French
DeutschAdaukt i Feliks – Wikipedia, wolna encyklopedia
| męczennicy | |
 Ołtarz Świętej Barbary (Wilhelm Kalteysen) | |
| Data i miejsce śmierci | ok. 287 lub 303 |
|---|---|
| Czczeni przez | |
| Wspomnienie | |
| Atrybuty | miecz, gorejące serce, palma męczeństwa, posąg bożka, księga, miecz, wieniec męczeństwa |
Adaukt i Feliks, również Feliks i Adaukt (zm. ok. 287 lub 303 w Rzymie) – męczennicy w czasach prześladowań chrześcijan pod panowaniem Dioklecjana i Maksymiana, święci Kościoła katolickiego.
Według zapisu papieża Damazego męczenników pochowano na Coemeterium Commodillae przy drodze rzymskiej Via Ostiensis. W 1904 roku odkryto w tym miejscu bazylikę i płytę nagrobną z inskrypcją Damazego. Prawdopodobnie Adaukt i Feliks byli rodzonymi braćmi.
Kult w Polsce[edytuj | edytuj kod]
Kult męczenników w Polsce datowany jest na XI wiek, kiedy to święto Feliksa i Adaukta wymieniono w trzech kalendarzach polskich pochodzących z tego wieku.
Na Wzgórzu Wawelskim znajduje się rotunda NMP z X–XI wieku, którą w 1340 roku Kazimierz III Wielki odbudował i poświęcił ku czci Feliksa i Adaukta. Ufundował też altarię ku ich czci.
Również w Golejowie mieści się kościół pod wezwaniem świętych. Z kolei w kościele św. Barbary we Wrocławiu (od 1963 sobór) znajdował się ołtarz z 1447 roku przedstawiający św. Barbarę z Nikomedii w asyście świętych: Feliksa i Adaukta. Obecnie znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie.
Wspomnienie liturgiczne św. Adaukta i św. Feliksa obchodzone jest 30 sierpnia.
Ikonografia[edytuj | edytuj kod]
Adaukt przedstawiany ze św. Feliksem , czasami też w towarzystwie św. Piotra, św. Pawła i św. Szczepana. Jego atrybuty to miecz informujący o rodzaju śmierci, gorejące serce i palma męczeństwa[1]. Feliks przedstawiany jest w szatach a epoki w towarzystwie św. Adukta. Atrybuty Adukta to posąg bożka, gorejące serce, księga, miecz, palma męczeństwa, wieniec męczeństwa[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Marecki i Rotter 2009 ↓, s. 37.
- ↑ Marecki i Rotter 2009 ↓, s. 203.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Adaukt i Feliks. Deon.pl. [dostęp 2013-11-22].
- Felix. i Adauctus. Ökumenisches Heiligenlexikon. [dostęp 2013-11-22]. (niem.).
- Józef Marecki, Lucyna Rotter: Jak czytać wizerunki świętych leksykon atrybutów i symboli hagiograficznych. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 2009. ISBN 978-83242-0910-1. (pol.).