen uit Afrika en Zuid-Amerika en pot 4 de resterende Europese landen. Behalve het organiserend land zijn de overige groepshoofden bepaald op basis van de FIFA-wereldranglijst van oktober 2009.

Bij de loting werd uit elke pot een land in een andere groep geplaatst. Hierdoor konden landen uit dezelfde pot niet bij elkaar in de groep worden geloot. Van elke confederatie kon maar één vertegenwoordiger in een groep komen, uitgezonderd Europa, waarvan twee landen per groep mogelijk werd.

Pot 1 (Gastland & Top 7 FIFA)	Pot 2 (AFC, CONCACAF + OFC)	Pot 3 (CAF + CONMEBOL)	Pot 4 (UEFA)
Brazilië Spanje Nederland Italië Duitsland Argentinië Engeland Zuid-Afrika	Verenigde Staten Mexico Australië Honduras Japan Zuid-Korea Nieuw-Zeeland Noord-Korea	Kameroen Chili Ivoorkust Paraguay Uruguay Algerije Nigeria Ghana	Frankrijk Portugal Zwitserland Griekenland Servië Denemarken Slowakije Slovenië

Groepsindeling

De volgorde van de landen komt overeen met de positie in de groep die de FIFA aan het land heeft gegeven. Volgens het schema speelt de nummer 1 uit elke groep eerst tegen de nummer 2, vervolgens tegen de nummer 3 en tot slot tegen de nummer 4.

Scheidsrechters[bewerken | brontekst bewerken]

Dertig scheidsrechters werden begin 2010 door de FIFA aangewezen. Vlak voor het toernooi vielen er twee af en werd er één vervanger aangewezen.^[5]^[6]^[7] Van deze scheidsrechters leidden er 24 een wedstrijd. Tussen haakjes staat hieronder hoeveel wedstrijden ze leidden.

AFC
Khalil Al Ghamdi (2)
Ravshan Irmatov (5)
Subkhiddin Mohd Salleh (0)
Yuichi Nishimura (4)
CAF
Koman Coulibaly (1)
Jerome Damon (2)
Eddy Maillet (2)

CONCACAF
Joel Aguilar (0)
Benito Archundia (3)
Carlos Batres (3)
Marco Rodríguez (2)
OFC
Michael Hester (1)
Peter O'Leary (0)

CONMEBOL
Héctor Baldassi (4)
Jorge Larrionda (4)
Pablo Pozo (2)
Óscar Ruiz (2)
Carlos Simon (2)
Martín Vázquez (0)

UEFA
Olegário Benquerença (3)
Massimo Busacca (1)
Frank De Bleeckere (3)
Martin Hansson (0)
Viktor Kassai (4)
Stéphane Lannoy (2)
Roberto Rosetti (2)
Wolfgang Stark (3)
Alberto Undiano Mallenco (3)
Howard Webb (4)

Groepsfase[bewerken | brontekst bewerken]

Puntentelling[bewerken | brontekst bewerken]

De groepen spelen in een halve competitie waarbij elk land eenmaal tegen elk ander land uit zijn groep speelt. Volgens het driepuntensysteem krijgt een land drie punten voor een zege, een voor een gelijkspel en nul voor een nederlaag. De eerste twee uit elke groep gaan door naar de volgende ronde.

Beslissingscriteria[bewerken | brontekst bewerken]

Wanneer teams na het beëindigen van de groepsfase met evenveel punten eindigen, wordt een aantal opeenvolgende criteria doorlopen tot een verschil wordt gevonden en men de twee ploegen kan ordenen:^[8]

Het doelpuntensaldo over alle groepswedstrijden.
Meeste doelpunten gescoord in alle groepswedstrijden.
Meeste punten in de groepswedstrijden tegen andere ploegen met gelijk aantal punten.
Doelpuntensaldo als resultaat van de groepswedstrijden tegen andere ploegen met gelijk aantal punten.
Meeste doelpunten gescoord in de groepswedstrijden tegen andere ploegen met gelijk aantal punten.
Lottrekking door het organiserend comité van de FIFA World Cup.

Groep A[bewerken | brontekst bewerken]

Frankrijk had zich geplaatst voor het WK, maar kon er niet echt trots op zijn. Het versloeg Ierland door een overduidelijke handsbal van Thierry Henry^[9] en was veel kritiek op coach Raymond Domenech. Zo noemde oud-international Éric Cantona hem "de domste trainer in het Franse voetbal sinds Lodewijk XIV".^[10] Met zijn selectie-beleid baarde Domenech weer opzien, werd voor het laatste EK David Trezeguet niet geselecteerd, doordat zijn sterrenbeeld niet in orde was,^[11] voor het WK werd de grote Franse belofte Karim Benzema van Real Madrid niet geselecteerd, al werd ontkend dat dit besluit met een vermeend sexschandaal te maken had.^[12]

De opening van de Fransen tegen Uruguay was al weinig verheffend, in een wedstrijd zonder veel hoogtepunten werd doelpuntloos gelijkgespeeld.^[13] In de tweede wedstrijd tegen Mexico werd Nicolas Anelka door Domenech aangesproken, omdat hij teveel uit zijn positie liep, Anelka antwoordde met: "va t'enculer, fils de pute" (Nederlands: "val toch dood, hoerenzoon"). Hij werd gewisseld en naar huis gestuurd.^[14] Zonder Anelka ging het niet beter, Javier Hernández omzeilde de buitenspelval te simpel en opende de score en oud-gediende Blanco benutte een zelf geforceerde strafschop.^[15] Na twee wedstrijden hadden Uruguay en Mexico vier punten (die nog tegen elkaar moesten spelen en bij een gelijkspel zouden beide ploegen zich kwalificeren), Frankrijk en Zuid-Afrika één punt.

Na de uitsluiting van Anelka was de chaos compleet, de Fransen weigerden te trainen uit solidairiteit met Anelka^[16] en er ontstond een ordinaire ruzie tussen aanvoerder Patrice Evra en de fitnesscoach.^[17] Alleen een grote overwinning op Zuid-Afrika kon de ploeg nog redden, maar in de eerste helft stond de ploeg al met 2-0 achter en verloor het spelmaker Yoann Gourcuff door een geplaatste kopstoot. De Zuid-Afrikanen hadden nog twee doelpunten nodig om zich te plaatsen, kregen in de tegenstoot genoeg kansen, naar hun coach Pereira durfde ook niet alle risco's te nemen en na de tegentreffer van Frankrijk waren de kansen verkeken.^[18] De ellende rond het Franse team ging vrolijk verder, Domenec weigerde de hand van de Zuid-Afrikaanse bondscoach te schudden,^[19] Domenech werd ondanks dat hij al opgestapt was officieel ontslagen wegens zwaar wangedrag,^[20] alle spelers werden voor de eerste nieuwe wedstrijd niet opgeroepen door de Franse voetbalbond, Henry moest zich verantwoorden bij de president^[21] en met name Anelka en Evra kregen een stevige schorsing.^[22]

De landen die zich plaatsten voor de volgende ronde waren Uruguay en Mexico, een salonremise werd het niet, maar de 1-0 zege van Uruguay op Mexico was ruim genoeg voor beide teams om zich te plaatsen.^[23] Ajacied Luis Suárez scoorde de winnende treffer en vormde met de tegen Zuid-Afrika twee scorende Diego Forlan een gevreesd aanvalsduo.^[24] Zuid-Afrika was het eerste gastland dat zich niet wist te plaatsen voor de Play-Offs.^[25]

Land	Win	Gel	Ver	DV	DT	+/-	Pnt
Uruguay	2	1	0	4	0	4	7
Mexico	1	1	1	3	2	1	4
Zuid-Afrika	1	1	1	3	5	-2	4
Frankrijk	0	1	2	1	4	-3	1


11 juni 2010 «onderlinge duels» 16:00	Zuid-Afrika	1 – 1	Mexico	Soccer City, Johannesburg Toeschouwers: 84.490 Scheidsrechter: Ravshan Irmatov ( Oezbekistan)
	Tshabalala 55'	Wedstrijdverslag	79' Márquez


11 juni 2010 «onderlinge duels» 20:30	Uruguay	0 – 0	Frankrijk	Groenpuntstadion, Kaapstad Toeschouwers: 64.100 Scheidsrechter: Yuichi Nishimura ( Japan)
	Lodeiro 65', 81'	Wedstrijdverslag


16 juni 2010 «onderlinge duels» 20:30	Zuid-Afrika	0 – 3	Uruguay	Loftus Versfeld Stadion, Pretoria Toeschouwers: 42.658 Scheidsrechter: Massimo Busacca ( Zwitserland)
	Khune 76'	Wedstrijdverslag	23', 80' (pen.) Forlán 90+5' Á. Pereira


17 juni 2010 «onderlinge duels» 20:30	Frankrijk	0 – 2	Mexico	Peter Mokaba Stadion, Pietersburg Toeschouwers: 35.370 Scheidsrechter: Khalil Al Ghamdi ( Saoedi-Arabië)
		Wedstrijdverslag	64' Hérnandez 79' (pen.) Blanco


22 juni 2010 «onderlinge duels» 16:00	Mexico	0 – 1	Uruguay	Royal Bafokeng Stadion, Rustenburg Toeschouwers: 33.425 Scheidsrechter: Viktor Kassai ( Hongarije)
		Wedstrijdverslag	43' Suárez


22 juni 2010 «onderlinge duels» 16:00	Frankrijk	1 – 2	Zuid-Afrika	Vrystaatstadion, Bloemfontein Toeschouwers: 39.415 Scheidsrechter: Óscar Ruiz ( Colombia)
	Gourcuff 25' Malouda 70'	Wedstrijdverslag	20' Khumalo 37' Mphela

Groep B[bewerken | brontekst bewerken]

Ook Argentinië had een coach die ter discussie stond, levende legende en beste Argentijnse voetballer aller tijden Diego Maradona kwam als coach net zo wispelturig over als in zijn voetbaljaren. Zijn slechte relatie met zijn een van zijn vermeende opvolgers als spelmaker Juan Roman Riquelme had tot gevolg dat hij nooit meer onder Maradona in het Argentijnse team zou spelen.^[26] Esteban Cambiasso en Javier Zanetti, die een belangrijke rol speelden bij het winnen van de Champions League van Inter Milan^[27] werden niet geselecteerd,^[28] de al een tijd niet in de Europese top spelende Juan Sebastián Verón zou de beoogde spelmaker worden.^[29] Belangrijkste troefkaart was FC Barcelona-aanvaller Lionel Messi, die uitgroeide tot een wereldster en het jaar daarvoor de Champions League won.^[30] Maradona, die vlak na de (moeizame) kwalificatie twee maanden was geschorst na beledigingen aan de Argentijnse pers^[31] zat op het WK tot ieders verrassing met een (te wijd) pak op het WK,^[32] bleef tijdens de training sigaren roken^[33] en zijn trainingsmethoden motiveerden vaak de lachspieren.^[34] In de eerste ronde werd Argentinië nog nauwelijks getest en bereikte probleemloos de achtste finales, Messi's maatje in de aanval Gonzalo Higuain scoorde drie maal tegen Zuid-Korea.^[35]

De overige drie landen streden om de tweede plaats in de groep, Otto Rehhagel de man die Griekenland Europees kampioen maakte met een defensieve speelstijl bleef met deze tactiek doorgaan, maar de eerste wedstrijd tegen Zuid-Korea werd geen succes, 2-0 nederlaag.^[36] Tegen Nigeria leek het dezelfde kant op te gaan, maar na een rode kaart bij de Afrikanen en een foute inschatting van de doelman draaide Griekenland de wedstrijd om.^[37] In de laatste wedstrijd moest het al geplaatste Argentinië verslagen worden, Rehhagel durfde geen extra risico's te nemen en door goals in de slotfase werd Griekenland roemloos verslagen. Na het WK kwam een einde aan negen jaar bondscoachschap.^[38]

Nigeria en Zuid-Korea moesten beslissen welk land zich naast Argentinië zou plaatsen, Nigeria zou na een zege ondanks twee eerdere nederlagen doorgaan bij een overwinning. Het werd een wedstrijd met wisselende kansen, na een 2-2 gelijkspel plaatste Zuid-Korea zich voor de tweede keer in zijn historie en voor de laatste keer sinds het gedenkwaardige WK in eigen land acht jaar eerder.^[39] De Nigerianen misten veel kansen, dieptepunt was een misser van Yakubu vrij voor het Koreaanse doel.^[40]

Land	Win	Gel	Ver	DV	DT	+/-	Pnt
Argentinië	3	0	0	7	1	6	9
Zuid-Korea	1	1	1	5	6	-1	4
Griekenland	1	0	2	2	5	-3	3
Nigeria	0	1	2	3	5	-2	1


12 juni 2010 «onderlinge duels» 13:30	Zuid-Korea	2 – 0	Griekenland	Nelson Mandelabaai Stadion, Port Elizabeth Toeschouwers: 31.513 Scheidsrechter: Michael Hester ( Nieuw-Zeeland)
	Lee Jung-soo 7' Park Ji-sung 52'


12 juni 2010 «onderlinge duels» 16:00	Argentinië	1 – 0	Nigeria	Ellispark, Johannesburg Toeschouwers: 55.686 Scheidsrechter: Wolfgang Stark ( Duitsland)
	Heinze 6'


17 juni 2010 «onderlinge duels» 13:30	Argentinië	4 – 1	Zuid-Korea	Soccer City, Johannesburg Toeschouwers: 82.174 Scheidsrechter: Frank De Bleeckere ( België)
	Park Chu-young 16' (e.d.) Higuaín 33', 76', 80'		45+1' Lee Chung-yong


17 juni 2010 «onderlinge duels» 16:00	Griekenland	2 – 1	Nigeria	Vrystaatstadion, Bloemfontein Toeschouwers: 31.593 Scheidsrechter: Óscar Ruiz ( Colombia)
	Salpigidis 44' Torosidis 71'		16' Uche 33' Kaita


22 juni 2010 «onderlinge duels» 20:30	Griekenland	0 – 2	Argentinië	Peter Mokaba Stadion, Pietersburg Toeschouwers: 38.891 Scheidsrechter: Ravshan Irmatov ( Oezbekistan)
			77' Demichelis 89' Palermo


22 juni 2010 «onderlinge duels» 20:30	Nigeria	2 – 2	Zuid-Korea	Moses Mabhida Stadium, Durban Toeschouwers: 61.874 Scheidsrechter: Olegário Benquerença ( Portugal)
	Uche 12' Yakubu 69' (pen.)		38' Lee Jung-soo 49' Park Chu-young

Groep C[bewerken | brontekst bewerken]

Engeland had een sterke kwalificatie achter de rug onder de Italiaanse coach Fabio Capello en werd door velen gezien als een outsider voor de titel. De loting werd door de Engelse tabloid The Sun gezien als EASY.^[41] Echter, eenmaal aangekomen in Zuid-Afrika liep in de ploeg in de eerste wedstrijd al averij op: 1-1 tegen de Verenigde Staten,^[42] de gelijkmaker van de Amerikanen kwam door een inschattingsfout van Robert Green, die een schot van Clint Dempsey uit zijn hand liet glippen.^[43] Met een nieuwe doelman (David James) ging het nauwelijks beter tegen Algerije, 0-0 en met name Wayne Rooney moest het ontgelden voor de aanwezige Britse fans, waarna hij cynisch reageerde dat het leuk is boegeroep te horen, de volgende dag bood hij zijn excuses aan.^[44]

Slovenië was al bijna zeker van de tweede ronde, na een 1-0 zege op Algerije stond het in de rust met 2-0 voor tegen de Verenigde Staten. De Yankees vochten zich terug in de wedstrijd, kwamen terug tot 2-2^[45] en een derde doelpunt werd om onduidelijke redenen afgekeurd. De Engelsen moesten winnen van Slovenië, maakten weer een energieker indruk dan in de eerste twee wedstrijden en won met 1-0 door een doelpunt van Defoe na 23 minuten. Opmerkelijkste moment was een ingreep John Terry die zich bij een aanval van Slovenië op een onnatuurlijke manier voor de bal gooide.^[46] Slovenië was afhandelijk van het resultaat Verenigde Staten - Algerije, dat bij het laatste fluitsignaal van de Sloveense wedstrijd nog doelpuntloos gelijkstond. Dat was een wonder, want Amerika miste veel kansen, schoot op paal en lat en opnieuw werd een doelpunt om onduidelijke redenen afgekeurd. De Amerikanen gaven niet op en in de laatste minuut maakte Landon Donovan de winnende treffer.^[47]

Land	Win	Gel	Ver	DV	DT	+/-	Pnt
Verenigde Staten	1	2	0	4	3	1	5
Engeland	1	2	0	2	1	1	5
Slovenië	1	1	1	3	3	0	4
Algerije	0	1	2	0	2	-2	1


12 juni 2010 «onderlinge duels» 20:30	Engeland	1 – 1	Verenigde Staten	Royal Bafokeng Stadion, Rustenburg Toeschouwers: 38.646 Scheidsrechter: Carlos Simon ( Brazilië)
	Gerrard 4'	Wedstrijdverslag	40' Dempsey


13 juni 2010 «onderlinge duels» 13:30	Algerije	0 – 1	Slovenië	Peter Mokaba Stadion, Pietersburg Toeschouwers: 30.325 Scheidsrechter: Carlos Batres ( Guatemala)
	Ghezzal 59', 73'	Wedstrijdverslag	79' Koren


18 juni 2010 «onderlinge duels» 16:00	Slovenië	2 – 2	Verenigde Staten	Ellispark, Johannesburg Toeschouwers: 45.573 Scheidsrechter: Koman Coulibaly ( Mali)
	Birsa 13' Ljubijankič 42'	Wedstrijdverslag	48' Donovan 82' Bradley


18 juni 2010 «onderlinge duels» 20:30	Engeland	0 – 0	Algerije	Groenpuntstadion, Kaapstad Toeschouwers: 64.100 Scheidsrechter: Ravshan Irmatov ( Oezbekistan)
		Wedstrijdverslag


23 juni 2010 «onderlinge duels» 16:00	Slovenië	0 – 1	Engeland	Nelson Mandelabaai Stadion, Port Elizabeth Toeschouwers: 36.893 Scheidsrechter: Wolfgang Stark ( Duitsland)
		Wedstrijdverslag	23' Defoe


23 juni 2010 «onderlinge duels» 16:00	Verenigde Staten	1 – 0	Algerije	Loftus Versfeld Stadion, Pretoria Toeschouwers: 35.827 Scheidsrechter: Frank De Bleeckere ( België)
	Donovan 90+1'	Wedstrijdverslag	76', 90+3' Yahia

Groep D[bewerken | brontekst bewerken]

De kansen op succes voor Duitsland op het wereldkampioenschap leken te reduceren, toen hun aanvoerder Michael Ballack aan zijn enkel geblesseerd raakte, waardoor hij niet kon spelen.^[48] De blessure ontstond na een charge van Kevin-Prince Boateng, die zowel voor Duitsland als WK-tegenstander Ghana kon spelen, hij koos voor Ghana,^[49] zijn halfbroer Jerome zat in de Duitse selectie. Coach Joachim Löw selecteerde een vrij onervaren, maar talentrijke selectie, waarbij spelers als doelman Manuel Neuer en de middenvelders Thomas Müller en Mesut Özil nauwelijks nog interlandervaring hadden.

Dat Duitsland talentrijk was, bleek in hun eerste wedstrijd tegen Australië, Australië, gecoacht door Pim Verbeek werd volledig weggeblazen en Duitsland won met 4-0 met onder andere een doelpunt van Müller en sterk spel van Özil.^[50] In de tweede wedstrijd tegen Servië zat het met name in de eerste helft niet mee, topscorer Miroslav Klose werd al na 37 minuten uit het veld gestuurd na een tweede gele kaart en een minuut later kreeg men een doelpunt tegen dankzij een doelpunt van Milan Jovanović . In de tweede helft domineerde het Duitse team het spel net als tegen Australië, maar mede door een gemiste strafschap van Lukas Podolski veranderde niets aan het score-verloop.^[51] Voor de laatste speelronde stond de volgende tegenstander Ghana bovenaan met vier punten, Duitsland en Servië hadden drie punten en Australië één punt.

De beslissende wedstrijden kwamen in de tweede helft op stoom, Duitsland kwam op voorsprong door een doelpunt van Özil buiten het strafschopgebied. Ghana kreeg wat kansjes, maar de zege van de Duitsers kwam niet in gevaar.^[52] Vervolgens was het wachten voor Ghana op de uitslag van Servië-Australië. Servië moest winnen en Australië moest zelfs met vier goals verschil winnen. Servië kon geen doelpunt forceren en Australië nam tussen de 69e en de 73e minuut een 2-0 voorsprong. Een van de doelpuntenmakers was AZ-speler Brett Holman, die twee keer scoorde op het WK.^[53] Australië had nog twee doelpunten nodig, maar een goal van de Servische invaller en voor Ajax spelende Marko Pantelić verbleekte alle hoop voor the Aussies.^[54] Ghana was het enige Afrikaanse dat zich plaatste voor de achtste finales,^[55] het scoorde slechts twee keer, twee keer uit een strafschop van Asamoah Gyan.

Land	Win	Gel	Ver	DV	DT	+/-	Pnt
Duitsland	2	0	1	5	1	4	6
Ghana	1	1	1	2	2	0	4
Australië	1	1	1	3	6	-3	4
Servië	1	0	2	2	3	-1	3


13 juni 2010 «onderlinge duels» 16:00	Servië	0 – 1	Ghana	Loftus Versfeld Stadion, Pretoria Toeschouwers: 38.833 Scheidsrechter: Héctor Baldassi ( Argentinië)
	Luković 54', 74'	wedstrijdverslag^[56]	84' (pen.) Gyan


13 juni 2010 «onderlinge duels» 20:30	Duitsland	4 – 0	Australië	Moses Mabhida Stadium, Durban Toeschouwers: 62.660 Scheidsrechter: Marco Rodríguez ( Mexico)
	Podolski 8' Klose 27' Müller 68' Cacau 70'	wedstrijdverslag	56' Cahill


18 juni 2010 «onderlinge duels» 13:30	Duitsland	0 – 1	Servië	Nelson Mandelabaai Stadion, Port Elizabeth Toeschouwers: 38.294 Scheidsrechter: Alberto Undiano Mallenco ( Spanje)
	Klose 12', 37'		38' Jovanović


19 juni 2010 «onderlinge duels» 16:00	Ghana	1 – 1	Australië	Royal Bafokeng Stadion, Rustenburg Toeschouwers: 34.812 Scheidsrechter: Roberto Rosetti ( Italië)
	Gyan 25' (pen.)		11' Holman 24' Kewell


23 juni 2010 «onderlinge duels» 20:30	Australië	2 – 1	Servië	Mbombela Stadion, Nelspruit Toeschouwers: 37.836 Scheidsrechter: Jorge Larrionda ( Uruguay)
	Cahill 69' Holman 73'		84' Pantelić


23 juni 2010 «onderlinge duels» 20:30	Ghana	0 – 1	Duitsland	Soccer City, Johannesburg Toeschouwers: 83.391 Scheidsrechter: Carlos Simon ( Brazilië)
			60' Özil

Groep E[bewerken | brontekst bewerken]

Veel Nederlandse spelers hadden een sterk seizoen achter de rug, Wesley Sneijder won de Champions League met Inter Milan door in de finale van Bayern München te winnen, waar Mark van Bommel en Arjen Robben speelden.^[57] Robin van Persie kwam terug van een zware blessure en was net op tijd fit om mee te doen aan het WK.^[58] Nederland speelde sterk in de oefencampgne, in de laatste wedstrijd werd Hongarije met 6-1 verslagen. Niemand had het echter nog over deze wedstrijd, want Arjen Robben viel ernstig geblesseerd uit.^[59] Robben zou normaal nooit het WK halen, maar de KNVB stuurde hem naar dokter Dick van Toorn, die hem binnen een week moest klaarstomen voor het WK. Robben haalde het WK en kon in de derde wedstrijd al meedoen, maar zou na dat WK een half jaar niet meer spelen.^[60]

In de eerste wedstrijd had Nederland het vooral in de eerste helft moeilijk met Denemarken en dwong nauwelijks kansen af. De tweede helft begon goed voor Nederland, toen na een misverstand AZ-speler Daniel Agger een eigen doelpunt maakte.^[61] Nederland kwam pas echt op stoom, toen Eljero Elia inviel, na een van zijn sterke acties, waarbij hij op de paal schoot, profiteerde Dirk Kuijt met het beslissende doelpunt. Tussen het publiek zaten meisjes met opzichtelijke kleding van bierproducent Bavaria, reclame maken was verboden in een toernooi dat mede werd gesponsord door Budweiser en de "Bavaria-babes" werden gearresteerd, na een schikking tussen de FIFA en Bavaria werden de dames vrijgelaten.^[62] De tweede wedstrijd tegen Japan won Oranje door een doelpunt van Wesley Sneijder na mistasten van de Japanse doelman^[63] en Nederland was al zeker van de tweede ronde.^[64] De laatste wedstrijd tegen Kameroen stond vooral in het teken van de rentree van Arjen Robben, hij verzorgde zelfs de assist van het winnende doelpunt van Klaas Jan Huntelaar.^[65]

De andere drie ploegen streden om de tweede plaats, Japan won met 1-0 van Kameroen door een doelpunt van Keisuke Honda, die aan een opmerkelijk seizoen bezig was. Hij begon het seizoen bij de Nederlandse club FC VVV, waar hij de bescheiden Nederlandse club uitgroeide tot een van de beste clubs van Nederland.^[66] Hij werd getransfereerd naar CSKA Moskou, waar hij zich nog verder in de kijker speelde door te schitteren in de Champions League.^[67] Kameroen tegen Denemarken was een beslissende wedstrijd, aangezien beide landen de eerste wedstrijd hadden verloren. Het werd een levendige wedstrijd volop kansen, waarbij Denemarken net iets gelukkiger was door een beslissend doelpunt van Ajaxied Dennis Rommedahl.^[68] Vanwege een slechter doelsaldo moest Denemarken ook van Japan winnen, maar het technisch superieure Japan gaf de Denen geen schijn van kans, 3-1. Honda kreeg weer alle aandacht met een vrije trap ^[69] en een assist bij het derde doelpunt.^[70]. Jon Dahl Tomasson scoorde de tegentreffer van de Denen, de Deense topscorer nam afscheid na de uitschakeling.^[71]

Land	Win	Ver	DV	DT	+/-	Pnt
Nederland	3	0	5	1	4	9
Japan	2	1	4	2	2	6
Denemarken	1	2	3	6	-3	3
Kameroen	0	3	2	5	-3	0


14 juni 2010 «onderlinge duels» 13:30	Nederland	2 – 0	Denemarken	Soccer City, Johannesburg Toeschouwers: 83.465 Scheidsrechter: Stéphane Lannoy ( Frankrijk)
	Agger 47' (e.d.) Kuijt 85'	wedstrijdverslag


14 juni 2010 «onderlinge duels» 16:00	Japan	1 – 0	Kameroen	Vrystaatstadion, Bloemfontein Toeschouwers: 30.620 Scheidsrechter: Olegário Benquerença ( Portugal)
	Honda 38'	wedstrijdverslag


19 juni 2010 «onderlinge duels» 13:30	Nederland	1 – 0	Japan	Moses Mabhida Stadium, Durban Toeschouwers: 62.010 Scheidsrechter: Héctor Baldassi ( Argentinië)
	Sneijder 53'


19 juni 2010 «onderlinge duels» 20:30	Kameroen	1 – 2	Denemarken	Loftus Versfeld Stadion, Pretoria Toeschouwers: 38.704 Scheidsrechter: Jorge Larrionda ( Uruguay)
	Eto'o 10'		33' Bendtner 61' Rommedahl


24 juni 2010 «onderlinge duels» 20:30	Denemarken	1 – 3	Japan	Royal Bafokeng Stadion, Rustenburg Toeschouwers: 27.967 Scheidsrechter: Jerome Damon ( Zuid-Afrika)
	Tomasson 81'		17' Honda 30' Endo 87' Okazaki


24 juni 2010 «onderlinge duels» 20:30	Kameroen	1 – 2	Nederland	Groenpuntstadion, Kaapstad Toeschouwers: 63.093 Scheidsrechter: Pablo Pozo ( Chili)
	Eto'o 65' (pen.)		36' Van Persie 83' Huntelaar

Groep F[bewerken | brontekst bewerken]

Italië verdedigde zijn titel met een sterk verouderde selectie, zo leidde record-internaional Fabio Cannavaro nog steeds de verdediging en waren vijf basisspelers meer dan dertig jaar oud, het geheel werd weer geleid door Marcello Lippi, die na het WK zou stoppen.^[72] Domper was een blessure van vormgever Andrea Pirlo,hij zou de eerste twee wedstrijden missen. ^[73] In de eerste wedstrijd liep Italië al averij op door met 1-1 gelijk te spelen tegen het stugge Paraguay,^[74] de 1-1 gelijkspel tegen Nieuw-Zeeland was ronduit een blamage.^[75]

Een gelijkspel tegen het ook matig gestarte Slowakije zou desondanks genoeg kunnen zijn voor plaatsing voor de achtste finales, maar Slowakije rook bloed en stond na 72 minuten met 2-0 voor door twee doelpunten van Róbert Vittek. Italië begon eindelijk te voetballen en kwam twee maal terug in de wedstrijd, het tweede doelpunt van Fabio Quagliarella was een subtiele lob.^[76] In de slotfase was er kans op een ulieme ontsnapping, maar Simone Pepe miste een laatste kans en wereldkampioen Italië was al in de eerste ronde uitgeschakeld.^[77] Door het falen van Italië nam Paraguay de regie over in deze groep en na een 2-0 zege op Slowakije volstond een doelpuntloos gelijkspel tegen Nieuw-Zeeland,^[78] Slowakije werd tweede. Tekenend was dat Nieuw Zeeland ook boven Italië eindigde, met drie gelijke spelen zou het land zelfs het enige land zijn dat geen wedstrijd verloor.^[79]

Land	Win	Gel	Ver	DV	DT	+/-	Pnt
Paraguay	1	2	0	3	1	2	5
Slowakije	1	1	1	4	5	-1	4
Nieuw-Zeeland	0	3	0	2	2	0	3
Italië	0	2	1	4	5	-1	2


14 juni 2010 «onderlinge duels» 20:30	Italië	1 – 1	Paraguay	Groenpuntstadion, Kaapstad Toeschouwers: 62.869 Scheidsrechter: Benito Archundia ( Mexico)
	De Rossi 63'		39' Alcaraz


15 juni 2010 «onderlinge duels» 13:30	Nieuw-Zeeland	1 – 1	Slowakije	Royal Bafokeng Stadion, Rustenburg Toeschouwers: 23.871 Scheidsrechter: Jerome Damon ( Zuid-Afrika)
	Reid 90+3'		50' Vittek


20 juni 2010 «onderlinge duels» 13:30	Slowakije	0 – 2	Paraguay	Vrystaatstadion, Bloemfontein Toeschouwers: 26.643 Scheidsrechter: Eddy Maillet ( Seychellen)
			27' Vera 86' Riveros


20 juni 2010 «onderlinge duels» 16:00	Italië	1 – 1	Nieuw-Zeeland	Mbombela Stadion, Nelspruit Toeschouwers: 38.229 Scheidsrechter: Carlos Batres ( Guatemala)
	Iaquinta 29' (pen.)		7' Smeltz


24 juni 2010 «onderlinge duels» 16:00	Slowakije	3 – 2	Italië	Ellispark, Johannesburg Toeschouwers: 53.412 Scheidsrechter: Howard Webb ( Engeland)
	Vittek 25', 73' Kopúnek 89'		81' Di Natale 90+2' Quagliarella


24 juni 2010 «onderlinge duels» 16:00	Paraguay	0 – 0	Nieuw-Zeeland	Peter Mokaba Stadion, Pietersburg Toeschouwers: 34.850 Scheidsrechter: Yuichi Nishimura ( Japan)

Groep G[bewerken | brontekst bewerken]

Meest opmerkelijke deelnemer aan het WK was Noord-Korea, dat zich ten koste van de Arabische grootmachten Saoedi-Arabië en Iran plaatste voor het WK.^[80] Het was de tweede keer dat het Stalinistische land zich plaatste voor het WK sinds het legendarische WK van 1966, waar Noord-Korea van Italiě won en in de kwartfinale tegen Portugal een 3-0 voorsprong verspeelde.^[81] De spelers van Noord-Korea kwamen op drie na allemaal uit de Noord-Koreaanse competitie, Sports-Club April 25, de club van het leger was hofleverancier met zeven deelnemers. Aanvaller Jong Tae-se was opgegroeid in Japan en zijn ouders waren van Zuid-Koreaanse komaf, zijn moeder stuurde hem naar een Noord-Koreaanse school, omdat zijn moeder zich Noord-Koreaanse voelde. Tae-Se had als bijnaam de Noord-Koreaanse Wayne Rooney^[82] en zou na het WK spelen voor VfL Bochum,^[83] daarvoor speelde hij in de Japanse competitie. Spelen voor het Noord-Koreaanse team was een emotionele gebeurtenis voor hem, voor de eerste wedstrijd tegen Brazilië moest hij huilen.^[84]

De eerste wedstrijd tegen Brazilië werd door de Koreaanse staatstelevisie met vertraging uitgezonden. Noord-Korea verweerde zich goed en na een doelpuntloze stand bij rust verloor Noord-Korea slechts met 2-1, Jong Tae-se scoorde het tegendoelpunt.^[85] De Noord-Koreaanse staatstelevisie durfde het aan de wedstrijd tegen Portugal live uit te zenden,^[86] groot moest de schok geweest zijn om het land met 7-0 te zien verliezen.^[87] Na het WK ondergingen de Noord-Koreaanse spelers een publieke tuchtiging, waar een menigte hun opwachtte en wees op hun fouten,^[88] geruchten gingen dat de Noord-Koreaanse coach na een werkkamp werd gestuurd.^[89]

Brazilië werd zoals altijd gezien als een van de favorieten, coach en ex-international Dunga stond bekend om zijn zakelijke benadering^[90] en selecteerde Ronaldinho niet,^[91] die bij zijn club AC Milan weer een stijgende lijn vertoonde.^[92] Brazilië begon het toernooi met een moeizame overwinning op Noord-Korea, de wedstrijd werd open gebroken door een wervelende actie van back Maicon, die scoorde door met de buitenkant van zijn rechtervoet praktisch vanaf de achterlijn de Noord-Koreaanse doelman te passeren.^[93] In de tweede wedstrijd tegen Ivoorkust vertoonde een stijgende lijn door met 3-1 te winnen, De nieuwe aanvalsleider van Braziliĕ Luís Fabiano scoorde twee maal, al had hij geluk dat bij het tweede doelpunt twee handsgevallen over het hoofd werden gezien.^[94] Ivoorkust toonde zich een slecht verliezer, de tackles vlogen om de oren en de Braziliaanse middenvelder Kaká kreeg een tweede gele kaart na theaterspel.^[95] Brazilië - Portugal leek een mooie affiche om de groep af te sluiten, maar aangezien beiden een punt nodig hadden om hun doelstelling te bereiken (Brazilië groepswinnaar, Portugal kwalificatie) was het een wedstrijd zonder hoogtepunten.^[96]

Land	Win	Gel	Ver	DV	DT	+/-	Pnt
Brazilië	2	1	0	5	2	3	7
Portugal	1	2	0	7	0	7	5
Ivoorkust	1	1	1	4	3	1	4
Noord-Korea	0	0	3	1	12	-11	0


15 juni 2010 «onderlinge duels» 16:00	Ivoorkust	0 – 0	Portugal	Nelson Mandelabaai Stadion, Port Elizabeth Toeschouwers: 37.034 Scheidsrechter: Jorge Larrionda ( Uruguay)


15 juni 2010 «onderlinge duels» 20:30	Brazilië	2 – 1	Noord-Korea	Ellispark, Johannesburg Toeschouwers: 54.331 Scheidsrechter: Viktor Kassai ( Hongarije)
	Maicon 55' Elano 72'		89' Ji Yun-nam


20 juni 2010 «onderlinge duels» 20:30	Brazilië	3 – 1	Ivoorkust	Soccer City, Johannesburg Toeschouwers: 84.455 Scheidsrechter: Stéphane Lannoy ( Frankrijk)
	Fabiano 25', 50' Elano 61' Kaká 85', 88'		73' Drogba


21 juni 2010 «onderlinge duels» 13:30	Portugal	7 – 0	Noord-Korea	Groenpuntstadion, Kaapstad Toeschouwers: 63.644 Scheidsrechter: Pablo Pozo ( Chili)
	Meireles 28' Simão 53' Almeida 56' Tiago 60', 89' Liédson 81' Ronaldo 88'


25 juni 2010 «onderlinge duels» 16:00	Noord-Korea	0 – 3	Ivoorkust	Mbombela Stadion, Nelspruit Toeschouwers: 34.763 Scheidsrechter: Alberto Undiano Mallenco ( Spanje)
			14' Y. Touré 20' Romaric 82' Kalou


25 juni 2010 «onderlinge duels» 16:00	Portugal	0 – 0	Brazilië	Moses Mabhida Stadium, Durban Toeschouwers: 62.712 Scheidsrechter: Benito Archundia ( Mexico)

Groep H[bewerken | brontekst bewerken]

Spanje won eindelijk een groot toernooi en was voorbestemd ook een favorietenrol te spelen op het WK.^[97] Het verslikte zich echter in zijn eerste wedstrijd in het defensieve voetbal van Zwitserland.^[98] Chili ontpopte zich tot de smaakmaker van het toernooi,^[99] al vielen de zeges op Honduras en Zwitserland wat mager uit, beiden werden met 1-0 verslagen.^[100] Tijdens de wedstrijd tegen Chili had Zwitserland toch nog een klein succesje, het verbrak het record aantal speelminuten zonder tegengoal.^[101]

Op de laatste speelronde konden drie landen (Chili, Spanje en Zwitserland) nog gelijk in punten eindigen en kon het doelsaldo beslissend zijn. Spanje kwam gelijk in punten van Chili door te winnen.^[102] Chili stond voor rust met 2-0 achter met een man minder, maar knokte zich terug in de wedstrijd: 2-1. Zwitserland moest nu met twee goals verschillen winnen van Honduras, maar in een matige wedstrijd bleef het steken op een doelpuntloos gelijkspel, waardoor ook Chili zich plaatste voor de achtste finales.^[103]

Land	Win	Gel	Ver	DV	DT	+/-	Pnt
Spanje	2	0	1	4	2	2	6
Chili	2	0	1	3	2	1	6
Zwitserland	1	1	1	1	1	0	4
Honduras	0	1	2	0	3	-3	1


16 juni 2010 «onderlinge duels» 13:30	Honduras	0 – 1	Chili	Mbombela Stadion, Nelspruit Toeschouwers: 32.664 Scheidsrechter: Eddy Maillet ( Seychellen)
		Wedstrijdverslag	33' Beausejour


16 juni 2010 «onderlinge duels» 16:00	Spanje	0 – 1	Zwitserland	Moses Mabhida Stadium, Durban Toeschouwers: 62.453 Scheidsrechter: Howard Webb ( Engeland)
		Wedstrijdverslag	53' Fernandes


21 juni 2010 «onderlinge duels» 16:00	Chili	1 – 0	Zwitserland	Nelson Mandelabaai Stadion, Port Elizabeth Toeschouwers: 34.872 Scheidsrechter: Khalil Al Ghamdi ( Saoedi-Arabië)
	González 75'	Wedstrijdverslag	31' Behrami


21 juni 2010 «onderlinge duels» 20:30	Spanje	2 – 0	Honduras	Ellispark, Johannesburg Toeschouwers: 54.386 Scheidsrechter: Yuichi Nishimura ( Japan)
	Villa 17', 51'	Wedstrijdverslag


25 juni 2010 «onderlinge duels» 20:30	Zwitserland	0 – 0	Honduras	Vrystaatstadion, Bloemfontein Toeschouwers: 28.042 Scheidsrechter: Héctor Baldassi ( Argentinië)
		Wedstrijdverslag


25 juni 2010 «onderlinge duels» 20:30	Chili	1 – 2	Spanje	Loftus Versfeld Stadion, Pretoria Toeschouwers: 41.958 Scheidsrechter: Marco Rodríguez ( Mexico)
	Estrada 21', 37' Millar 47'	Wedstrijdverslag	24' Villa 37' Iniesta

Knock-outfase[bewerken | brontekst bewerken]

1/8ste Finale

Kwartfinale

Halve Finale

Finale

26 juni – Port Elizabeth

Uruguay

2

2 juli – Johannesburg

Zuid-Korea

1

Uruguay

1 (4)

26 juni – Rustenburg

Ghana

1 (2)

Verenigde Staten

1

6 juli – Kaapstad

Ghana

2

Uruguay

2

28 juni – Durban

Nederland

3

Nederland

2

2 juli – Port Elizabeth

Slowakije

1

Nederland

2

28 juni – Johannesburg

Brazilië

1

Brazilië

3

11 juli – Johannesburg

Chili

0

Nederland

0

27 juni – Johannesburg

Spanje

1

Argentinië

3

3 juli – Kaapstad

Mexico

1

Argentinië

0

27 juni – Bloemfontein

Duitsland

4

Duitsland

4

7 juli – Durban

Engeland

1

Duitsland

0

29 juni – Pretoria

Spanje

1

3e/4e plaats

Paraguay

0 (5)

3 juli – Johannesburg

10 juli – Port Elizabeth

Japan

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[42]

[43]

[44]

[45]

[46]

[47]

[48]

[49]

[50]

[51]

[52]

[53]

[54]

[55]

[56]

[57]

[58]

[59]

[60]

[61]

[62]

[63]

[64]

[65]

[66]

[67]

[68]

[69]

[70]

[71]

[72]

[73]

[74]

[75]

[76]

[77]

[78]

[79]

[80]

[81]

[82]

[83]

[84]

[85]

[86]

[87]

[88]

[89]

[90]

[91]

[92]

[93]

[94]

[95]

[96]

[97]

[98]

[99]

[100]