French
Deutsch71 Dywizjon Artylerii Lekkiej – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | 1939 |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | mjr Włodzimierz Dettloff |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
71 Dywizjon Artylerii Lekkiej (71 dal) – pododdział artylerii lekkiej Wojska Polskiego II RP.
Dywizjon nie występował w pokojowej organizacji wojska. Został sformowany w 1939 przez 8 Płocki pułk artylerii lekkiej.
Mobilizacja[edytuj | edytuj kod]
71 dywizjon artylerii lekkiej miał być sformowany zgodnie z planem mobilizacyjnym „W”, w trakcie mobilizacji powszechnej.
Jednostką mobilizującą był 8 Płocki pułk artylerii lekkiej[1] (OK Nr I).
Organizacja wojenna pododdziału była identyczna z organizacją wojenną dywizjonu wchodzącego w skład pułku artylerii lekkiej i zakładała, że w jego składzie znajdzie się dowództwo, trzy baterie armat i kolumna amunicyjna. Każda z baterii miała być uzbrojona w cztery 75 mm armaty wz. 1897.
Przeznaczony był do odwodu Armii „Modlin”[1].
71 dal w kampanii wrześniowej[edytuj | edytuj kod]
3 września dywizjon zajął stanowiska w Ciechomicach wchodząc do 7 września wraz z 15 baterią artylerii konnej, I Warszawskim batalionem ON, Nowogródzką Brygadą Kawalerii oraz miejscowym oddziałem Przysposobienia Wojskowego w skład obrony przedmościa „Płock”.
6 września dywizjon opuścił Płock z Nowogródzką BK, by dotrzeć 11 września do Modlina, gdzie wszedł w skład obrony twierdzy. W trakcie marszu, m.in. na skutek bombardowań, od dywizjonu odłączyła się i już nigdy nie dołączyła część kolumny amunicyjnej i żywnościowej, co spowodowało, że m.in. amunicję artyleryjską musiano pobierać pod ogniem wroga ze składów w Palmirach i Pomiechówku. Dywizjon uczestniczył w obronie Modlina do kapitulacji, która nastąpiła 29 września, osłaniając m.in. przebijanie się do Warszawy Grupy Operacyjnej Kawalerii gen. Abrahama.
Organizacja i obsada personalna 71 dal[edytuj | edytuj kod]
Organizacja i obsada personalna 71 dal[2]
- Dowództwo
- dowódca dywizjonu – mjr Włodzimierz Dettloff
- adiutant – kpt. rez. Wiktor Helmersen[a]
- oficer zwiadowczy – ppor. rez. Korneli Władysław Sulimierski[b]
- oficer obserwacyjny – por. Stanisław Janicki
- oficer łączności – por. Michał Sielicki
- oficer płatnik – kpt. Tadeusz Jakubowski
- oficer żywnościowy – ppor. Tadeusz Majkowski
- szef sanitarny – ppor. Franciszek Bianek
- szef weterynarii – ppor. Roman Baranowski
- 1 bateria
- dowódca baterii – kpt. Władysław Batóg
- oficer ogniowy – por. Władysław Cywiński
- oficer zwiadowczy – ppor. Jerzy Brodzki
- dowódca I plutonu – ogn. pchor. Roman Szałas
- dowódca II plutonu – ogn. pchor. Antoni Czermiński
- dowódca II plutonu – st. ogn. Stanisław Karpus (od 16 IX 1939)
- szef baterii – ogn. Jan Domański
- 2 bateria
- dowódca baterii – por. Ludwik Kędzierski
- oficer ogniowy – ppor. mgr Józef Kaszewski (od 22 IX 1939 w niewoli niemieckiej[c])
- oficer zwiadowczy – ppor. Kazimierz Pogorzelski
- dowódca I plutonu – ppor. Jan Dziewanowski † 21 IX 1939 Palmiry
- dowódca II plutonu – ogn. pchor. Zdzisław Sarzyński † 21 IX 1939 Palmiry
- 3 bateria
- dowódca baterii – por. Stanisław Królikiewicz
- oficer zwiadowczy – ppor. Józef Sawicki
- Kolumna Amunicyjna
- dowódca kolumny – ppor. Edward Dodacki
- szef kolumny – st. ogn. Roman Stawicki
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wiktor Helmersen (ur. 2 kwietnia 1898 roku, zm. 1971). Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari nr 6811 za walki w I Korpusie Polskim w Rosji[3] i Medalem Niepodległości (17 marca 1932). W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Wilejka. Posiadał wówczas przydzał do 19 pal[4].
- ↑ Korneli Władysław Sulimierski (ur. 25 maja 1904 roku w Sierakowach, zm. 9 sierpnia 1977 w Warszawie), podporucznik rezerwy ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 roku w korpusie oficerów rezerwy artylerii. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Włocławek. Posiadał wówczas przydział mobilizacyjny do 31 pułku artylerii lekkiej w Toruniu[5].
- ↑ Dowódca dywizjonu, major Dettloff wymienił podporucznika Józefa Kaszewskiego jako oficera ogniowego 2 baterii, natomiast wymieniony oficer w złożonej relacji podał, że pełnił funkcję oficera zwiadowczego 2 baterii.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Galster 1975 ↓, s. 327.
- ↑ Grochowski 1996 ↓, s. 30.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 22 czerwca 1922 roku, s. 457.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 138, 631.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 147, 643.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Jerzy Brodzki, Relacja z kampanii 1939 roku, sporządzona 26 listopada 1945 roku w 16 Pułku Artylerii Lekkiej, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.22c.
- Włodzimierz Dettloff, Sprawozdanie z kampanii wrześniowej 1939 roku, sporządzone 1 grudnia 1945 roku na stażu w 4 Kresowym Pułku Artylerii Lekkiej, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.22c.
- Stanisław Grochowski: 8 Płocki Pułk Artylerii Lekkiej im. Króla Bolesława Krzywoustego. Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. Zeszyt nr 48. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1996. ISBN 83-85621-99-7.
- Karol Lucjan Galster: Księga Pamiątkowa Artylerii Polskiej 1914-1939. Londyn: Nakładem Koła Oficerów Artylerii Polskiej na Obczyźnie, 1975.
- Józef Kaszewski, Sprawozdanie z kampanii polskiej 1939 roku, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.22c.