French
Deutsch8 Dywizja Piechoty (PSZ) – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | 1942 |
| Rozformowanie | 1942 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | płk dypl. Bronisław Rakowski |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
8 Dywizja Piechoty (8 DP) – wielka jednostka piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.
Formowanie i dyslokacja[edytuj | edytuj kod]
8 grudnia 1941 dowódca Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, gen. dyw. Władysław Anders wydał wytyczne do organizacji między innymi 8 Dywizji Piechoty według etatów brytyjskich. W początkowym okresie zamiast trzech pułków piechoty dywizja miała miać tylko dwa. Uzbrojenie, wyposażenie i umundurowanie dostarczyć mieli Brytyjczycy.
W styczniu 1942 w miejscowości Czokpak (Kazachska Socjalistyczna Republika Radziecka) rozpoczęto formowanie jednostki 8 DP[2]. W ocenie Oddziału III Sztabu PSZ w ZSRR dywizja miała zakończyć szkolenie przygotowawcze bez broni do 1 czerwca 1942 i być gotowa do przyjęcia broni angielskiej.
Dywizja opuściła ZSRR w ramach pierwszej ewakuacji w dniach 24 marca – 4 kwietnia 1942 nie osiągnąwszy gotowości organizacyjnej. W Iraku nie została odtworzona. W połowie października 1942 do Obozu Rozdzielczego w Auchtertool w Szkocji przybyło około 5 tys. żołnierzy dywizji, którzy uzupełnili jednostki Polskich Sił Zbrojnych w Wielkiej Brytanii.
Organizacja i obsada personalna[edytuj | edytuj kod]
- Dowództwo 8 Dywizji Piechoty
- dowódca - płk dypl. Bronisław Rakowski[3]
- 20 pułk piechoty
- 24 pułk piechoty
- 8 pułk artylerii lekkiej
- 8 pułk artylerii ciężkiej
- 8 dywizjon rozpoznawczy
- 8 dywizjon artylerii przeciwlotniczej
- 8 batalion saperów
- 8 kompania przeciwpancerna
- 8 kompania łączności
- 8 kompania żandarmerii - por. rez. piech. Jan Szymkiewicz
- 8 kompania sanitarna
- 8 kompania warsztatowa
- 8 kompania Pomocniczej Służby Kobiet
- 8 pluton samochodowy
- 8 pluton transportowo—kolejowy
- Ośrodek Oddziałów Specjalnych
- szpital polowy
- 8 kolumna przewozowa (konna)
- 8 park intendentury
- sąd polowy nr 8
- Komenda Uzupełnień nr 4
- stacja zborna
- referat opieki społecznej
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Biegański 1967 ↓, s. 235.
- ↑ Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 30.
- ↑ Biegański 1990 ↓, s. 54-55.
- ↑ a b c d Kania 2014 ↓, s. 42.
- ↑ Tomasz Aleksander Targosz. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.8003 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-26].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Witold Biegański: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1990. ISBN 83-03-02923-1.
- Witold Biegański: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
- Leszek Kania. Polskie sądy wojskowe w Armii Polskiej gen. Władysława Andersa w ZSRR oraz na Bliskim i Środkowym Wschodzie (1941–1943). „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego w Siedlcach”. 27 (100), 2014. Siedlce.
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Zbigniew Wawer, Organizacja polskich wojsk lądowych w Wielkiej Brytanii 1940–1945, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1992, ISBN 83-11-08218-9, s. 88-89.