French
DeutschDrugi improwizowany pociąg pancerny Obrony Wybrzeża – Wikipedia, wolna encyklopedia
Pociąg Pancerny Obrony Wybrzeża, drugi[a] – pociąg opancerzony Wojska Polskiego II RP, improwizowany podczas kampanii wrześniowej przez Lądową Obronę Wybrzeża.
Latem 1939 roku dowództwo Lądowej Obrony Wybrzeża postanowiło sformować jednostkę pociągów pancernych do obrony wybrzeża[1]. 3 września, już po wybuchu wojny, warsztaty opuścił drugi improwizowany pociąg; składał się on z dwóch krytych wagonów wzmocnionych skrzyniami z piaskiem i arkuszami z blachy, załogę stanowili żołnierze 2 Morskiego pułku strzelców (2 plutony – piechoty i ckm). Pociąg wziął udział w jednej tylko akcji bojowej, w nocy z 3 na 4 września, pod dowództwem por. A. Matuszaka. Wspomagał trzy bataliony atakujące Osowę i Wysoką, gdzie umocnił się 2 pułk Landespolizei. Pociąg pancerny miał za zadanie dokonanie dywersyjnego ataku z rejonu Wielkiego Kacka[2]. Pociąg ruszył bez wsparcia piechoty i po potyczce z piechotą wroga wycofał się do polskich linii z ośmioma rannymi[3]. Wypad oceniono jako sukces, ale uznano też, że pociąg ma niską skuteczność bojową (zwłaszcza słaby pancerz) i przekazano go władzom kolejowym[4].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Krawczak i Odziemkowski, jak i inne źródła, nie podają nazw własnych ani numerów pierwszych dwóch pociągów Lądowej Obrony Wybrzeża; potocznie nazywa się je pierwszym i drugim pociągiem pancernym (Lądowej) Obrony Wybrzeża
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Krawczak, Jerzy Odziemkowski: Polskie pociągi pancerne w wojnie 1939. Wyd. I. Warszawa: Książka i Wiedza, 1987, seria: Biblioteka Pamięci Pokoleń. ISBN 83-05-11723-5.