French
Deutsch31 Dywizjon Pancerny – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | sierpień 1939 |
| Rozformowanie | wrzesień 1939 |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | kpt. Brunon Błędzki |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
| Skład | patrz tekst |
_z_1975_(seria_Typy_Broni_i_Uzbrojenia).jpg)
31 Dywizjon Pancerny – pancerny pododdział rozpoznawczy Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.
Dywizjon nie występował w pokojowej organizacji wojska. Został sformowany w sierpniu 1939 roku w Grodnie dla Suwalskiej Brygady Kawalerii[1] w grupie jednostek oznaczonych kolorem żółtym[2]. Jednostką mobilizującą był 7 batalion pancerny[3].
Działania bojowe[edytuj | edytuj kod]
Po sformowaniu w Grodnie, dywizjon 27 sierpnia 1939 przeszedł marszem kołowym w okolice folwarku Płociczno zabezpieczając tym samym jeden ze szlaków prowadzących do Puszczy Augustowskiej. Przewidywano użycie dywizjonu wspólnie z 3 pułkiem szwoleżerów do wykonania wypadu w kierunku Olecka i opanowania tamtejszego węzła drogowego[4]. Plany nie zostały nigdy zrealizowane. Do czasu opuszczenia przez brygadę „cypla suwalskiego” czołgi nie oddały ani jednego strzału[4].
Skład[edytuj | edytuj kod]
- Dowództwo (poczet dowódcy)
- szwadron samochodów pancernych (8 wozów bojowych wzór 34-II)
- szwadron czołgów rozpoznawczych - (13 czołgów TKS)
- szwadron? (pluton?) techniczno - gospodarczy
Obsada personalna[edytuj | edytuj kod]
Obada personalna we wrześniu 1939[3]
- dowódca — kpt. br. panc. Brunon Błędzki †1940 Katyń[5]
- adiutant — ppor. br. panc. rez. Mieczysław Wacław Westerski †1940 Katyń[6]
- oficer gospodarczy (płatnik) - ppor. rez. Jerzy Fenaszek
- dowódca szwadronu czołgów — por. br. panc. Antoni Palukajtys †1940 Katyń[7]
- dowódca szwadronu samochodów pancernych — por. br. panc. Edward Antoni Popielarski (zaginął w niewoli)
- dowódca I plutonu - por. br. panc. Henryk Płungus[8]
- dowódca plutonu techniczno–gospodarczego — por. piech. Apolinary Antoni Grzeszczak
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ 1 – czołg dowódcy kompanii; 2 – czołg dowódcy 1 plutonu; 3 – czołg dowódcy 2 plutonu; 4 – czołg dowódcy 3 plutonu; 5 – czołgi z 1 plutonu; 6 – czołgi z 2 plutonu; 7 – czołgi z 3 plutonu
- ↑ 1 – wóz dowódcy szwadronu; 2 – wóz dowódcy 1 plutonu; 3 – wóz dowódcy 2 plutonu; 4 – wóz z 1 plutonu; 5 – wóz z 2 plutonu.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Żebrowski 1973 ↓, s. 329.
- ↑ Gaj 2014 ↓, s. 173.
- ↑ a b Żebrowski 1971 ↓, s. 328.
- ↑ a b Szubański 2011 ↓, s. 91-92.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 173.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 215.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 574.
- ↑ a b Szubański 2011 ↓, s. 296.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 145.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Krzysztof M. Gaj: Polska broń pancerna w 1939 roku - organizacja wojenna i pokojowa jednostek. Oświęcim: NapoleonV, 2014. ISBN 978-83-7889-122-2.
- Adam Jońca: Wrzesień 1939 : pojazdy Wojska Polskiego: barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990.
- Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 83-204-3299-5.
- Rajmund Szubański: Polska broń pancerna 1939. Warszawa: Bellona, 2011. ISBN 978-83-11-12106-5.
- Jan Tarczyński, Krzysztof Barbarski, Adam Jońca: Pojazdy w Wojsku Polskim = Polish Army vehicles: 1918-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks"; Londyn: Komisja Historyczna b. Sztabu Głównego PSZ, 1995. ISBN 83-85621-57-1.
- Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918 - 1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.